Book Review: Ήθελα μόνο ένα αντίο - Πασχαλία Τραυλού

Είναι η πρώτη φορά που πιάνω στα χέρια μου βιβλίο της Πασχαλίας Τραυλού. Ποτέ πιο πριν δεν είχα διαβάσει βιβλίο της συγκεκριμένης συγγραφέας. Είναι γνωστό ότι από Έλληνες συγγραφείς είναι λίγοι αυτοί που διαβάζω ανελλιπώς. Δείτε προηγούμενες αναρτήσεις μου και θα καταλάβετε. Επειδή όμως αυτό το διάστημα, έχω κάπως λίγο χρόνο, προσπαθώ να τον εκμεταλλευτώ και να διαβάσω κανένα βιβλίο. Η αρχή έγινε πριν από κανένα μήνα με τον Εκατοντάχρονο που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε, συνεχίστηκε με το βιβλίο Η Καρδιά θυμάται, τα οποία και δανείστηκα από την ξαδέρφη μου. Μετά έπιασα να διαβάσω το Κελάρι της Ντροπής, το οποίο το είχα αλλά κάτι με κρατούσε να μην το διαβάσω. Πριν από λίγες μέρες, ως μέλος της δανειστικής βιβλιοθήκης του Δήμου της πόλης μου, κι ενώ πήγαινα για άλλο βιβλίο κατέληξα να φύγω με το βιβλίο "Ήθελα μόνο ένα αντίο" της Π.Τραυλού. Όσο για τις γιορτές του Πάσχα από τώρα έχω κανονίσει να δανειστώ από μια συνάδελφο μου, δυο βιβλία.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:

α)Συγγραφέας: Πασχαλία Τραυλού
β)Τίτλος: Ήθελα μόνο ένα αντίο

γ)Έτος έκδοσης: 2003
δ)Έκδοση: Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Αν και από την πλοκή του οπισθόφυλλου δεν ενθουσιάστηκα τελικώς το τελείωμα του βιβλίου, με βρήκε με άλλα συναισθήματα. Ναι συναισθήματα. Αυτό το βιβλίο πραγματικά άξιζε την προσοχή μου και μου έβγαλε πολλά συναισθήματα. Χρειάστηκα τρεις μέρες για να το διαβάσω. Η περιγραφική αφήγηση των γεγονότων από τη Σμύρνη, μέχρι και τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο ήταν καταπληκτική και έζησα τα γεγονότα λες και ήμουν εκεί. Η ιστορία της ηρωίδας είναι πλεγμένη με την ιστορία της Ελλάδας. Ένταση, αγωνία, μίσος, συγκίνηση κι ένας ανεκπλήρωτος έρωτας που ακολουθεί την ηρωίδα μέχρι το τέλος. Ένα καταπληκτικό βιβλίο με την ιδιαίτερη γραφή της Π.Τραυλού. Έγινε ένα από τα αγαπημένα μου, το βιβλίο της και η κ.Τραυλού πλέον συγκαταλέγεται στις επιλογές μου.

Πλοκή: Σπασμένη γέφυρα ο χρόνος, αφότου ο άγριος πόλεμος χώρισε τον Οσμάν και την Ισμήνη. Ο απαγορευμένος τους έρωτας γεννήθηκε στη Σμύρνη και ήταν γραφτό να σβήσει το Σεπτέμβρη του 1922. Τότε που η Ισμήνη έφυγε για την Ελλάδα με το παράπονο ενός αντίο που δεν ειπώθηκε και ένα δαχτυλίδι, κειμήλιο της αγάπης που εναπόθεσε στα σπλάχνα της ένα μυστικό. Της αγάπης που απόμεινε μέσα της σαν ματωμένη σκιά που την έκαιγε παρότι η ζωή της γέμισε ανθρώπους και εμπειρίες που τη σημάδεψαν. Κατοχή, Αντίσταση, Μεταπολίτευση, το μελάνωμα της Κύπρου. Και μέσα σε όλα αυτά άλλες σκιές ανθρώπων, ο Χριστόφορος, η Ρεβέκκα, ο Φραντς, η Ειρήνη. Ο νέος της κόσμος. Εβδομήντα επτά χρόνια μετά, η εγγονή της η Άννα μαθαίνει την αλήθεια την ώρα που προσπαθεί να βγει από τον προσωπικό της λαβύρινθο. Μόνο που το μυστικό της Ισμήνης της στήνει μιαν αναπόδραστη παγίδα που, αντί για την κάθαρση, την οδηγεί σε μια οδυνηρή αυτογνωσία.

5 στα 5