Είδαμε την ταινία «The Naked Gun»

Τριάντα ένα χρόνια μετά την τελευταία ταινία της αρχικής τριλογίας, το δημοφιλές franchise των «Τρελών Σφαιρών» επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με νέο καστ και σκηνοθέτη. Στις τρεις πρώτες ταινίες, ο αξεπέραστος Λέσλι Νίλσεν ήταν ο πρωταγωνιστής στον θρυλικό ρόλο του ντετέκτιβ Φρανκ Ντρέμπιν. Στη νέα ταινία, ο Λίαμ Νίσον αναλαμβάνει τον ρόλο του Φρανκ Ντρέμπιν Τζούνιορ, του γιου του αρχικού ντετέκτιβ, και μπλέκει σε μια σειρά από ξεκαρδιστικές περιπέτειες. 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Ταινία: The Naked Gun (Τρελές Σφαίρες)

Σκηνοθεσία: Akiva Schaffer

Πρωταγωνιστούν: Liam Neeson, Pamela Anderson, Paul Walter Hauser κ.α  

Είδος ταινίας: Αστυνομική / Κωμωδία / Παρωδία 

Έτος Παραγωγής: 2025 

Διάρκεια: 85'

ΥΠΟΘΕΣΗ: Μόνο ένας άνθρωπος έχει τις απαραίτητες ικανότητες... για να ηγηθεί της αστυνομικής ομάδας και να σώσει τον κόσμο! Ο υπαστυνόμος Frank Drebin Jr. ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του στην νέα ταινία ΤΡΕΛΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ.

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Για έναν θεατή που μεγάλωσε με τις κλασικές ταινίες του Λέσλι Νίλσεν, η ανακοίνωση ότι το θρυλικό franchise των «Τρελών Σφαιρών» επιστρέφει προκάλεσε τόσο ενθουσιασμό όσο και δέος. Η προσμονή για το νέο κεφάλαιο ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, με την ταινία να γίνεται αντικείμενο έντονης διαφήμισης, εν μέρει λόγω της δημοσιοποίησης της σχέσης του πρωταγωνιστικού διδύμου, του Λίαμ Νίσον και της Πάμελα Άντερσον. Η νέα προσπάθεια, με τον Νίσον να υποδύεται τον γιο του θρυλικού ντετέκτιβ, Φρανκ Ντρέμπιν Τζούνιορ, είχε να αντιμετωπίσει την τεράστια σκιά του αρχικού, αξεπέραστου κωμικού. 

Ο Φρανκ Ντρέμπιν Τζούνιορ κληρονομεί όχι μόνο το όνομα του πατέρα του, αλλά και την χαρακτηριστική του αδεξιότητα, η οποία συχνά τον μπλέκει σε μπελάδες. Όταν ένας αδίστακτος μεγιστάνας της τεχνολογίας καταφέρνει να κλέψει μια συσκευή που έχει τη δυνατότητα να αλλάζει τις ανθρώπινες αντιδράσεις, ο Ντρέμπιν Τζούνιορ, μαζί με την ομάδα του, αναλαμβάνει να τον σταματήσει. Για να ανακτήσουν τη συσκευή πριν να είναι πολύ αργά, θα προκαλέσουν άθελα τους μια σειρά από ξεκαρδιστικές καταστάσεις.

Στα συν της ταινίας, οι αναφορές στην πρωτότυπη ταινία. Η σκηνοθεσία και η ρετρό αισθητική της ταινίας που αποτελεί φόρος τιμής στη δεκαετία του '80. Η παρουσία της Πάμελα Άντερσον η οποία προσφέρει μια παρωδία του παρελθόντος της ως τηλεοπτικό είδωλο και ταυτόχρονα το αφοπλίζει με την υπερβολή του. Ο Λίαμ Νίσον - που απορεί κανείς γιατί δέχτηκε να κάνει αυτή την ταινία - κάνει αρκετά καλή δουλειά, καταφέρνει να διατηρήσει μια σοβαροφανή έκφραση μέσα στο απόλυτο χάος, τιμώντας παράλληλα τον Λέσλι Νίλσεν και δημιουργώντας ταυτόχρονα τον δικό του χαρακτήρα. Η χημεία του με την Άντερσον είναι όμορφη. 

Στα μείον της ταινίας, η κεντρική ιδέα της πλοκής, που λειτουργεί κυρίως ως ένα πλαίσιο για τα κωμικά στιγμιότυπα. Καλή η προσπάθεια του Λίαμ Νίσον αλλά είναι σχεδόν αδύνατο για οποιονδήποτε ηθοποιό να φτάσει το κωμικό επίπεδο του Λέσλι Νίλσεν. Είναι λογικό η νέα ταινία να συγκριθεί, μοιραία, με την πρώτη ταινία. Κάποια αστεία δεν ήταν και τόσο καλά. Η ύπαρξη της ταινίας θεωρώ ότι πλέον είναι ξεπερασμένη και λειτουργεί ως χρονοκάψουλα: είναι αστεία, ευχάριστη αλλά δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει στον θεατή. 

Εν κατακλείδι, η ταινία «The Naked Gun» δικαιώνει εν μέρει την αναμονή, προσφέροντας γέλιο και φόρο τιμής σε έναν από τους πιο αγαπητούς κωμικούς ήρωες του κινηματογράφου. Άλλωστε η νέα ταινία με πρωταγωνιστές τον Λίαμ Νίσον και την Πάμελα Άντερσον επιδιώκει να αναβιώσει την παράλογη αστυνομική κωμωδία της δεκαετίας του 1980. 

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΩ: Ναι αν έχεις παρακολουθήσει όλες τις προηγούμενες ταινίες των «Τρελών Σφαιρών». 

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5/10

TRAILER:

_________________________________

* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε ταινίες που έχω παρακολουθήσει

24 ώρες στην Ικαρία: Εκεί που ο χρόνος σταματά

Κάποιοι λένε ότι για να φτάσεις στην Ικαρία πρέπει να το θέλεις πολύ. Ίσως. Το ταξίδι μου ξεκίνησε από την Καβάλα και κράτησε 20 ώρες πάνω στο πλοίο. Αλλά κάθε ώρα άξιζε, γιατί με έφερε στο νησί όπου δεν χωράνε ρολόγια, άγχος και ταλαιπωρία.

Με τελικό προορισμό την Ρόδο, βρέθηκα για σχεδόν 24 ώρες, σε έναν τόπο όπου ο χρόνος σταματά. Έφτασα στον Άγιο Κήρυκο στις 6 το απόγευμα και μετά από μια στάση στο ξενοδοχείο, ήρθε η πρώτη γνωριμία με την ηρεμία του νησιού. Ένας βραδινός περίπατος στο λιμάνι, η αγορά αναμνηστικών καρτ ποστάλ και ικαριώτικου μελιού από τα τοπικά καταστήματα και μια παγωμένη ικαριώτικη μπύρα σε μαγαζί με θέα όλον τον Άγιο Κήρυκο. Το βράδυ έκλεισε ιδανικά, με φαγητό, παρέα με γνωστούς φίλους, που βρίσκονταν στο νησί.

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με καφέ σε παραλιακή καφετέρια και πρωινό από έναν φούρνο που μου σύστησαν. Μετά, με προτροπή ντόπιου, επισκέφτηκα το Αρχαιολογικό Μουσείο, το οποίο στεγάζεται στο ιστορικό κτίριο του Παλαιού Γυμνασίου. Η είσοδος είναι δωρεάν και οι επισκέπτες έχουν την δυνατότητα να κάνουν ένα ταξίδι στον χρόνο. Μέσα, τα ευρήματα αφηγούνται την ιστορία του νησιού από τα αρχαία χρόνια, με ιδιαίτερη αναφορά στα ταφικά έθιμα της Δυτικής Ικαρίας και στο έθιμο των Ανεμοταφίων. Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Αίολος έκλεισε τους ανέμους σε έναν ασκό και τον παρέδωσε στον Οδυσσέα για να διευκολύνει την επάνοδό του στην Ιθάκη. Το τελετουργικό του ενταφιασμού των ανέμων ήταν διαδεδομένο κυρίως σε χωριά της Ικαρίας πχ Νέγια και Μονοκάμπι. σε θέσεις που αργότερα αποκαλύφθηκαν αρχαία νεκροταφεία. 

Έπειτα, ο δρόμος με οδήγησε σε μέρη γεμάτα ιστορία και ομορφιά.  Η διαδρομή προς την περιοχή του Δράκανου ήταν μια αποκάλυψη, καθώς εξερεύνησα τα ερείπια και τον καλοδιατηρημένο Πύργο. Η πρόσβαση απαιτούσε προσοχή, αφού ο δρόμος είναι στενός και χωμάτινος, αλλά η εμπειρία άξιζε. 

Στη συνέχεια, βουτιές σε κρυφές παραλίες, και συγκεκριμένα στην παραλία Ιερό, μια ήσυχη παραλία, που θεωρείται από τις καλύτερες για τους ντόπιους. Η παραλία Φάρος νωρίτερα ήταν ακατάλληλη λόγω αέρα. Τέλος, μια επίσκεψη στις ιαματικές πηγές στα Θέρμα πρόσφερε την απαραίτητη χαλάρωση, ειδικά στη σπηλιά, όπου το νερό είναι πιο ζεστό και έχει θεραπευτικές ιδιότητες.

Για γλυκό, ακολούθησα την πρόταση ντόπιου και επισκέφτηκα το ζαχαροπλαστείο Μέλισσα στα Θέρμα, όπου δοκίμασα εξαιρετικούς λουκουμάδες με ικαριώτικο μέλι και πορτοκαλόπιτα.

Λίγο πριν την αναχώρηση, επέστρεψα στον Άγιο Κήρυκο για μια τελευταία βόλτα στο λιμάνι. Εκεί, δεσπόζει ένα μεταλλικό γλυπτό που απεικονίζει την πτώση του Ίκαρου. Κάτω από το έργο υπάρχει μια επιγραφή του Ικαριώτη γλύπτη Νίκου Ίκαρη που φιλοτέχνησε το έργο που λέει: "Η αρμύρα από τη θάλασσα, το βουητό του ανέμου κι αυτό το αρχιπέλαγος ας γίνουν συντροφιά μου. Άμα αναπαυθώ εδώ ίσως δεν αποθάνω." 

Μέσα σε σχεδόν 1440 λεπτά, η Ικαρία δεν μου έδειξε μόνο τα αξιοθέατά της. Μου έδειξε πώς να χαλαρώνω, να ζω το τώρα και να εκτιμώ την απλότητα. 

Η Ικαρία είναι ένας τόπος που σε καλεί να ξεχάσεις. Να ξεχάσεις το ρολόι, το άγχος της καθημερινότητας και το τι "πρέπει" να κάνεις. Είναι το νησί που σε καλεί να αφήσεις στην άκρη τη βιασύνη και να ακολουθήσεις τον δικό της, μοναδικό ρυθμό. Η Ικαρία δεν είναι ένας τόπος για να βρεις την εσωτερική σου γαλήνη—είναι ένας τόπος για να την αναστήσεις, γλεντώντας μέχρι το πρωί, κολυμπώντας σε κρυστάλλινα νερά και ζώντας απλά, όπως κάνουν οι άνθρωποί της. Είναι το νησί που σε μαθαίνει να ζεις, όχι απλά να υπάρχεις. (=& το ταξίδι συνεχίζεται).

Μυρωδάτος Σεντερμές

Γράφει η Θεανώ Σικλαφίδου.

Υπάρχουν γλυκά που δεν είναι απλώς μια συνταγή, αλλά μια ολόκληρη ιστορία. Ο Μυρωδάτος Σεντερμές είναι ένα από αυτά. Μια παραδοσιακή λιχουδιά που ταξίδεψε από την αρχοντική Σμύρνη, κουβαλώντας μαζί της όλα τα αρώματα της μικρασιατικής κουζίνας. Ο σεντερμές είναι ένα ξεχωριστό γλυκό, ένα είδος σμυρναίικης γλυκιάς τυρόπιτας, που θυμίζει γαλακτομπούρεκο. Η μαλακή του βάση από μυζήθρα ή ανθότυρο συνδυάζεται μοναδικά με το σιμιγδάλι, δημιουργώντας μια πλούσια υφή που λιώνει στο στόμα. 

Ετοιμαστείτε να γεμίσετε την κουζίνα σας με τις μεθυστικές μυρωδιές της κανέλας, της βανίλιας και των μπαχαρικών, φτιάχνοντας ένα γλυκό με βαθιές ρίζες και ασύγκριτη γεύση. Ακολουθήστε τη συνταγή και ανακαλύψτε το μυστικό ενός γλυκού που είναι ταυτόχρονα απλό, αλλά και απίστευτα νόστιμο. 

Υλικά: 

1 κιλό ανάλατο μαλακό τυρί (μυζήθρα ή ανθότυρο)

300γρ σιμιγδάλι, χοντρό

250γρ ζάχαρη

2 κ.γ κανέλα

2 βανίλιες 

Εκτέλεση: Σε ένα μπολ τρίβουμε το τυρί με τα χέρια, ώστε να δημιουργηθούν τρίμματα. Το ρίχνουμε σε μια κατσαρόλα, την οποία τοποθετούμε πάνω σε χαμηλή φωτιά. Ανακατεύουμε με την ανάποδη πλευρά μιας ξύλινης κουτάλας. Συνεχίζουμε να ανακατεύουμε, μέχρι να αρχίσει να λιώνει το τυρί και να πάρει ρευστή μορφή. Αμέσως μετά προσθέτουμε το σιμιγδάλι, την ζάχαρη, την κανέλα και τις βανίλιες και συνεχίζουμε το ανακάτεμα για περίπου 10 λεπτά, μέχρι να φουσκώσει το σιμιγδάλι (αν χρειαστεί το αφήνουμε λίγο περισσότερο ή και λιγότερο στη φωτιά). Το αδειάζουμε σε ένα ταψί με διάμετρο 30εκ. και το πιέζουμε από πάνω με ένα κουτάλι, έτσι ώστε να το απλώσουμε ομοιόμορφα σε όλο το ταψί. Κόβουμε το γλυκό σε τριγωνικά ή τετραγωνικά κομμάτια και σερβίρουμε πασπαλίζοντας με λίγη κανέλα.   

Tip: Αν το τυρί που χρησιμοποιήσετε είναι αρκετά λιπαρό, ενδέχεται να βγάλει λίγο βούτυρο στην επιφάνεια του γλυκού. Σε αυτή την περίπτωση, απλώστε ένα κομμάτι απορροφητικού χαρτιού από πάνω για να το αφαιρέσετε εύκολα. Για καλύτερο αποτέλεσμα, προτιμήστε ένα τυρί με λίγα λιπαρά.

Φτιάξτε κι εσείς τη συνταγή αυτή και πείτε μου τα σχόλια σας!!!

Οι ιστορίες μου #8: «Σιωπηλός μάρτυρας του χρόνου»

Σήμερα, μοιράζομαι μαζί σας ένα ιδιαίτερο κείμενο που φιλοξενήθηκε για πρώτη φορά στις σελίδες της εφημερίδας "Ελεύθερη Θράκη". Πρόκειται για το πρώτο μου μικροδιήγημα, που γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Ειρήνης Ντέλλας, στη Ρόδο. Το εμβληματικό κτίριο του Παλιού Καπνομάγαζου, της σημερινής Δημοτικής Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρούπολης, ζωντανεύει και αφηγείται τη δική του ιστορία. Από σχολείο και καταφύγιο, μέχρι καπναποθήκη και εν τέλει φάρος γνώσης, το κτίριο ξεδιπλώνει τις διαφορετικές χρήσεις και τις ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν την πορεία του στον χρόνο. Ελπίζω να το απολαύσετε!

«Σιωπηλός μάρτυρας του χρόνου»

Στέκω αγέρωχο στην καρδιά της Αλεξανδρούπολης, ένας σιωπηλός μάρτυρας της ιστορίας της. Για πολλούς είμαι απλώς ένα κτίριο. Μα εγώ είμαι κάτι πολύ περισσότερο. Γεννήθηκα στα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που η πόλη μου ακόμα ονομαζόταν Δεδέαγατς. Θυμάμαι παιδικές φωνές, γέλια που σβήστηκαν από μια φλόγα άδικη και καταστροφική. Έμεινα πληγωμένος, σιωπηλός. Ώσπου νέες φωνές ήρθαν να αντηχήσουν στα ερείπιά μου. Φωνές γεμάτες πόνο και ελπίδα, φωνές ξεριζωμένων προσφύγων. Οι τοίχοι μου έγιναν μάρτυρες της προσπάθειάς τους για μια νέα αρχή. 

Κάποια στιγμή ένιωσα τον ιδρώτα των εργατών, την βαριά μυρωδιά του καπνού που μου χάρισε ένα νέο όνομα: Καπνομάγαζο. Οι μηχανές αντικατέστησαν τα παιδικά γέλια, ο θόρυβος της παραγωγής τις ιστορίες των προσφύγων. Δούλεψα σκληρά, αλλά η σιωπή επέστρεψε, πιο βαριά από πριν, σημαδεμένη από σκοτεινές εποχές. Σκοτεινοί καιροί, κατοχή, εμφύλιος. Η σιωπή μου έγινε πιο βαριά, γεμάτη αναμνήσεις. 

Στα τέλη του 20ού αιώνα, με κήρυξαν διατηρητέο. Και τότε ήρθε η στιγμή της αναγέννησης. Ήθελαν να μου δώσουν μια νέα μορφή, να γίνω φάρος γνώσης. Όμως ο άνεμος μου έφερε θρήνο που είναι ακόμα χαραγμένος στις πέτρες μου. Τρεις ψυχές θυσιάστηκαν στην προσπάθεια να μου χαρίσουν τη σημερινή μου όψη. 

Σήμερα, στέκω και πάλι εδώ. Τα χέρια που αγγίζουν τις πέτρες μου αναζητούν πλέον ιστορίες στις σελίδες των βιβλίων. Είμαι η μνήμη της πόλης, είμαι η Δημοτική Βιβλιοθήκη. Κι εσύ, πρωτοετή φοιτητή, που κάθεσαι εκεί, στο αναγνωστήριο, με το πρόσωπο θαμμένο στα βιβλία σου. Νιώθω την έκπληξη στο βλέμμα σου, καθώς οι σελίδες που κρατάς σου αποκαλύπτουν την άγνωστη ιστορία μου. Ήρθες εδώ για να βρεις γνώση, και χωρίς να το ξέρεις, ανακαλύπτεις το παρελθόν μου. 

Εγώ, θα στέκομαι εδώ, για να σου θυμίζω την ιστορία μου. Γιατί η ιστορία μου είναι και δική σου ιστορία. Μην τολμήσεις να ξεχάσεις!!!

Διαβάσαμε το βιβλίο «Η Οργή που ματώνει τη μέρα» της Εύης Δουργούτη

Η Εύη Δουργούτη, με καταγωγή από τον Έβρο, συστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό το 2018 με το πρώτο της βιβλίο, «Ο χορός της φωτιάς», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πνοή. Σήμερα, με δύο συνολικά μυθιστορήματα για ενήλικες και ένα παιδικό βιβλίο στο ενεργητικό της, επιστρέφει με το τελευταίο της έργο, «Η Οργή που Ματώνει τη Μέρα». Το νέο της μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη.  

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:

α) Συγγραφέας: Εύη Δουργούτη

β) Τίτλος: Η Οργή που Ματώνει τη μέρα

γ) Έτος Έκδοσης: 2025

δ) Έκδοση: Εκδόσεις Έξη

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ: Πέντε χρόνια μετά τα μυθιστορήματά της «Ο Χορός της Φωτιάς» (2018) και «Μια στιγμή ακόμη» (2020), η συγγραφέας Εύη Δουργούτη επιστρέφει με ένα νέο έργο. Άλλωστε, η επιλογή του βιβλίου για τις καλοκαιρινές διακοπές ήταν μια συνειδητή και προσωπική απόφαση, καθώς η συγγραφέας κατάγεται από τον Έβρο. Γι' αυτόν τον λόγο, από τη στιγμή της ανακοίνωσης της κυκλοφορίας του, το βιβλίο αναμενόταν με μεγάλη ανυπομονησία. 

Ορεινή Αρκαδία, Δεκέμβριος 1980. Μια παρέα πέντε εφήβων, μια χειμωνιάτικη νύχτα, αποφασίζει να δώσει ένα μάθημα στην «τρελή του χωριού». Η αθώα φάρσα όμως μετατρέπεται σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα και ο τρόμος φωλιάζει στις καρδιές τους. Ορκίζονται να μην μιλήσουν ποτέ ξανά για όσα έγιναν. Τριάντα χρόνια μετά, στην Αθήνα, δύο αξιωματικοί της Ελληνικής αστυνομίας καλούνται να εξιχνιάσουν μια σειρά μυστηριωδών θανάτων. Αρχικά μοιάζουν με αυτοκτονίες, όμως σύντομα αποδεικνύονται κάτι πολύ πιο σύνθετο. Κάποιος φαίνεται πως δεν έχει ξεχάσει το έγκλημα στην Αρκαδία και είναι αποφασισμένος να πάρει εκδίκηση. Ποιος είναι αυτός που ζητάει εκδίκηση;

 

Η Εύη Δουργούτη, όπως και στα προηγούμενα βιβλία της, ακολουθεί το ίδιο στύλ. Στήνει μια ιστορία που εκτυλίσσεται σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Με απλή και στρωτή γραφή, η συγγραφέας κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος, μέσα από μια γρήγορη ροή που επιτρέπει την άμεση ανάγνωση. Ενώ οι αναδρομές στο παρελθόν επιτρέπουν στον αναγνώστη να κατανοήσει την εξέλιξη της ιστορίας και τα κίνητρα των χαρακτήρων. 

Ένας χωρισμός είναι πάντα δύσκολος για κάποιον που δεν τον επιλέγει. Μα ο χρόνος είναι γιατρός. 

Η εισαγωγική σκηνή θυμίζει έντονα στιγμιότυπο γνωστής τηλεοπτικής σειράς. Στην ιστορία κυριαρχεί ένα γενικότερο κλίμα μυστηρίου, με αποκαλύψεις και ανατροπές, ενώ οι χαρακτήρες είναι αληθοφανείς, μερικοί εκ των οποίων κρύβουν μέσα τους μια οργή ικανή να τους οδηγήσει σε ακραίες πράξεις. Τα σημειώματα με ρητά και αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη που βρίσκονται δίπλα στα θύματα, προσθέτουν μια επιπλέον διάσταση στην πλοκή. 

Συνοπτικά «Η Οργή που ματώνει τη μέρα» είναι ένα καλογραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα με κοινωνικές προεκτάσεις. Η συγγραφέας προσφέρει ένα ακόμη ενδιαφέρον ανάγνωσμα, γεμάτο μυστήριο, ανατροπές και μηνύματα για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Πλοκή: Ορεινή Αρκαδία, Δεκέμβριος 1980 «Σταματήστε! Σταματήστε σας λέω!» ακούστηκε μία φωνή γεμάτη πανικό. «Νομίζω πως είναι νεκρή…» Για λίγα λεπτά η απόλυτη ησυχία βασίλεψε στο μικρό ξέφωτο, ενώ οι ένοχοι έστεκαν αμίλητοι, μην τολμώντας να στρέψουν το βλέμμα τους στην άτυχη κοπέλα που κείτονταν λίγο παραπέρα λιπόθυμη, γεμάτη λάσπες και μώλωπες. «Ορκιστείτε όλοι πως κανείς δεν θα μιλήσει. Θα ξεχάσουμε ό,τι έγινε σαν να μην συνέβη ποτέ». Κάποιος, όμως, είχε ορκιστεί ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ. Τριάντα χρόνια μετά, θα παίξει με τον χρόνο σκαλίζοντας μυστικά που θάφτηκαν στο φως του φεγγαριού. Ένα μυστήριο που εδώ και χρόνια αναζητά τη λύση του. Μία αποκάλυψη που αποδεικνύει ότι κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιον πραγματικά έχει στο πλάι του.

_______________________________________________

* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει