Από το Blogger.
Η Μαριάνα Γιαννέλη συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό μέσα από το πρώτο της παιδικό βιβλίο με τίτλο «Κοίτα ψηλά, πέτα μακριά» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΖΤ. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης του Δ.Π.Θ., με μακροχρόνια επαγγελματική εμπειρία στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς της Αλεξανδρούπολης.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Μαριάνα Γιαννέλη
β) Τίτλος: Κοίτα ψηλά, πέτα μακριά
γ) Ημερομηνία Έκδοσης: 2025
δ) Έκδοση: Εκδόσεις ΖΤ
Πάντα μου είναι δύσκολο να γράφω μια βιβλιοπαρουσίαση. Πόσο μάλλον όταν το βιβλίο αυτό προέρχεται από τα χέρια ενός αγαπημένου προσώπου που γνωρίζω χρόνια, όπως η Μαριάνα Γιαννέλη. Η αλήθεια είναι ότι είχα την τύχη να διαβάσω το "Κοίτα ψηλά, πέτα μακριά" πριν καν φτάσει στην τελική εκτύπωση και η χαρά, διαβάζοντας την τόσο όμορφη ιστορία, ήταν μεγάλη.
Η συγγραφέας στην αρχή του βιβλίου αναφέρεται ρητά στη δύναμη του παραμυθιού, εξηγώντας πόσο σημαντικό είναι αυτό για την αυτοπεποίθηση και την ολοκλήρωση της προσωπικότητας του παιδιού. Δεν πρόκειται λοιπόν απλώς για μια τρυφερή ιστορία με πρωταγωνιστές χαριτωμένα ζωάκια αλλά να δώσει ένα σημαντικό μάθημα: ότι η δύναμή μας δεν βρίσκεται στην εξωτερική μας επιτυχία, αλλά στην πίστη σε αυτό που είμαστε.
Η αγάπη προς τον εαυτό μας, μάς δίνει φτερά να πετάξουμε ψηλά και να καταφέρουμε όσα νομίζαμε πως δεν μπορούμε
Ο ήρωάς μας, το αρκουδάκι Μπέρυ, παρόλο που είναι ο καλύτερος μαθητής και αγαπητός σε όλους, κρύβει μέσα του μια μεγάλη ανασφάλεια. Φοβάται ότι «δεν μπορεί να τα καταφέρει». Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι καθοριστικοί: Η δασκάλα Φώφη η λαγουδίνα χρησιμοποιεί τη θετική ενίσχυση ("Μπράβο Μπέρυ μου"), για να θεραπεύσει την εσωτερική ανασφάλεια του αρκουδιού. Η Βάγια η κουκουβάγια έρχεται ως η σοφή φιγούρα για να δώσει τη βαθύτερη απάντηση. Η οικογένεια (μαμά κυρία αρκουδίτσα, μπαμπάς αρκούδος) και οι φίλοι (Λούη, Τόμυ, Τέντυ, Τέτη) συμπληρώνουν το πλαίσιο της ζωής του Μπέρυ.
Ο τίτλος, "Κοίτα ψηλά, πέτα μακριά", είναι από μόνος του μια υπόσχεση και ένα ερέθισμα. Λειτουργεί ως μια δυνατή μεταφορά για τη φιλοδοξία, την υπέρβαση των ορίων και την απελευθέρωση από τις ανασφάλειες. Το βασικό μήνυμα της ιστορίας, το «Πίστεψε στον εαυτό σου», γίνεται απολύτως κατανοητό. Δεν δίνεται με διδακτικό τρόπο, αλλά μέσα από τον ζεστό διάλογο και τις πανέμορφες και απαλές εικόνες της Μαρίας Κουκουνάρα που σου κλέβουν την καρδιά.
Βέβαια, οι πιο σύνθετες και μαγικές μεταφορές – όπως αυτή με το φεγγάρι και τα αστέρια, σε μια από τις σελίδες – ίσως χρειαστούν μια μικρή εξήγηση από τον γονέα.
Όλα (τα αστεράκια) νιώθουν σημαντικά, δεν το βάζουν κάτω, πιστεύουν στον εαυτό τους ότι βοηθούν το φεγγάρι.
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η απλή και ευαίσθητη γραφή της συγγραφέας. Η ιστορία έχει μια σωστή και λειτουργική δομή, καθώς η συγγραφέας κινείται μεθοδικά: από την αναγνώριση ενός σύνθετου συναισθηματικού προβλήματος (το θλιμμένο αρκουδάκι) οδηγεί στην παροχή μιας απλής, αλλά ανακουφιστικής απάντησης (η σοφία της κουκουβάγιας).
Για τους μικρούς φίλους, στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν και δραστηριότητες, μετατρέποντας την ανάγνωση σε διαδραστική διαδικασία ενίσχυσης της αυτοεκτίμησης!
Συνοπτικά, το βιβλίο της Γιαννέλη «Κοίτα ψηλά, πέτα μακριά» είναι μία όμορφη ιστορία που έρχεται να μας υπενθυμίσει με τον πιο τρυφερό τρόπο ότι όλοι έχουμε αξία και πως η μεγαλύτερη περιπέτεια είναι να πιστέψουμε στον εαυτό μας..
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Η Ρόδος των Ιπποτών Ζωντανεύει: Ένα Φωτογραφικό Οδοιπορικό στο 18ο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ρόδου
21 Οκτ 2025
Ξιφομαχίες, Τροβαδούροι και Μαγικά Δρώμενα: Το νησί των Ιπποτών φόρεσε ξανά τα μεσαιωνικά του και μας προσκάλεσε σε ένα συναρπαστικό ταξίδι πίσω στον Μεσαίωνα.
Η Μεσαιωνική Πόλη της Ρόδου, ένα ζωντανό μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, φόρεσε για 18η χρονιά τα γιορτινά της, μεταμορφώνοντας τους εμβληματικούς δρόμους και τις πλατείες της σε ένα μαγικό σκηνικό βγαλμένο από το παρελθόν. Το Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ρόδου δεν είναι απλώς μια σειρά εκδηλώσεων, αλλά ένα ετήσιο ταξίδι στον χρόνο, μια βαθιά πολιτιστική πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου «Μεσαιωνικό Ρόδο» που ιδρύθηκε το 2005.
Ο βασικός λόγος διοργάνωσης, μια πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου «Μεσαιωνικό Ρόδο», είναι η βιωματική αναβίωση και ανάδειξη της πλούσιας ιστορίας του νησιού. Μέσα από σκηνικές παρελάσεις, ξιφομαχίες και εργαστήρια, ζωντανεύει η εποχή που η Ρόδος αποτέλεσε το Τελευταίο Απροσπέλαστο Οχυρό της Ευρώπης. Πρόκειται για την περίοδο της κυριαρχίας του Τάγματος των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη (1309-1522 μ.Χ.), οι οποίοι άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην αρχιτεκτονική και την κουλτούρα της πόλης.
Φέτος, το 18ο Φεστιβάλ τίμησε την ιστορία με ένα εντυπωσιακό πρόγραμμα, το οποίο είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε από κοντά.
Η μεγάλη Σκηνική Παρέλαση
Η έναρξη του Φεστιβάλ δόθηκε με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο: τη Μεγάλη Σκηνική Παρέλαση, η οποία είχε ως αφετηρία την Παναγιά του Μπούργκου. Η πομπή, που ξεκίνησε στις 17:30, ήταν ένα φαντασμαγορικό μωσαϊκό από Ιππότες, τροβαδούρους, ξυλοπόδαρους, Νεράιδες και άλλες μυθικές φιγούρες. Δρόμοι της Παλιάς Πόλης μεταμορφώθηκαν σε πεδίο δράσης και γιορτής..
Η πρώτη μεγάλη στάση έγινε στην Πλατεία Ιπποκράτους. Εκεί στήθηκε το πρώτο μεγάλο θέαμα: οι ξιφομαχίες μεταξύ των Ιπποτών της «Μεσαιωνικής Ρόδου», ένα δρώμενο γεμάτο ένταση και ρεαλισμό. Οι αναβιώσεις συμπληρώθηκαν από μεσαιωνικούς χορούς, που ζωντάνεψαν την πλατεία με μελωδίες από το παρελθόν.
Στη συνέχεια, η πομπή διέσχισε τους εμβληματικούς κεντρικούς δρόμους, την οδό Σωκράτους και έπειτα την οδό Ορφέως, με τον κόσμο να παρακολουθεί μαγεμένος. Το πιο επιβλητικό κομμάτι ήταν η κάθοδος της οδού Ιπποτών, περνώντας ακριβώς δίπλα από το μεγαλοπρεπές Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου.
Από εκεί, το ταξίδι οδήγησε στη δεύτερη μεγάλη στάση, την Πλατεία Μουσών. Καθώς είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, η ατμόσφαιρα έγινε ακόμα πιο μυστηριώδης και επιβλητική. Το θέαμα επαναλήφθηκε: δεύτερος γύρος ξιφομαχιών και δρώμενων, όπου οι σκιές και ο φωτισμός τόνιζαν τη δράση, δίνοντας νέα πνοή στη βραδιά.
Ακολούθησε η διέλευση από τις οδούς Ερμού και Αριστοτελούς. Η μεγαλειώδης βόλτα ολοκληρώθηκε στην Πλατεία Εβραίων Μαρτύρων, όπου στήθηκαν για τρίτη και τελευταία φορά οι αναβιώσεις, σφραγίζοντας την επιτυχία της Μεγάλης Παρέλασης. Αυτή η διαδρομή απέδειξε πως η Μεσαιωνική Πόλη δεν είναι απλώς ένα μνημείο, αλλά το ιδανικό σκηνικό για να ξαναζωντανέψει η ιστορία της.
Διεθνείς Αναβιώσεις και Μουσικό Οδοιπορικό
Η μαγεία του Μεσαίωνα δεν περιορίστηκε στη μεγαλειώδη Παρέλαση του Σαββάτου. Η Κυριακή, τρίτη ημέρα του Φεστιβάλ, ήταν αφιερωμένη στη βιωματική επαφή με την ιστορία και τον πολιτισμό. Το Μεσαιωνικό Πάρκο Ζώσας Ιστορίας (Πάρκο Αλχαδέφ) μεταμορφώθηκε ξανά, φιλοξενώντας πλήθος δρώμενων.
Πραγματοποιήθηκαν Ιστορικές Αναβιώσεις, Μουσικές και Εργαστήρια Παραδοσιακών Τεχνών στο Καπηλειό, δίνοντας την ευκαιρία στους επισκέπτες να δουν από κοντά την καθημερινότητα και τις δεξιότητες της εποχής. Άξιο αναφοράς είναι ότι στις Παρελάσεις και στο Μεσαιωνικό Καπηλειό συμμετείχαν ομάδες Ιστορικής Αναβίωσης όχι μόνο από τη Ρόδο και την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και από το εξωτερικό: τη Γερμανία και την Τοσκάνη της Ιταλίας, τονίζοντας τον διεθνή χαρακτήρα της διοργάνωσης.
.jpg)
Οι εκδηλώσεις κορυφώθηκαν το βράδυ, στις 20:00, με την ατμοσφαιρική συναυλία της Σαβίνας Γιαννάτου στην Παναγιά του Μπούργκου. Η παράσταση αποτέλεσε ένα εξαιρετικό Μουσικό Οδοιπορικό, μεταφέροντας το κοινό «από τους Τροβαδούρους του Μεσαίωνα στους Περιηγητές της Μεσογείου», σφραγίζοντας με τον πιο μελωδικό τρόπο το τριήμερο ταξίδι στον χρόνο.
Η Μεσαιωνική Πόλη, χάρη σε τέτοιες πρωτοβουλίες, αποδεικνύει ότι η κληρονομιά της είναι ζωντανή και εξελισσόμενη. Το φωτογραφικό μας οδοιπορικό έφτασε στο τέλος του, αλλά η προσμονή για το 19ο Φεστιβάλ του χρόνου έχει ήδη ξεκινήσει!!!!
Η Εύη Δουργούτη επιστρέφει δυναμικά στη λογοτεχνία με το νέο της μυθιστόρημα «Η Οργή που Ματώνει τη Μέρα», ένα έργο που συνδυάζει μυστήριο, ψυχολογικό βάθος και κοινωνικούς προβληματισμούς. Με καταγωγή από τον Έβρο, η συγγραφέας έχει ήδη αφήσει το αποτύπωμά της με τρία προηγούμενα βιβλία — δύο για ενήλικες και ένα παιδικό — τα οποία κυκλοφόρησαν από άλλο εκδοτικό οίκο. Στο νέο της έργο, μας μεταφέρει στην Ορεινή Αρκαδία της δεκαετίας του ’80, όπου μια σειρά από ανατροπές και μυστικά υφαίνουν την πλοκή. Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου, μιλήσαμε μαζί της για τις πηγές έμπνευσης, τις προκλήσεις της συγγραφής και την προσωπική της διαδρομή.
«Η Οργή που Ματώνει τη μέρα» αποτελεί το τρίτο σας προσωπικό μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη. Πως γεννήθηκε η ιδέα της ιστορίας;
Το συγκεκριμένο βιβλίο «γεννήθηκε» από έναν εφιάλτη που είδα κάπου το 2019. Ήταν ένα έντονο όνειρο, τόσο ζωντανό που χαράχτηκε στο μυαλό μου για μέρες. Εκείνη την περίοδο πειραματιζόμουν με διάφορες ιδέες αναζητώντας την έμπνευση για ένα νέο μυθιστόρημα. Εντελώς αυθόρμητα δοκίμασα να αναπτύξω και αυτή τη σκέψη. Και κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβω, άρχισε να παίρνει μορφή το βιβλίο που κρατάμε σήμερα στα χέρια μας. Δεν ήταν εξαρχής η πρόθεσή μου να γράψω για μια γυναικοκτονία, όμως μετά τον εφιάλτη αυτό, είχα ξεκάθαρη εικόνα της κεντρικής υπόθεσης.
Η Ορεινή Αρκαδία της δεκαετίας του ΄80 είναι το σκηνικό που διαδραματίζεται ένα μέρος της ιστορίας σας. Γιατί επιλέξατε αυτήν την εποχή και αυτόν τον τόπο;
Επέλεξα την Ορεινή Αρκαδία γιατί είναι από τα αγαπημένα μου μέρη και έχει για εμένα μια γοητεία αλλιώτικη. Ήθελα να αποτυπώσω έναν τόπο όπου ο χρόνος κυλά διαφορετικά, όπου οι άνθρωποι ζουν κοντά στη φύση αλλά και στις δικές τους ιστορίες και προκλήσεις. Η δεκαετία του ’80 προσφέρει επίσης ένα πλαίσιο διαφορετικό από το σήμερα, με τα γεγονότα, τις συνήθειες και τις μικρές καθημερινές στιγμές που καθόρισαν τότε την καθημερινότητα. Ο τόπος και ο χρόνος γίνονται σχεδόν χαρακτήρες που επηρεάζουν τις ιστορίες των ηρώων και την ατμόσφαιρα της αφήγησης.
Το μυθιστόρημα συνδυάζει δυο χρονικές περιόδους και δείχνει πως το παρελθόν επηρεάζει το παρόν. Υπήρξαν προκλήσεις στη διαχείριση αυτής της δομής;
Ναι, η διαχείριση δύο χρονικών περιόδων αποτέλεσε μια ιδιαίτερη πρόκληση κυρίως σε ό,τι αφορά τη ροή και τη συνοχή της αφήγησης. Ήθελα οι δύο ιστορίες να συνομιλούν χωρίς να μπερδεύονται, να φωτίζει η μία την άλλη. Κι αυτό απαιτούσε προσοχή στη δομή, στον ρυθμό και στη συναισθηματική ισορροπία. Ήταν μια απαιτητική αλλά και γοητευτική διαδικασία γιατί μέσα από αυτήν συνειδητοποίησα πως, όσο κι αν αλλάζουν οι εποχές, τα ανθρώπινα ένστικτα και οι ανάγκες παραμένουν τα ίδια.
Πόσος χρόνος χρειάστηκε για την ολοκλήρωση του βιβλίου;
Χρειάστηκαν περίπου 2 χρόνια! Η συγκεκριμένη ιστορία παρέμεινε στο συρτάρι για πάρα πολύ καιρό, αφού το ολοκλήρωσα το 2021. Στεναχωρήθηκα, θύμωσα, απελπίστηκα και τη στιγμή που αισθάνθηκα πως θα παραιτηθώ από την προσπάθεια και πως αυτή η ιστορία θα μείνει τελικά σ’ εκείνο το σκοτεινό συρτάρι, ως δια μαγείας, όλα ανατράπηκαν.
Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο και τους χαρακτήρες του.
Η γυναικοκτονία είναι ο πυρήνας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται ολόκληρο το σύμπαν της αφήγησης. Το έγκλημα λειτουργεί σαν σεισμός, και οι μετασεισμοί του (τα αποτελέσματα που αφήνει πίσω του) διαρκούν για δεκαετίες. Η νεαρή κοπέλα βιάζεται και δολοφονείται από πέντε αγόρια, που δεν είναι ξένοι, αλλά μέλη της ίδιας κοινότητας. Η βία υπάρχει μέσα στον ίδιο μας τον κοινωνικό ιστό. Ο ήρωας επιστρέφει 40 χρόνια μετά για να ξεθάψει ένα μυστικό, όχι μόνο για να αποδοθούν ευθύνες, αλλά και για να ακουστεί μια φωνή που είχε θαφτεί. Το ζητούμενο δεν είναι απλώς «ποιος το έκανε;», αλλά «γιατί σωπάσαμε;».
Οι χαρακτήρες προσπάθησα να έχουν κάτι το οικείο. Θα μπορούσαν να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, πρόσωπα που συναντάμε καθημερινά, κουβαλώντας ο καθένας τη δική του ιστορία, τις πληγές και τα όνειρά του. Όλοι φέρουν τον δικό τους σταυρό: άλλος βαρύτερο, άλλος πιο διαχειρίσιμο. Κουβαλούν σκοτάδια, μυστικά και τραύματα και παλεύουν με τους προσωπικούς τους δαίμονες κι αυτό τους κάνει πραγματικούς, ανθρώπινους, και οικείους στον αναγνώστη.
Τα προηγούμενα τρία βιβλία σας κυκλοφόρησαν από άλλο εκδοτικό. Σας επηρέασε αυτή η αλλαγή στο ύφος και στην θεματική του νέου σας βιβλίου;
Κάθε συνεργασία αφήνει το αποτύπωμά της όμως το ύφος και η θεματική μου εξελίσσονται κυρίως μέσα από την προσωπική μου πορεία. Επομένως η αλλαγή εκδοτικού δεν υπήρξε ο λόγος της αλλαγής στο ύφος μου. Περισσότερο αντικατοπτρίζει μια δική μου φυσική εξέλιξη. Με τα χρόνια τα ερεθίσματα αλλάζουν, μαθαίνεις νέα πράγματα, ωριμάζεις ως άνθρωπος και ως δημιουργός. Έτσι, κάθε βιβλίο γίνεται ένα βήμα που φέρνει κάθε συγγραφέα πιο κοντά στον «σημερινό» του εαυτό.
Υπάρχει κάποια σκηνή στο βιβλίο που σας δυσκόλεψε κατά την συγγραφή της; Σίγουρα η σκηνή του βιασμού ήταν πολύ δύσκολη αλλά ακόμα πιο απαιτητικές ήταν οι σκηνές των εγκλημάτων συνολικά. Το να μπορέσω να μπω στο μυαλό του δολοφόνου και να αποδώσω με ακρίβεια τη σκέψη και τη συμπεριφορά του χωρίς να γλιστρήσω σε υπερβολές ήταν μεγάλη πρόκληση. Ήθελα να δείξω την αλήθεια της πράξης αλλά με σεβασμό στην τραγικότητα της κατάστασης και στο συναίσθημα των αναγνωστών.
Τί θα θέλατε να κρατήσουν οι αναγνώστες από την «Οργή που ματώνει την μέρα» αφού το ολοκληρώσουν;
Θα ήθελα οι αναγνώστες να κρατήσουν την αίσθηση ότι η σιωπή και η ανοχή έχουν συνέπειες και ότι τα τραύματα του παρελθόντος συνεχίζουν να επηρεάζουν το παρόν, γι’ αυτό οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε και να τα γιατρεύουμε. Ελπίζω να σκεφτούν την ανάγκη για δικαιοσύνη, για αλήθεια αλλά και τη δύναμη της φωνής που δεν πρέπει να σωπαίνει.
Πως βιώνετε την επικοινωνία με τους αναγνώστες σας; Υπήρξε κάποιο σχόλιο ή μήνυμα που σας έκανε να δείτε διαφορετικά τη συγγραφή;
Η επικοινωνία με τους αναγνώστες είναι για εμένα από τα πιο πολύτιμα κομμάτια της συγγραφής. Μέσα από τα μηνύματα και τις συζητήσεις μαζί τους βλέπω πώς ένα κείμενο που ξεκίνησε ως προσωπική ανάγκη, μπορεί να αγγίξει διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικό για τον καθένα τρόπο. Κάποια σχόλια με έχουν συγκινήσει βαθιά γιατί μου θύμισαν ότι η γραφή συνεχίζει να έχει νόημα μόνο όταν συναντά τον άλλον. Δεν θα έλεγα ότι με έκαναν να αλλάξω τον τρόπο που γράφω αλλά σίγουρα με βοήθησαν να δω πιο καθαρά γιατί γράφω.
Υπάρχουν επόμενα συγγραφικά σχέδια που θα θέλατε να μοιραστείτε;
Ναι, υπάρχουν δύο ανολοκλήρωτα μυθιστορήματα τα οποία δουλεύω αυτή την περίοδο. Προχωρούν αργά, με τον ρυθμό που χρειάζονται, γιατί κάθε ιστορία χρειάζεται τον δικό της χρόνο για να ωριμάσει. Είναι λοιπόν νωρίς για να αποκαλύψω λεπτομέρειες, μπορώ όμως να πω πως και τα δύο κουβαλούν κάτι διαφορετικό από ό,τι έχω γράψει μέχρι σήμερα.
 |
| Φωτογραφία από newsletter εκδόσεων Έξη |
Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να δημιουργήσει μόνος του ένα μουσείο που να συναγωνίζεται τα μεγαλύτερα; Στη Ρόδο, η απάντηση βρίσκεται στο Πολιτισμικό Γεωλογικό Μέλαθρο, ένα αληθινό κόσμημα που ξεπροβάλλει 7 χιλιόμετρα νότια της πόλης, στην περιοχή του Σγουρού. Αυτό το ξεχωριστό μουσείο, που εξωτερικά μοιάζει με αρχαίο ελληνικό ναό, δεν είναι προϊόν κρατικής χρηματοδότησης ή μεγάλων φορέων. Είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών κόπων, μεράκι, πάθους και των προσωπικών οικονομιών ενός ανθρώπου: του γνωστού Ρόδιου λογοτέχνη και βραβευμένου ποιητή, Σπύρου Κατσούρη.
Όπως ο ίδιος αναφέρει στο βιβλίο του, "Αν δεν πιστεύεις στα θαύματα είναι καιρός να πιστέψεις". Και πράγματι, το Μέλαθρο είναι ένα θαύμα που δημιούργησε ο ίδιος, συγκεντρώνοντας χιλιάδες εκθέματα και φτιάχνοντας ένα πιστό αντίγραφο αρχαίων ελληνικών οίκων και ναών. Σήμερα, αποτελεί ένα σημείο αναφοράς και ένα μοναδικό κόσμημα στο νησί του Απόλλωνα..
Μια Μοναδική Τριλογία: Πολιτισμός, Γεωλογία, Λαογραφία
Το μουσείο είναι χωρισμένο σε τρία εντυπωσιακά τμήματα που προσφέρουν ένα πλήρες ταξίδι στον χρόνο και τη φύση.
- Το Πολιτισμικό Τμήμα: Στο ισόγειο, ο επισκέπτης μαγεύεται από ψηφιδογραφίες και οροφογραφίες εμπνευσμένες από την ελληνική μυθολογία. Ανάμεσα στα εκθέματα, μπορεί κανείς να θαυμάσει αγάλματα Ολύμπιων Θεών, μυθολογικά πρόσωπα, καθώς και αντίγραφα της Αρτέμιδος, της Ήρας, του Κολοσσού της Ρόδου, του Κένταυρου και της ελληνίδας Σφίγγας.
- Το Γεωλογικό & Ορυκτολογικό Τμήμα: Στο υπόγειο του Μελάθρου, φιλοξενείται μια σπάνια συλλογή πετρωμάτων (γεωλογικά, ηφαιστειακά, θαλασσινά και σπηλαιώδη), κρυστάλλων, γρανιτών, ορυκτών, απολιθωμάτων και ταριχευμένων ζώων. Περιλαμβάνει επίσης κοράλλια. Τα εκθέματα προέρχονται όχι μόνο από τη Ρόδο και το Αιγαίο, αλλά και από 25 χώρες τις οποίες επισκέφτηκε ο ίδιος ο δημιουργός για τη συλλογή του. Είναι μια εντυπωσιακή μαρτυρία της γεωλογικής ιστορίας του πλανήτη.
- Το Λαογραφικό Τμήμα: Ανεβαίνοντας στον πρώτο όροφο, ο επισκέπτης εισέρχεται σε ένα χώρο γεμάτο μνήμες. Εδώ βρίσκεται μια πλούσια συλλογή από αντικείμενα του σπιτιού των προγόνων μας: κεραμικά, ενδύματα, παλιά ραδιόφωνα, πικάπ, καθρέφτες και μπαούλα. Η πινακοθήκη, με έργα που αποτυπώνουν την ελληνική μυθολογία, ολοκληρώνει αυτό το ταξίδι στην παράδοση.
Σήμερα, το Πολιτισμικό Γεωλογικό Μέλαθρο είναι κάτι περισσότερο από ένα μουσείο. Είναι η ζωντανή απόδειξη του οράματος και του πάθους ενός ανθρώπου. Μια επίσκεψη είναι απαραίτητη για όποιον θέλει να γνωρίσει την ιστορία, τον πολιτισμό και τη φύση της Ρόδου μέσα από τα μάτια του Σπύρου Κατσούρη.
Ο Δημιουργός: Σπύρος Κατσούρης
Τα ενδιαφέροντα του εκτείνονται σε τομείς όπως η μουσική, η καλλιέργεια της γης, η φιλοσοφία, η παραψυχολογία, η μεταφυσική και η αστρονομία, αποδεικνύοντας ότι το Πολιτισμικό Γεωλογικό Μέλαθρο αποτελεί μια αντανάκλαση του ίδιου του δημιουργού: ενός ανθρώπου με αστείρευτη αγάπη για τη γνώση, την τέχνη και τον πολιτισμό σε όλες τους τις εκφάνσεις.
Το Μουσείο λειτουργεί όλο το χρόνο καθημερινά από 09:00-14:00 και 17:00-20:00. Η ξενάγηση στους χώρους γίνεται δωρεάν από τον ίδιο τον ιδιοκτητή. Αν δεν τον βρείτε εκεί τηλεφωνήστε του στο 2241061285 ή στο κινητό 6934897836.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)
Social Icons