Από το Blogger.
Η Ρόδος των Ιπποτών Ζωντανεύει: Ένα Φωτογραφικό Οδοιπορικό στο 18ο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ρόδου
21 Οκτ 2025
Ξιφομαχίες, Τροβαδούροι και Μαγικά Δρώμενα: Το νησί των Ιπποτών φόρεσε ξανά τα μεσαιωνικά του και μας προσκάλεσε σε ένα συναρπαστικό ταξίδι πίσω στον Μεσαίωνα.
Η Μεσαιωνική Πόλη της Ρόδου, ένα ζωντανό μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, φόρεσε για 18η χρονιά τα γιορτινά της, μεταμορφώνοντας τους εμβληματικούς δρόμους και τις πλατείες της σε ένα μαγικό σκηνικό βγαλμένο από το παρελθόν. Το Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ρόδου δεν είναι απλώς μια σειρά εκδηλώσεων, αλλά ένα ετήσιο ταξίδι στον χρόνο, μια βαθιά πολιτιστική πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου «Μεσαιωνικό Ρόδο» που ιδρύθηκε το 2005.
Ο βασικός λόγος διοργάνωσης, μια πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου «Μεσαιωνικό Ρόδο», είναι η βιωματική αναβίωση και ανάδειξη της πλούσιας ιστορίας του νησιού. Μέσα από σκηνικές παρελάσεις, ξιφομαχίες και εργαστήρια, ζωντανεύει η εποχή που η Ρόδος αποτέλεσε το Τελευταίο Απροσπέλαστο Οχυρό της Ευρώπης. Πρόκειται για την περίοδο της κυριαρχίας του Τάγματος των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη (1309-1522 μ.Χ.), οι οποίοι άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην αρχιτεκτονική και την κουλτούρα της πόλης.
Φέτος, το 18ο Φεστιβάλ τίμησε την ιστορία με ένα εντυπωσιακό πρόγραμμα, το οποίο είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε από κοντά.
Η μεγάλη Σκηνική Παρέλαση
Η έναρξη του Φεστιβάλ δόθηκε με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο: τη Μεγάλη Σκηνική Παρέλαση, η οποία είχε ως αφετηρία την Παναγιά του Μπούργκου. Η πομπή, που ξεκίνησε στις 17:30, ήταν ένα φαντασμαγορικό μωσαϊκό από Ιππότες, τροβαδούρους, ξυλοπόδαρους, Νεράιδες και άλλες μυθικές φιγούρες. Δρόμοι της Παλιάς Πόλης μεταμορφώθηκαν σε πεδίο δράσης και γιορτής..
Η πρώτη μεγάλη στάση έγινε στην Πλατεία Ιπποκράτους. Εκεί στήθηκε το πρώτο μεγάλο θέαμα: οι ξιφομαχίες μεταξύ των Ιπποτών της «Μεσαιωνικής Ρόδου», ένα δρώμενο γεμάτο ένταση και ρεαλισμό. Οι αναβιώσεις συμπληρώθηκαν από μεσαιωνικούς χορούς, που ζωντάνεψαν την πλατεία με μελωδίες από το παρελθόν.
Στη συνέχεια, η πομπή διέσχισε τους εμβληματικούς κεντρικούς δρόμους, την οδό Σωκράτους και έπειτα την οδό Ορφέως, με τον κόσμο να παρακολουθεί μαγεμένος. Το πιο επιβλητικό κομμάτι ήταν η κάθοδος της οδού Ιπποτών, περνώντας ακριβώς δίπλα από το μεγαλοπρεπές Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου.
Από εκεί, το ταξίδι οδήγησε στη δεύτερη μεγάλη στάση, την Πλατεία Μουσών. Καθώς είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, η ατμόσφαιρα έγινε ακόμα πιο μυστηριώδης και επιβλητική. Το θέαμα επαναλήφθηκε: δεύτερος γύρος ξιφομαχιών και δρώμενων, όπου οι σκιές και ο φωτισμός τόνιζαν τη δράση, δίνοντας νέα πνοή στη βραδιά.
Ακολούθησε η διέλευση από τις οδούς Ερμού και Αριστοτελούς. Η μεγαλειώδης βόλτα ολοκληρώθηκε στην Πλατεία Εβραίων Μαρτύρων, όπου στήθηκαν για τρίτη και τελευταία φορά οι αναβιώσεις, σφραγίζοντας την επιτυχία της Μεγάλης Παρέλασης. Αυτή η διαδρομή απέδειξε πως η Μεσαιωνική Πόλη δεν είναι απλώς ένα μνημείο, αλλά το ιδανικό σκηνικό για να ξαναζωντανέψει η ιστορία της.
Διεθνείς Αναβιώσεις και Μουσικό Οδοιπορικό
Η μαγεία του Μεσαίωνα δεν περιορίστηκε στη μεγαλειώδη Παρέλαση του Σαββάτου. Η Κυριακή, τρίτη ημέρα του Φεστιβάλ, ήταν αφιερωμένη στη βιωματική επαφή με την ιστορία και τον πολιτισμό. Το Μεσαιωνικό Πάρκο Ζώσας Ιστορίας (Πάρκο Αλχαδέφ) μεταμορφώθηκε ξανά, φιλοξενώντας πλήθος δρώμενων.
Πραγματοποιήθηκαν Ιστορικές Αναβιώσεις, Μουσικές και Εργαστήρια Παραδοσιακών Τεχνών στο Καπηλειό, δίνοντας την ευκαιρία στους επισκέπτες να δουν από κοντά την καθημερινότητα και τις δεξιότητες της εποχής. Άξιο αναφοράς είναι ότι στις Παρελάσεις και στο Μεσαιωνικό Καπηλειό συμμετείχαν ομάδες Ιστορικής Αναβίωσης όχι μόνο από τη Ρόδο και την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και από το εξωτερικό: τη Γερμανία και την Τοσκάνη της Ιταλίας, τονίζοντας τον διεθνή χαρακτήρα της διοργάνωσης.
.jpg)
Οι εκδηλώσεις κορυφώθηκαν το βράδυ, στις 20:00, με την ατμοσφαιρική συναυλία της Σαβίνας Γιαννάτου στην Παναγιά του Μπούργκου. Η παράσταση αποτέλεσε ένα εξαιρετικό Μουσικό Οδοιπορικό, μεταφέροντας το κοινό «από τους Τροβαδούρους του Μεσαίωνα στους Περιηγητές της Μεσογείου», σφραγίζοντας με τον πιο μελωδικό τρόπο το τριήμερο ταξίδι στον χρόνο.
Η Μεσαιωνική Πόλη, χάρη σε τέτοιες πρωτοβουλίες, αποδεικνύει ότι η κληρονομιά της είναι ζωντανή και εξελισσόμενη. Το φωτογραφικό μας οδοιπορικό έφτασε στο τέλος του, αλλά η προσμονή για το 19ο Φεστιβάλ του χρόνου έχει ήδη ξεκινήσει!!!!
Η Εύη Δουργούτη επιστρέφει δυναμικά στη λογοτεχνία με το νέο της μυθιστόρημα «Η Οργή που Ματώνει τη Μέρα», ένα έργο που συνδυάζει μυστήριο, ψυχολογικό βάθος και κοινωνικούς προβληματισμούς. Με καταγωγή από τον Έβρο, η συγγραφέας έχει ήδη αφήσει το αποτύπωμά της με τρία προηγούμενα βιβλία — δύο για ενήλικες και ένα παιδικό — τα οποία κυκλοφόρησαν από άλλο εκδοτικό οίκο. Στο νέο της έργο, μας μεταφέρει στην Ορεινή Αρκαδία της δεκαετίας του ’80, όπου μια σειρά από ανατροπές και μυστικά υφαίνουν την πλοκή. Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου, μιλήσαμε μαζί της για τις πηγές έμπνευσης, τις προκλήσεις της συγγραφής και την προσωπική της διαδρομή.
«Η Οργή που Ματώνει τη μέρα» αποτελεί το τρίτο σας προσωπικό μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη. Πως γεννήθηκε η ιδέα της ιστορίας;
Το συγκεκριμένο βιβλίο «γεννήθηκε» από έναν εφιάλτη που είδα κάπου το 2019. Ήταν ένα έντονο όνειρο, τόσο ζωντανό που χαράχτηκε στο μυαλό μου για μέρες. Εκείνη την περίοδο πειραματιζόμουν με διάφορες ιδέες αναζητώντας την έμπνευση για ένα νέο μυθιστόρημα. Εντελώς αυθόρμητα δοκίμασα να αναπτύξω και αυτή τη σκέψη. Και κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβω, άρχισε να παίρνει μορφή το βιβλίο που κρατάμε σήμερα στα χέρια μας. Δεν ήταν εξαρχής η πρόθεσή μου να γράψω για μια γυναικοκτονία, όμως μετά τον εφιάλτη αυτό, είχα ξεκάθαρη εικόνα της κεντρικής υπόθεσης.
Η Ορεινή Αρκαδία της δεκαετίας του ΄80 είναι το σκηνικό που διαδραματίζεται ένα μέρος της ιστορίας σας. Γιατί επιλέξατε αυτήν την εποχή και αυτόν τον τόπο;
Επέλεξα την Ορεινή Αρκαδία γιατί είναι από τα αγαπημένα μου μέρη και έχει για εμένα μια γοητεία αλλιώτικη. Ήθελα να αποτυπώσω έναν τόπο όπου ο χρόνος κυλά διαφορετικά, όπου οι άνθρωποι ζουν κοντά στη φύση αλλά και στις δικές τους ιστορίες και προκλήσεις. Η δεκαετία του ’80 προσφέρει επίσης ένα πλαίσιο διαφορετικό από το σήμερα, με τα γεγονότα, τις συνήθειες και τις μικρές καθημερινές στιγμές που καθόρισαν τότε την καθημερινότητα. Ο τόπος και ο χρόνος γίνονται σχεδόν χαρακτήρες που επηρεάζουν τις ιστορίες των ηρώων και την ατμόσφαιρα της αφήγησης.
Το μυθιστόρημα συνδυάζει δυο χρονικές περιόδους και δείχνει πως το παρελθόν επηρεάζει το παρόν. Υπήρξαν προκλήσεις στη διαχείριση αυτής της δομής;
Ναι, η διαχείριση δύο χρονικών περιόδων αποτέλεσε μια ιδιαίτερη πρόκληση κυρίως σε ό,τι αφορά τη ροή και τη συνοχή της αφήγησης. Ήθελα οι δύο ιστορίες να συνομιλούν χωρίς να μπερδεύονται, να φωτίζει η μία την άλλη. Κι αυτό απαιτούσε προσοχή στη δομή, στον ρυθμό και στη συναισθηματική ισορροπία. Ήταν μια απαιτητική αλλά και γοητευτική διαδικασία γιατί μέσα από αυτήν συνειδητοποίησα πως, όσο κι αν αλλάζουν οι εποχές, τα ανθρώπινα ένστικτα και οι ανάγκες παραμένουν τα ίδια.
Πόσος χρόνος χρειάστηκε για την ολοκλήρωση του βιβλίου;
Χρειάστηκαν περίπου 2 χρόνια! Η συγκεκριμένη ιστορία παρέμεινε στο συρτάρι για πάρα πολύ καιρό, αφού το ολοκλήρωσα το 2021. Στεναχωρήθηκα, θύμωσα, απελπίστηκα και τη στιγμή που αισθάνθηκα πως θα παραιτηθώ από την προσπάθεια και πως αυτή η ιστορία θα μείνει τελικά σ’ εκείνο το σκοτεινό συρτάρι, ως δια μαγείας, όλα ανατράπηκαν.
Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο και τους χαρακτήρες του.
Η γυναικοκτονία είναι ο πυρήνας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται ολόκληρο το σύμπαν της αφήγησης. Το έγκλημα λειτουργεί σαν σεισμός, και οι μετασεισμοί του (τα αποτελέσματα που αφήνει πίσω του) διαρκούν για δεκαετίες. Η νεαρή κοπέλα βιάζεται και δολοφονείται από πέντε αγόρια, που δεν είναι ξένοι, αλλά μέλη της ίδιας κοινότητας. Η βία υπάρχει μέσα στον ίδιο μας τον κοινωνικό ιστό. Ο ήρωας επιστρέφει 40 χρόνια μετά για να ξεθάψει ένα μυστικό, όχι μόνο για να αποδοθούν ευθύνες, αλλά και για να ακουστεί μια φωνή που είχε θαφτεί. Το ζητούμενο δεν είναι απλώς «ποιος το έκανε;», αλλά «γιατί σωπάσαμε;».
Οι χαρακτήρες προσπάθησα να έχουν κάτι το οικείο. Θα μπορούσαν να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, πρόσωπα που συναντάμε καθημερινά, κουβαλώντας ο καθένας τη δική του ιστορία, τις πληγές και τα όνειρά του. Όλοι φέρουν τον δικό τους σταυρό: άλλος βαρύτερο, άλλος πιο διαχειρίσιμο. Κουβαλούν σκοτάδια, μυστικά και τραύματα και παλεύουν με τους προσωπικούς τους δαίμονες κι αυτό τους κάνει πραγματικούς, ανθρώπινους, και οικείους στον αναγνώστη.
Τα προηγούμενα τρία βιβλία σας κυκλοφόρησαν από άλλο εκδοτικό. Σας επηρέασε αυτή η αλλαγή στο ύφος και στην θεματική του νέου σας βιβλίου;
Κάθε συνεργασία αφήνει το αποτύπωμά της όμως το ύφος και η θεματική μου εξελίσσονται κυρίως μέσα από την προσωπική μου πορεία. Επομένως η αλλαγή εκδοτικού δεν υπήρξε ο λόγος της αλλαγής στο ύφος μου. Περισσότερο αντικατοπτρίζει μια δική μου φυσική εξέλιξη. Με τα χρόνια τα ερεθίσματα αλλάζουν, μαθαίνεις νέα πράγματα, ωριμάζεις ως άνθρωπος και ως δημιουργός. Έτσι, κάθε βιβλίο γίνεται ένα βήμα που φέρνει κάθε συγγραφέα πιο κοντά στον «σημερινό» του εαυτό.
Υπάρχει κάποια σκηνή στο βιβλίο που σας δυσκόλεψε κατά την συγγραφή της; Σίγουρα η σκηνή του βιασμού ήταν πολύ δύσκολη αλλά ακόμα πιο απαιτητικές ήταν οι σκηνές των εγκλημάτων συνολικά. Το να μπορέσω να μπω στο μυαλό του δολοφόνου και να αποδώσω με ακρίβεια τη σκέψη και τη συμπεριφορά του χωρίς να γλιστρήσω σε υπερβολές ήταν μεγάλη πρόκληση. Ήθελα να δείξω την αλήθεια της πράξης αλλά με σεβασμό στην τραγικότητα της κατάστασης και στο συναίσθημα των αναγνωστών.
Τί θα θέλατε να κρατήσουν οι αναγνώστες από την «Οργή που ματώνει την μέρα» αφού το ολοκληρώσουν;
Θα ήθελα οι αναγνώστες να κρατήσουν την αίσθηση ότι η σιωπή και η ανοχή έχουν συνέπειες και ότι τα τραύματα του παρελθόντος συνεχίζουν να επηρεάζουν το παρόν, γι’ αυτό οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε και να τα γιατρεύουμε. Ελπίζω να σκεφτούν την ανάγκη για δικαιοσύνη, για αλήθεια αλλά και τη δύναμη της φωνής που δεν πρέπει να σωπαίνει.
Πως βιώνετε την επικοινωνία με τους αναγνώστες σας; Υπήρξε κάποιο σχόλιο ή μήνυμα που σας έκανε να δείτε διαφορετικά τη συγγραφή;
Η επικοινωνία με τους αναγνώστες είναι για εμένα από τα πιο πολύτιμα κομμάτια της συγγραφής. Μέσα από τα μηνύματα και τις συζητήσεις μαζί τους βλέπω πώς ένα κείμενο που ξεκίνησε ως προσωπική ανάγκη, μπορεί να αγγίξει διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικό για τον καθένα τρόπο. Κάποια σχόλια με έχουν συγκινήσει βαθιά γιατί μου θύμισαν ότι η γραφή συνεχίζει να έχει νόημα μόνο όταν συναντά τον άλλον. Δεν θα έλεγα ότι με έκαναν να αλλάξω τον τρόπο που γράφω αλλά σίγουρα με βοήθησαν να δω πιο καθαρά γιατί γράφω.
Υπάρχουν επόμενα συγγραφικά σχέδια που θα θέλατε να μοιραστείτε;
Ναι, υπάρχουν δύο ανολοκλήρωτα μυθιστορήματα τα οποία δουλεύω αυτή την περίοδο. Προχωρούν αργά, με τον ρυθμό που χρειάζονται, γιατί κάθε ιστορία χρειάζεται τον δικό της χρόνο για να ωριμάσει. Είναι λοιπόν νωρίς για να αποκαλύψω λεπτομέρειες, μπορώ όμως να πω πως και τα δύο κουβαλούν κάτι διαφορετικό από ό,τι έχω γράψει μέχρι σήμερα.
 |
| Φωτογραφία από newsletter εκδόσεων Έξη |
Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να δημιουργήσει μόνος του ένα μουσείο που να συναγωνίζεται τα μεγαλύτερα; Στη Ρόδο, η απάντηση βρίσκεται στο Πολιτισμικό Γεωλογικό Μέλαθρο, ένα αληθινό κόσμημα που ξεπροβάλλει 7 χιλιόμετρα νότια της πόλης, στην περιοχή του Σγουρού. Αυτό το ξεχωριστό μουσείο, που εξωτερικά μοιάζει με αρχαίο ελληνικό ναό, δεν είναι προϊόν κρατικής χρηματοδότησης ή μεγάλων φορέων. Είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών κόπων, μεράκι, πάθους και των προσωπικών οικονομιών ενός ανθρώπου: του γνωστού Ρόδιου λογοτέχνη και βραβευμένου ποιητή, Σπύρου Κατσούρη.
Όπως ο ίδιος αναφέρει στο βιβλίο του, "Αν δεν πιστεύεις στα θαύματα είναι καιρός να πιστέψεις". Και πράγματι, το Μέλαθρο είναι ένα θαύμα που δημιούργησε ο ίδιος, συγκεντρώνοντας χιλιάδες εκθέματα και φτιάχνοντας ένα πιστό αντίγραφο αρχαίων ελληνικών οίκων και ναών. Σήμερα, αποτελεί ένα σημείο αναφοράς και ένα μοναδικό κόσμημα στο νησί του Απόλλωνα..
Μια Μοναδική Τριλογία: Πολιτισμός, Γεωλογία, Λαογραφία
Το μουσείο είναι χωρισμένο σε τρία εντυπωσιακά τμήματα που προσφέρουν ένα πλήρες ταξίδι στον χρόνο και τη φύση.
- Το Πολιτισμικό Τμήμα: Στο ισόγειο, ο επισκέπτης μαγεύεται από ψηφιδογραφίες και οροφογραφίες εμπνευσμένες από την ελληνική μυθολογία. Ανάμεσα στα εκθέματα, μπορεί κανείς να θαυμάσει αγάλματα Ολύμπιων Θεών, μυθολογικά πρόσωπα, καθώς και αντίγραφα της Αρτέμιδος, της Ήρας, του Κολοσσού της Ρόδου, του Κένταυρου και της ελληνίδας Σφίγγας.
- Το Γεωλογικό & Ορυκτολογικό Τμήμα: Στο υπόγειο του Μελάθρου, φιλοξενείται μια σπάνια συλλογή πετρωμάτων (γεωλογικά, ηφαιστειακά, θαλασσινά και σπηλαιώδη), κρυστάλλων, γρανιτών, ορυκτών, απολιθωμάτων και ταριχευμένων ζώων. Περιλαμβάνει επίσης κοράλλια. Τα εκθέματα προέρχονται όχι μόνο από τη Ρόδο και το Αιγαίο, αλλά και από 25 χώρες τις οποίες επισκέφτηκε ο ίδιος ο δημιουργός για τη συλλογή του. Είναι μια εντυπωσιακή μαρτυρία της γεωλογικής ιστορίας του πλανήτη.
- Το Λαογραφικό Τμήμα: Ανεβαίνοντας στον πρώτο όροφο, ο επισκέπτης εισέρχεται σε ένα χώρο γεμάτο μνήμες. Εδώ βρίσκεται μια πλούσια συλλογή από αντικείμενα του σπιτιού των προγόνων μας: κεραμικά, ενδύματα, παλιά ραδιόφωνα, πικάπ, καθρέφτες και μπαούλα. Η πινακοθήκη, με έργα που αποτυπώνουν την ελληνική μυθολογία, ολοκληρώνει αυτό το ταξίδι στην παράδοση.
Σήμερα, το Πολιτισμικό Γεωλογικό Μέλαθρο είναι κάτι περισσότερο από ένα μουσείο. Είναι η ζωντανή απόδειξη του οράματος και του πάθους ενός ανθρώπου. Μια επίσκεψη είναι απαραίτητη για όποιον θέλει να γνωρίσει την ιστορία, τον πολιτισμό και τη φύση της Ρόδου μέσα από τα μάτια του Σπύρου Κατσούρη.
Ο Δημιουργός: Σπύρος Κατσούρης
Τα ενδιαφέροντα του εκτείνονται σε τομείς όπως η μουσική, η καλλιέργεια της γης, η φιλοσοφία, η παραψυχολογία, η μεταφυσική και η αστρονομία, αποδεικνύοντας ότι το Πολιτισμικό Γεωλογικό Μέλαθρο αποτελεί μια αντανάκλαση του ίδιου του δημιουργού: ενός ανθρώπου με αστείρευτη αγάπη για τη γνώση, την τέχνη και τον πολιτισμό σε όλες τους τις εκφάνσεις.
Το Μουσείο λειτουργεί όλο το χρόνο καθημερινά από 09:00-14:00 και 17:00-20:00. Η ξενάγηση στους χώρους γίνεται δωρεάν από τον ίδιο τον ιδιοκτητή. Αν δεν τον βρείτε εκεί τηλεφωνήστε του στο 2241061285 ή στο κινητό 6934897836.
Τριάντα ένα χρόνια μετά την τελευταία ταινία της αρχικής τριλογίας, το δημοφιλές franchise των «Τρελών Σφαιρών» επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με νέο καστ και σκηνοθέτη. Στις τρεις πρώτες ταινίες, ο αξεπέραστος Λέσλι Νίλσεν ήταν ο πρωταγωνιστής στον θρυλικό ρόλο του ντετέκτιβ Φρανκ Ντρέμπιν. Στη νέα ταινία, ο Λίαμ Νίσον αναλαμβάνει τον ρόλο του Φρανκ Ντρέμπιν Τζούνιορ, του γιου του αρχικού ντετέκτιβ, και μπλέκει σε μια σειρά από ξεκαρδιστικές περιπέτειες.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Ταινία: The Naked Gun (Τρελές Σφαίρες)
Σκηνοθεσία: Akiva Schaffer
Πρωταγωνιστούν: Liam Neeson, Pamela Anderson, Paul Walter Hauser κ.α
Είδος ταινίας: Αστυνομική / Κωμωδία / Παρωδία
Έτος Παραγωγής: 2025
Διάρκεια: 85'
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Για έναν θεατή που μεγάλωσε με τις κλασικές ταινίες του Λέσλι Νίλσεν, η ανακοίνωση ότι το θρυλικό franchise των «Τρελών Σφαιρών» επιστρέφει προκάλεσε τόσο ενθουσιασμό όσο και δέος. Η προσμονή για το νέο κεφάλαιο ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, με την ταινία να γίνεται αντικείμενο έντονης διαφήμισης, εν μέρει λόγω της δημοσιοποίησης της σχέσης του πρωταγωνιστικού διδύμου, του Λίαμ Νίσον και της Πάμελα Άντερσον. Η νέα προσπάθεια, με τον Νίσον να υποδύεται τον γιο του θρυλικού ντετέκτιβ, Φρανκ Ντρέμπιν Τζούνιορ, είχε να αντιμετωπίσει την τεράστια σκιά του αρχικού, αξεπέραστου κωμικού.
Ο Φρανκ Ντρέμπιν Τζούνιορ κληρονομεί όχι μόνο το όνομα του πατέρα του, αλλά και την χαρακτηριστική του αδεξιότητα, η οποία συχνά τον μπλέκει σε μπελάδες. Όταν ένας αδίστακτος μεγιστάνας της τεχνολογίας καταφέρνει να κλέψει μια συσκευή που έχει τη δυνατότητα να αλλάζει τις ανθρώπινες αντιδράσεις, ο Ντρέμπιν Τζούνιορ, μαζί με την ομάδα του, αναλαμβάνει να τον σταματήσει. Για να ανακτήσουν τη συσκευή πριν να είναι πολύ αργά, θα προκαλέσουν άθελα τους μια σειρά από ξεκαρδιστικές καταστάσεις.
Στα συν της ταινίας, οι αναφορές στην πρωτότυπη ταινία. Η σκηνοθεσία και η ρετρό αισθητική της ταινίας που αποτελεί φόρος τιμής στη δεκαετία του '80. Η παρουσία της Πάμελα Άντερσον η οποία προσφέρει μια παρωδία του παρελθόντος της ως τηλεοπτικό είδωλο και ταυτόχρονα το αφοπλίζει με την υπερβολή του. Ο Λίαμ Νίσον - που απορεί κανείς γιατί δέχτηκε να κάνει αυτή την ταινία - κάνει αρκετά καλή δουλειά, καταφέρνει να διατηρήσει μια σοβαροφανή έκφραση μέσα στο απόλυτο χάος, τιμώντας παράλληλα τον Λέσλι Νίλσεν και δημιουργώντας ταυτόχρονα τον δικό του χαρακτήρα. Η χημεία του με την Άντερσον είναι όμορφη.
Στα μείον της ταινίας, η κεντρική ιδέα της πλοκής, που λειτουργεί κυρίως ως ένα πλαίσιο για τα κωμικά στιγμιότυπα. Καλή η προσπάθεια του Λίαμ Νίσον αλλά είναι σχεδόν αδύνατο για οποιονδήποτε ηθοποιό να φτάσει το κωμικό επίπεδο του Λέσλι Νίλσεν. Είναι λογικό η νέα ταινία να συγκριθεί, μοιραία, με την πρώτη ταινία. Κάποια αστεία δεν ήταν και τόσο καλά. Η ύπαρξη της ταινίας θεωρώ ότι πλέον είναι ξεπερασμένη και λειτουργεί ως χρονοκάψουλα: είναι αστεία, ευχάριστη αλλά δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει στον θεατή.
Εν κατακλείδι, η ταινία «The Naked Gun» δικαιώνει εν μέρει την αναμονή, προσφέροντας γέλιο και φόρο τιμής σε έναν από τους πιο αγαπητούς κωμικούς ήρωες του κινηματογράφου. Άλλωστε η νέα ταινία με πρωταγωνιστές τον Λίαμ Νίσον και την Πάμελα Άντερσον επιδιώκει να αναβιώσει την παράλογη αστυνομική κωμωδία της δεκαετίας του 1980.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΩ: Ναι αν έχεις παρακολουθήσει όλες τις προηγούμενες ταινίες των «Τρελών Σφαιρών».
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5/10
TRAILER:
_________________________________
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε ταινίες που έχω παρακολουθήσει
Κάποιοι λένε ότι για να φτάσεις στην Ικαρία πρέπει να το θέλεις πολύ. Ίσως. Το ταξίδι μου ξεκίνησε από την Καβάλα και κράτησε 20 ώρες πάνω στο πλοίο. Αλλά κάθε ώρα άξιζε, γιατί με έφερε στο νησί όπου δεν χωράνε ρολόγια, άγχος και ταλαιπωρία.
Με τελικό προορισμό την Ρόδο, βρέθηκα για σχεδόν 24 ώρες, σε έναν τόπο όπου ο χρόνος σταματά. Έφτασα στον Άγιο Κήρυκο στις 6 το απόγευμα και μετά από μια στάση στο ξενοδοχείο, ήρθε η πρώτη γνωριμία με την ηρεμία του νησιού. Ένας βραδινός περίπατος στο λιμάνι, η αγορά αναμνηστικών καρτ ποστάλ και ικαριώτικου μελιού από τα τοπικά καταστήματα και μια παγωμένη ικαριώτικη μπύρα σε μαγαζί με θέα όλον τον Άγιο Κήρυκο. Το βράδυ έκλεισε ιδανικά, με φαγητό, παρέα με γνωστούς φίλους, που βρίσκονταν στο νησί.
.png)
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με καφέ σε παραλιακή καφετέρια και πρωινό από έναν φούρνο που μου σύστησαν. Μετά, με προτροπή ντόπιου, επισκέφτηκα το Αρχαιολογικό Μουσείο, το οποίο στεγάζεται στο ιστορικό κτίριο του Παλαιού Γυμνασίου. Η είσοδος είναι δωρεάν και οι επισκέπτες έχουν την δυνατότητα να κάνουν ένα ταξίδι στον χρόνο. Μέσα, τα ευρήματα αφηγούνται την ιστορία του νησιού από τα αρχαία χρόνια, με ιδιαίτερη αναφορά στα ταφικά έθιμα της Δυτικής Ικαρίας και στο έθιμο των Ανεμοταφίων. Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Αίολος έκλεισε τους ανέμους σε έναν ασκό και τον παρέδωσε στον Οδυσσέα για να διευκολύνει την επάνοδό του στην Ιθάκη. Το τελετουργικό του ενταφιασμού των ανέμων ήταν διαδεδομένο κυρίως σε χωριά της Ικαρίας πχ Νέγια και Μονοκάμπι. σε θέσεις που αργότερα αποκαλύφθηκαν αρχαία νεκροταφεία.
Έπειτα, ο δρόμος με οδήγησε σε μέρη γεμάτα ιστορία και ομορφιά. Η διαδρομή προς την περιοχή του Δράκανου ήταν μια αποκάλυψη, καθώς εξερεύνησα τα ερείπια και τον καλοδιατηρημένο Πύργο. Η πρόσβαση απαιτούσε προσοχή, αφού ο δρόμος είναι στενός και χωμάτινος, αλλά η εμπειρία άξιζε.
Στη συνέχεια, βουτιές σε κρυφές παραλίες, και συγκεκριμένα στην παραλία Ιερό, μια ήσυχη παραλία, που θεωρείται από τις καλύτερες για τους ντόπιους. Η παραλία Φάρος νωρίτερα ήταν ακατάλληλη λόγω αέρα. Τέλος, μια επίσκεψη στις ιαματικές πηγές στα Θέρμα πρόσφερε την απαραίτητη χαλάρωση, ειδικά στη σπηλιά, όπου το νερό είναι πιο ζεστό και έχει θεραπευτικές ιδιότητες.
Για γλυκό, ακολούθησα την πρόταση ντόπιου και επισκέφτηκα το ζαχαροπλαστείο Μέλισσα στα Θέρμα, όπου δοκίμασα εξαιρετικούς λουκουμάδες με ικαριώτικο μέλι και πορτοκαλόπιτα.
 |
Λίγο πριν την αναχώρηση, επέστρεψα στον Άγιο Κήρυκο για μια τελευταία βόλτα στο λιμάνι. Εκεί, δεσπόζει ένα μεταλλικό γλυπτό που απεικονίζει την πτώση του Ίκαρου. Κάτω από το έργο υπάρχει μια επιγραφή του Ικαριώτη γλύπτη Νίκου Ίκαρη που φιλοτέχνησε το έργο που λέει: "Η αρμύρα από τη θάλασσα, το βουητό του ανέμου κι αυτό το αρχιπέλαγος ας γίνουν συντροφιά μου. Άμα αναπαυθώ εδώ ίσως δεν αποθάνω."
Μέσα σε σχεδόν 1440 λεπτά, η Ικαρία δεν μου έδειξε μόνο τα αξιοθέατά της. Μου έδειξε πώς να χαλαρώνω, να ζω το τώρα και να εκτιμώ την απλότητα.
Η Ικαρία είναι ένας τόπος που σε καλεί να ξεχάσεις. Να ξεχάσεις το ρολόι, το άγχος της καθημερινότητας και το τι "πρέπει" να κάνεις. Είναι το νησί που σε καλεί να αφήσεις στην άκρη τη βιασύνη και να ακολουθήσεις τον δικό της, μοναδικό ρυθμό. Η Ικαρία δεν είναι ένας τόπος για να βρεις την εσωτερική σου γαλήνη—είναι ένας τόπος για να την αναστήσεις, γλεντώντας μέχρι το πρωί, κολυμπώντας σε κρυστάλλινα νερά και ζώντας απλά, όπως κάνουν οι άνθρωποί της. Είναι το νησί που σε μαθαίνει να ζεις, όχι απλά να υπάρχεις. (=& το ταξίδι συνεχίζεται).
Γράφει η Θεανώ Σικλαφίδου.
Υπάρχουν γλυκά που δεν είναι απλώς μια συνταγή, αλλά μια ολόκληρη ιστορία. Ο Μυρωδάτος Σεντερμές είναι ένα από αυτά. Μια παραδοσιακή λιχουδιά που ταξίδεψε από την αρχοντική Σμύρνη, κουβαλώντας μαζί της όλα τα αρώματα της μικρασιατικής κουζίνας. Ο σεντερμές είναι ένα ξεχωριστό γλυκό, ένα είδος σμυρναίικης γλυκιάς τυρόπιτας, που θυμίζει γαλακτομπούρεκο. Η μαλακή του βάση από μυζήθρα ή ανθότυρο συνδυάζεται μοναδικά με το σιμιγδάλι, δημιουργώντας μια πλούσια υφή που λιώνει στο στόμα.
Ετοιμαστείτε να γεμίσετε την κουζίνα σας με τις μεθυστικές μυρωδιές της κανέλας, της βανίλιας και των μπαχαρικών, φτιάχνοντας ένα γλυκό με βαθιές ρίζες και ασύγκριτη γεύση. Ακολουθήστε τη συνταγή και ανακαλύψτε το μυστικό ενός γλυκού που είναι ταυτόχρονα απλό, αλλά και απίστευτα νόστιμο.
Υλικά:
1 κιλό ανάλατο μαλακό τυρί (μυζήθρα ή ανθότυρο)
300γρ σιμιγδάλι, χοντρό
250γρ ζάχαρη
2 κ.γ κανέλα
2 βανίλιες
Εκτέλεση: Σε ένα μπολ τρίβουμε το τυρί με τα χέρια, ώστε να δημιουργηθούν τρίμματα. Το ρίχνουμε σε μια κατσαρόλα, την οποία τοποθετούμε πάνω σε χαμηλή φωτιά. Ανακατεύουμε με την ανάποδη πλευρά μιας ξύλινης κουτάλας. Συνεχίζουμε να ανακατεύουμε, μέχρι να αρχίσει να λιώνει το τυρί και να πάρει ρευστή μορφή. Αμέσως μετά προσθέτουμε το σιμιγδάλι, την ζάχαρη, την κανέλα και τις βανίλιες και συνεχίζουμε το ανακάτεμα για περίπου 10 λεπτά, μέχρι να φουσκώσει το σιμιγδάλι (αν χρειαστεί το αφήνουμε λίγο περισσότερο ή και λιγότερο στη φωτιά). Το αδειάζουμε σε ένα ταψί με διάμετρο 30εκ. και το πιέζουμε από πάνω με ένα κουτάλι, έτσι ώστε να το απλώσουμε ομοιόμορφα σε όλο το ταψί. Κόβουμε το γλυκό σε τριγωνικά ή τετραγωνικά κομμάτια και σερβίρουμε πασπαλίζοντας με λίγη κανέλα.
Tip: Αν το τυρί που χρησιμοποιήσετε είναι αρκετά λιπαρό, ενδέχεται να βγάλει λίγο βούτυρο στην επιφάνεια του γλυκού. Σε αυτή την περίπτωση, απλώστε ένα κομμάτι απορροφητικού χαρτιού από πάνω για να το αφαιρέσετε εύκολα. Για καλύτερο αποτέλεσμα, προτιμήστε ένα τυρί με λίγα λιπαρά.
Φτιάξτε κι εσείς τη συνταγή αυτή και πείτε μου τα σχόλια σας!!!
Σήμερα, μοιράζομαι μαζί σας ένα ιδιαίτερο κείμενο που φιλοξενήθηκε για πρώτη φορά στις σελίδες της εφημερίδας "Ελεύθερη Θράκη". Πρόκειται για το πρώτο μου μικροδιήγημα, που γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Ειρήνης Ντέλλας, στη Ρόδο. Το εμβληματικό κτίριο του Παλιού Καπνομάγαζου, της σημερινής Δημοτικής Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρούπολης, ζωντανεύει και αφηγείται τη δική του ιστορία. Από σχολείο και καταφύγιο, μέχρι καπναποθήκη και εν τέλει φάρος γνώσης, το κτίριο ξεδιπλώνει τις διαφορετικές χρήσεις και τις ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν την πορεία του στον χρόνο. Ελπίζω να το απολαύσετε!
«Σιωπηλός μάρτυρας του χρόνου»
Στέκω αγέρωχο στην καρδιά της Αλεξανδρούπολης, ένας σιωπηλός μάρτυρας της ιστορίας της. Για πολλούς είμαι απλώς ένα κτίριο. Μα εγώ είμαι κάτι πολύ περισσότερο. Γεννήθηκα στα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που η πόλη μου ακόμα ονομαζόταν Δεδέαγατς. Θυμάμαι παιδικές φωνές, γέλια που σβήστηκαν από μια φλόγα άδικη και καταστροφική. Έμεινα πληγωμένος, σιωπηλός. Ώσπου νέες φωνές ήρθαν να αντηχήσουν στα ερείπιά μου. Φωνές γεμάτες πόνο και ελπίδα, φωνές ξεριζωμένων προσφύγων. Οι τοίχοι μου έγιναν μάρτυρες της προσπάθειάς τους για μια νέα αρχή.
Κάποια στιγμή ένιωσα τον ιδρώτα των εργατών, την βαριά μυρωδιά του καπνού που μου χάρισε ένα νέο όνομα: Καπνομάγαζο. Οι μηχανές αντικατέστησαν τα παιδικά γέλια, ο θόρυβος της παραγωγής τις ιστορίες των προσφύγων. Δούλεψα σκληρά, αλλά η σιωπή επέστρεψε, πιο βαριά από πριν, σημαδεμένη από σκοτεινές εποχές. Σκοτεινοί καιροί, κατοχή, εμφύλιος. Η σιωπή μου έγινε πιο βαριά, γεμάτη αναμνήσεις.
Στα τέλη του 20ού αιώνα, με κήρυξαν διατηρητέο. Και τότε ήρθε η στιγμή της αναγέννησης. Ήθελαν να μου δώσουν μια νέα μορφή, να γίνω φάρος γνώσης. Όμως ο άνεμος μου έφερε θρήνο που είναι ακόμα χαραγμένος στις πέτρες μου. Τρεις ψυχές θυσιάστηκαν στην προσπάθεια να μου χαρίσουν τη σημερινή μου όψη.
Σήμερα, στέκω και πάλι εδώ. Τα χέρια που αγγίζουν τις πέτρες μου αναζητούν πλέον ιστορίες στις σελίδες των βιβλίων. Είμαι η μνήμη της πόλης, είμαι η Δημοτική Βιβλιοθήκη. Κι εσύ, πρωτοετή φοιτητή, που κάθεσαι εκεί, στο αναγνωστήριο, με το πρόσωπο θαμμένο στα βιβλία σου. Νιώθω την έκπληξη στο βλέμμα σου, καθώς οι σελίδες που κρατάς σου αποκαλύπτουν την άγνωστη ιστορία μου. Ήρθες εδώ για να βρεις γνώση, και χωρίς να το ξέρεις, ανακαλύπτεις το παρελθόν μου.
Εγώ, θα στέκομαι εδώ, για να σου θυμίζω την ιστορία μου. Γιατί η ιστορία μου είναι και δική σου ιστορία. Μην τολμήσεις να ξεχάσεις!!!
Η Εύη Δουργούτη, με καταγωγή από τον Έβρο, συστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό το 2018 με το πρώτο της βιβλίο, «Ο χορός της φωτιάς», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πνοή. Σήμερα, με δύο συνολικά μυθιστορήματα για ενήλικες και ένα παιδικό βιβλίο στο ενεργητικό της, επιστρέφει με το τελευταίο της έργο, «Η Οργή που Ματώνει τη Μέρα». Το νέο της μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Εύη Δουργούτη
β) Τίτλος: Η Οργή που Ματώνει τη μέρα
γ) Έτος Έκδοσης: 2025
δ) Έκδοση: Εκδόσεις Έξη
Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ: Πέντε χρόνια μετά τα μυθιστορήματά της «Ο Χορός της Φωτιάς» (2018) και «Μια στιγμή ακόμη» (2020), η συγγραφέας Εύη Δουργούτη επιστρέφει με ένα νέο έργο. Άλλωστε, η επιλογή του βιβλίου για τις καλοκαιρινές διακοπές ήταν μια συνειδητή και προσωπική απόφαση, καθώς η συγγραφέας κατάγεται από τον Έβρο. Γι' αυτόν τον λόγο, από τη στιγμή της ανακοίνωσης της κυκλοφορίας του, το βιβλίο αναμενόταν με μεγάλη ανυπομονησία.
Ορεινή Αρκαδία, Δεκέμβριος 1980. Μια παρέα πέντε εφήβων, μια χειμωνιάτικη νύχτα, αποφασίζει να δώσει ένα μάθημα στην «τρελή του χωριού». Η αθώα φάρσα όμως μετατρέπεται σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα και ο τρόμος φωλιάζει στις καρδιές τους. Ορκίζονται να μην μιλήσουν ποτέ ξανά για όσα έγιναν. Τριάντα χρόνια μετά, στην Αθήνα, δύο αξιωματικοί της Ελληνικής αστυνομίας καλούνται να εξιχνιάσουν μια σειρά μυστηριωδών θανάτων. Αρχικά μοιάζουν με αυτοκτονίες, όμως σύντομα αποδεικνύονται κάτι πολύ πιο σύνθετο. Κάποιος φαίνεται πως δεν έχει ξεχάσει το έγκλημα στην Αρκαδία και είναι αποφασισμένος να πάρει εκδίκηση. Ποιος είναι αυτός που ζητάει εκδίκηση;
Η Εύη Δουργούτη, όπως και στα προηγούμενα βιβλία της, ακολουθεί το ίδιο στύλ. Στήνει μια ιστορία που εκτυλίσσεται σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Με απλή και στρωτή γραφή, η συγγραφέας κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος, μέσα από μια γρήγορη ροή που επιτρέπει την άμεση ανάγνωση. Ενώ οι αναδρομές στο παρελθόν επιτρέπουν στον αναγνώστη να κατανοήσει την εξέλιξη της ιστορίας και τα κίνητρα των χαρακτήρων.
Ένας χωρισμός είναι πάντα δύσκολος για κάποιον που δεν τον επιλέγει. Μα ο χρόνος είναι γιατρός.
Η εισαγωγική σκηνή θυμίζει έντονα στιγμιότυπο γνωστής τηλεοπτικής σειράς. Στην ιστορία κυριαρχεί ένα γενικότερο κλίμα μυστηρίου, με αποκαλύψεις και ανατροπές, ενώ οι χαρακτήρες είναι αληθοφανείς, μερικοί εκ των οποίων κρύβουν μέσα τους μια οργή ικανή να τους οδηγήσει σε ακραίες πράξεις. Τα σημειώματα με ρητά και αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη που βρίσκονται δίπλα στα θύματα, προσθέτουν μια επιπλέον διάσταση στην πλοκή.
Συνοπτικά «Η Οργή που ματώνει τη μέρα» είναι ένα καλογραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα με κοινωνικές προεκτάσεις. Η συγγραφέας προσφέρει ένα ακόμη ενδιαφέρον ανάγνωσμα, γεμάτο μυστήριο, ανατροπές και μηνύματα για τις ανθρώπινες σχέσεις.
_______________________________________________
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Είδαμε τη θεατρική παράσταση «Δον Ζουάν» στο θέατρο Αλτιναλμάζη.
Η παράσταση «Δον Ζουάν» της Λητώς Τριανταφυλλίδου και του Πάνου Βλάχου αποτελεί μια ριζοσπαστική προσέγγιση του μύθου του Δον Ζουάν, ενός χαρακτήρα που γοήτευσε διαχρονικά μεγάλους δημιουργούς όπως ο Μολιέρος και ο Λόρδος Μπάιρον. Παρότι το όνομά του συνδέθηκε με την ερωτική ασυδοσία και την αλαζονική ανηθικότητα, ο Δον Ζουάν είναι ένας παρεξηγημένος και εξοστρακισμένος ήρωας. Αντιπροσωπεύει την ελευθερία, τη φιλαλήθεια και τον αντικομφορμισμό, αποτελώντας τελικά τον καθρέφτη όλων των δήθεν ηθικών και ενάρετων.
Ο ηθοποιός Πάνος Βλάχος και η σκηνοθέτις Λητώ Τριανταφυλλίδου συνθέτουν μια νέα αφήγηση γύρω από τον εμβληματικό αντιήρωα, επανεξετάζοντας τη θέση του άντρα στον σύγχρονο κόσμο. Σε αυτή τη ριζοσπαστική εκδοχή, ο μεγάλος καρδιοκατακτητής μεταμορφώνεται σε έναν χαρισματικό αλλά επικίνδυνο ηγέτη. Η παράσταση, έχοντας σημειώσει συνεχόμενα sold-out στην Αθήνα, περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα, δίνοντας στο κοινό τη δυνατότητα να απολαύσει μια μοναδική θεατρική εμπειρία.
Η υπόθεση της παράστασης εκτυλίσσεται σε ένα παρηκμασμένο μπαρ του πατέρα του Δον Ζουάν, το οποίο βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής. Ο Δον Ζουάν, ένας ανερχόμενος αλλά ανεπιτυχής καλλιτέχνης, βρίσκει εκεί καταφύγιο, έχοντας εγκαταλείψει την Ελβίρα λίγο πριν τον γάμο τους, μετά από ένα ειδύλλιο με την αδελφή της. Το μπαρ αποτελεί το πεδίο δράσης για μια σειρά από χαρακτήρες, όπως ένα ζευγάρι θαμώνων, μια άσημη τραγουδίστρια και δύο νεαρά κορίτσια, των οποίων η παρουσία πυροδοτεί τις εξελίξεις της ιστορίας. Ο Δον Ζουάν γοητεύει τους θαμώνες του μπαρ και τους μετατρέπει σε πιστούς ακόλουθους μιας νέας αίρεσης. Όλοι γίνονται οπαδοί του Δον Ζουάν για να αποκτήσουν αυτό που θέλουν. Καθώς ο χώρος μεταμορφώνεται σε μια ιδιότυπη «Εκκλησία», τα όρια μεταξύ της πίστης και της χειραγώγησης γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα, οδηγώντας σε απρόβλεπτες συνέπειες για όλους.
Η παράσταση διαθέτει μια ξεκάθαρη, σύγχρονη αισθητική, με τη σκηνοθεσία της Λητώς Τριανταφυλλίδου να χαρακτηρίζεται από έναν ιδιαίτερο τόνο που εναλλάσσει γέλιο, συγκίνηση και ένταση. Το έργο εμβαθύνει σε ένα πλήθος καίριων κοινωνικών θεμάτων, θίγοντας παράλληλα κρίσιμα ζητήματα όπως ο φεμινισμός και η κακοποίηση ενώ επιχειρεί να συνθέσει ένα σύγχρονο αφήγημα για την ανδρική ταυτότητα, τον έρωτα και τις σχέσεις. Παρά την πλούσια θεματολογία, η μεγάλη διάρκεια της παράστασης, μαζί με τις συχνές σουρεαλιστικές καταστάσεις και τις περιττές βωμολοχίες, κουράζει τον θεατή μετά τα μισά του έργου.
Από την άλλη, τα σκηνικά του Δημήτρη Πολυχρονιάδη, τα κοστούμια της Ματίνας Μέγκλα, η μουσική του Αλέξανδρου Κούρου και οι φωτισμοί της Βαλεντίνα Ταμιωλάκη λειτουργούν υποδειγματικά, δημιουργώντας το κατάλληλο περιβάλλον τόσο του παρακμειακού μπαρ όσο και του τόπου λατρείας του Δον Ζουάν.
Ερμηνευτικά ο Πάνος Βλάχος ανέλαβε έναν από τους πιο απαιτητικούς ρόλους. Δεν παρουσιάζει έναν γοητευτικό Δον Ζουάν, αλλά έναν κυνικό άνθρωπο που αδιαφορεί πλήρως για τις συνέπειες των πράξεών του. Η ερμηνεία του έχει στιγμές έντασης και δύναμης, ιδιαίτερα στους διαλόγους με τον πατέρα του. Ωστόσο, σε κάποιες στιγμές, η ερμηνεία του χάνει σε συναισθηματικό βάθος, αφήνοντας την αίσθηση ενός Δον Ζουάν που δεν πονά, δεν παθιάζεται, αλλά απλώς υπάρχει. Φωνητικά ήταν καταπληκτικός. Ο Κώστας Φιλίππογλου που υποδύεται τον πατέρα του Δον Ζουάν ερμηνεύει εξαιρετικά. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί, αν και αξιόλογοι, φαίνεται να περιορίζονται σε ρόλους που δεν αναδεικνύουν πλήρως τις υποκριτικές δυνατότητές τους.
Εν κατακλείδι ο «Δον Ζουάν» με τον Πάνο Βλάχο είναι μια παράσταση που επιχειρεί μια τολμηρή, σύγχρονη ανάγνωση του κλασικού έργου. Πρόκειται για μια διαφορετική οπτική πάνω στον μύθο του Δον Ζουάν.
ΠΛΟΚΗ: Προσπαθώντας να ξεφύγει τις συνέπειες των πράξεων του, ένας αποτυχημένος καλλιτέχνης, ο Δον Ζουάν καταφεύγει στο μπαρ του πατέρα του. Εκεί, σε εκεί σε μια διαστρεβλωμένη απεικόνιση της κοινωνίας μας, ο Δον Ζουάν ανακαλύπτει ότι το πραγματικό του ταλέντο είναι να κερδίζει ακολούθους. Γοητεύει τους αποπροσανατολισμένους θαμώνες και σχηματίζει μια λατρεία γύρω από την προσωπικότητά του. Καθώς το μπαρ μετατρέπεται σε “Εκκλησία”, χώρος έκφρασης μιας New Age Cult (αίρεση), και οι ακόλουθοι του γίνονται όλο και πιο αφοσιωμένοι, τα όρια μεταξύ πίστης και χειραγώγησης γίνονται θολά. Σε αυτήν την ανανεωμένη εκδοχή του ήρωα, ο Δον Ζουάν γίνεται το απόλυτο σύμβολο της εποχής μας, κατέχοντας δύο κρίσιμα "ταλέντα": την απουσία ιδεολογίας και την αμετροεπή φιλοδοξία. Αποδεσμευμένος από κάθε ηθικό φραγμό, ο Δον Ζουάν επιδίδεται σε ένα εμπόριο ελπίδας, προσφέροντας τον εύκολο δρόμο προς την ευτυχία σε κάθε ακόλουθό του. Έτσι, γίνεται ένας καθοδηγητής χωρίς ηθικό πυρήνα, ένας έμπορος ονείρων που υπόσχεται ελευθερία χωρίς όρια, αδυνατώντας όμως να προβλέψει τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει η ρηχότητα των διδαχών του.
Παίζουν (αλφαβητικά): Δον Ζουάν: Πάνος Βλάχος, Κώστας Φιλίππογλου, Παναγιώτης Κατσώλης, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Ειρήνη Μπούνταλη και Μελίνα Βαμπούλα, Τερέζα Καζιτόρη, Κατερίνα Γαλανάκη. Παραγωγή Θεατρικές Επιχειρήσεις Ταγάρη
Ο Γρηγόρης Κονταξής, ένας συγγραφέας που έχει ήδη κερδίσει το κοινό της επιστημονικής φαντασίας, επιστρέφει με το τελευταίο του έργο, «Η ανέγερση της Δύσης». Αυτό το μυθιστόρημα αποτελεί το τρίτο μέρος της επιτυχημένης πενταλογίας του, «Ο Χορός του Φωτός», η οποία έχει μεταφραστεί και στα αγγλικά, δημιουργώντας μια διεθνή βάση θαυμαστών. Για όσους αναζητούν έναν καλοχτισμένο κόσμο γεμάτο φαντασία και συναρπαστικούς χαρακτήρες, η σειρά του Κονταξή είναι μια εξαιρετική επιλογή. Τα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Οσελότος και «Η ανέγερση της Δύσης» έρχεται να συνεχίσει το ταξίδι που ξεκίνησε με «Η Επιστροφή των Ιπποτών».
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Γρηγόρης Κονταξής
β) Τίτλος: Η Ανέγερση της Δύσης
γ) Έτος Έκδοσης: 2025
δ) Έκδοση: Εκδόσεις Οσελότος
Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ: Η αναμονή για το επόμενο βιβλίο του Γρηγόρη Κονταξή, μετά την ανάγνωση των δύο προηγούμενων έργων της σειράς, «Η Επιστροφή των Ιπποτών» και «Πτώση των Γιγάντων», ήταν μεγάλη. «Η ανέγερση της Δύσης» δικαιολογεί πλήρως αυτή την προσμονή, καθώς συνεχίζει με επιτυχία το ταξίδι που ξεκίνησε ο συγγραφέας, εμβαθύνοντας στον φανταστικό κόσμο που έχει δημιουργήσει.
Από τις πρώτες σελίδες, γίνεται εμφανής η προσθήκη νέων, ενδιαφερόντων χαρακτήρων που εμπλουτίζουν το ήδη πλούσιο σύμπαν. Ο Κονταξής καταφέρνει να διατηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη, χτίζοντας μια ιστορία που, ενώ βασίζεται σε παλαιότερες βάσεις, φέρνει φρέσκες ιδέες και νέες προκλήσεις.
Μετά το ταξίδι του στα Βουνά του Ξεχασμένου κόσμου αλλά και την τελευταία νικηφόρα μάχη του, ο Έλιοτ βρίσκεται στο Έλμορ προσπαθώντας να ανασυνταχθεί. Γνωρίζοντας πλέον την τύχη των φίλων του, με τη Βασίλισσα Σοφί, τον Πίτερ και τη Σιρέλα Έντορ στο πλευρό του, ο Έλιοτ συνειδητοποιεί πως το τέλος του πολέμου απέχει πολύ. Όμως κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται ο Γουόλτερ και οι εναπομείναντες στρατιώτες του. Εν μέσω αυτής της αβεβαιότητας, ο Έλιοτ πρέπει να αναζητήσει νέες συμμαχίες για να προετοιμαστεί για την επόμενη σύγκρουση, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να προστατεύσει τους αγαπημένους του σε έναν κόσμο γεμάτο μίσος και θάνατο. Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο όταν η Σιρέλα Έντορ υποψιάζεται πως υπάρχει προδότης μέσα στο Έλμορ, ο οποίος συνεργάζεται με τον Γουόλτερ. Η αναζήτηση αυτού του πληροφοριοδότη γίνεται αγώνας δρόμου, καθώς η αποκάλυψή του είναι ζωτικής σημασίας για την αποφυγή νέων καταστροφών και απωλειών.
κανένας πόλεμος δεν νικήθηκε ποτέ χωρίς θυσίες
Ο Γρηγόρης Κονταξής συνεχίζει την ιστορία με το γνώριμο, άμεσο στυλ γραφής του, κρατώντας το ίδιο μοτίβο που αγαπήθηκε στα προηγούμενα βιβλία. Μάλιστα, με μια ευφυή κίνηση, στις πρώτες σελίδες του βιβλίου προσφέρει μία περιληπτική αναδρομή στα γεγονότα που έχουν ήδη διαδραματιστεί, καθοδηγώντας τον αναγνώστη ομαλά μέσα στην πλοκή του τέταρτου βιβλίου. Αυτό διευκολύνει τόσο τους νέους αναγνώστες όσο και αυτούς που θέλουν να φρεσκάρουν τη μνήμη τους.
Παρά τον όγκο του, το μυθιστόρημα διαβάζεται με εξαιρετική ταχύτητα, χάρη στην καλή ροή της αφήγησης και τις λεπτομερείς περιγραφές του συγγραφέα. Η εξέλιξη των χαρακτήρων είναι αναμενόμενη, καθώς ο αναγνώστης τους παρακολουθεί να προσπαθούν να ανασυνταχθούν και να συσπειρωθούν για να αντιμετωπίσουν τον Γουόλτερ μία για πάντα. Κάθε σελίδα αποκαλύπτει νέες πτυχές των χαρακτήρων, παλιών και καινούριων, οι οποίοι είναι σχολαστικά αναπτυγμένοι. Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο σκοτεινή όσο η ιστορία πλησιάζει στο φινάλε, δημιουργώντας μια αίσθηση έντασης και αγωνίας.
στη μάχη πάντα την πληρώνουν αθώα θύματα
Ο συνδυασμός της καλογραμμένης πλοκής, των χαρακτήρων και της συνεχούς δράσης καθιστούν το βιβλίο ένα πραγματικό page-turner. Η πορεία του Έλιοτ προς την ωριμότητα και η αναζήτηση νέων συμμάχων σε έναν κόσμο που καταρρέει προσφέρουν μια βαθιά και συγκινητική εμπειρία.
Συνοπτικά «Η ανέγερση της Δύσης» είναι ένα μυθιστόρημα που δικαιώνει απόλυτα τις προσδοκίες και επιβεβαιώνει τη θέση του Γρηγόρη Κονταξή ως έναν από τους πιο αξιόλογους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας στην Ελλάδα. Το βιβλίο δεν απογοητεύει τους λάτρεις της σειράς, καθώς συνεχίζει να χτίζει πάνω στο πλούσιο σύμπαν, προσφέροντας παράλληλα νέες προκλήσεις και ανατροπές. Η αναμονή για τα δύο τελευταία βιβλία της πενταλογίας είναι πλέον πιο έντονη από ποτέ.
_______________________________________________
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)
Social Icons