ღΟι Δικές Μου Στιγμέςღ

Βασισμένη στην αληθινή ιστορία της τραγωδίας του Ελληνισμού της Ανατολής, το πιο συγκινητικό, καθηλωτικό και επικό μυθιστόρημα του Χάρη Τσικρινίδη, «Το Κόκκινο Ποτάμι», ζωντανεύει υπό την επίβλεψη του σκηνοθέτη Μανούσου Μανουσάκη. Η δραματική σειρά εποχής χρηματοδοτήθηκε από τον επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη, μεταδόθηκε από τη συχνότητα του Open και αποτελείται από τριάντα ένα επεισόδια.

Το Κόκκινο Ποτάμι

Πρωταγωνιστούν: Ιωάννης Παπαζήσης, Αναστασία Παντούση, Αργύρης Πανταζάρας, Χαρά Μάτα Γιαννάτου κ.α / Είδος: Δραματική/ Έτος Παραγωγής: 2019 / Season: 1

ΥΠΟΘΕΣΗ: Η ιστορία που διηγείται «Το Κόκκινο Ποτάμι» ξεκινά στην κωμόπολη Ακ Νταγ Ματέν του νομού Αγκύρας το Μάιο του 1895. Ξεκινά όταν η οικογένεια του Γεωργίου Παυλίδη αρραβωνιάζει το 12χρονο γιο της, τον Μίλτο, µε την μόλις 9χρονη Ιφιγένεια, κόρη του Μιχάλη Νικολαϊδη. Ένας αρραβώνας σκοπιμότητας, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, καθώς σύμφωνα µε το μουσουλμανικό νόμο αν ένα κορίτσι αρραβωνιαζόταν θεωρείτο ατιμασμένο και δεν επιτρεπόταν να γίνει γυναίκα μουσουλμάνου. Οι επιθέσεις των φανατικών Τούρκων θα αναγκάσουν τις δύο οικογένειες, να εγκαταλείψουν τον τόπο τους. Η μοίρα χωρίζει τα παιδιά μέχρι που οι δρόμοι τους συναντιούνται ξανά έπειτα από μια δεκαετία και η ζωή τους θα δεθεί για πάντα μέσα από αναπάντεχα σκληρές στιγμές. Ένας ανθρώπινος έρωτας που πρέπει να ξεπεράσει απάνθρωπες καταστάσεις και συνθήκες βγαλμένες από τον χειρότερο εφιάλτη. Ένας νέος κόσμος θα γεννηθεί με επώδυνο τρόπο μέσα από αυτές τις συνθήκες. Οι δυο νέοι θα ξανασυναντηθούν τυχαία στην Κωνσταντινούπολη 11 χρόνια μετά. Xωρίς να γνωρίζουν την οικογενειακή σχέση που τους δένει, ερωτεύονται κεραυνοβόλα. Ένας έρωτας που θα βρεθεί αντιμέτωπος με πολλά δεινά. Θα καταφέρει ο έρωτας να βγει νικητής;

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Το ομώνυμο βιβλίο, δεν το έχω διαβάσει. Πλέον δεν ξέρω αν χρειάζεται να το κάνω, αφού έχω παρακολουθήσει τη σειρά. Μια σειρά που μετέφερε στην μικρή οθόνη όσο πιστά μπορούσε όλη την βαρβαρότητα των Τούρκων απέναντι στον Ελληνισμό της Ανατολής και την αδιαφορία των Μεγάλων Δυνάμεων.

Με αφορμή, τα 100 χρόνια από την Γενοκτονία των Ποντίων, ο γνωστός σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης, αποφασίζει να μεταφέρει στην μικρή οθόνη το ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα Χάρη Τσικρινίδη, «Το Κόκκινο Ποτάμι». Η σειρά, επεισόδιο με επεισόδιο, συγκλονίζει, καθηλώνει και συγκινεί. Η σκηνοθεσία και η ενδυματολογία είναι εξαιρετικές, τα σκηνικά ρεαλιστικά, η μουσική υπόκρουση συγκλονιστική (το soundtrack ήταν όλα τα λεφτά), και οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι μοναδικές.

Προσωπικά δεν μου άρεσε ο Ιωάννης Παπαζήσης για το ρόλο του πρωταγωνιστή, ωστόσο σε μερικά επεισόδια, ανάμεσα σε αυτά και το τελευταίο, ο ίδιος, με έκανε να αλλάξω γνώμη. Η επιλογή των υπολοίπων ηθοποιών ήταν πάρα πολύ καλή. Ένα κράμα παλιών με νέων ηθοποιών, έφερε ένα αριστουργηματικό αποτέλεσμα. Συγκλονιστικός ο Στέφανος Κυριακίδης, στο ρόλο του παπά Θεόκλητου.

Παρά το love story του Μίλτου και της Ιφιγένειας, υπάρχουν πολλές σκηνές βίαιες, αιματηρές και τρομακτικές, που θα κάνουν και τον πιο ασυγκίνητο να λυγίσει. Σκηνές με σφαγές Ελλήνων και Αρμενίων, που ωχριούν στην πραγματικότητα. Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο, γνωρίζουν το φινάλε της σειράς. Αλλά κι αυτοί που δεν το έχουν διαβάσει, γνωρίζουν από την αρχή, ότι πρόκειται για μια σειρά, που έχει για θέμα της, την εξόντωση και τον αφανισμό αθώων Ελλήνων, οι οποίοι σφάχτηκαν και βιάστηκαν, χωρίς έλεος, από τους Τούρκους. Όποιος είναι τυχερός θα ζήσει μα και όποιος θα αφήσει την τελευταία του πνοή στα ιερά χώματα, ο θάνατος τους θα είναι μικρός, μπροστά στη θύμηση και στην αγάπη!!!

Εν συντομία, η σειρά «Το Κόκκινο Ποτάμι» είναι μια υπερπαραγωγή, που ξετυλίγει τη ζωντανή μνήμη της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Μια δραματική σειρά που γυρνάει πίσω στο χρόνο και σε µια σκληρή εποχή, η οποία χάραξε τη µνήµη και τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Προσωπικά, μετά τη τηλεοπτική σειρά «Το Νησί» είναι ότι καλύτερο έχω παρακολουθήσει στην ελληνική τηλεόραση.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9/10

TRAILER:

* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη.

Προς Αποφυγή Παρεξηγήσεων περισσότερα εδώ.

No σχόλια

Το βιβλίο με το οποίο συστήθηκε ο Γιώργος Γιώτσας στο αναγνωστικό κοινό και ήταν εξαντλημένο κυκλοφορεί σε ένα έκδοση, από νέο εκδοτικό και με bonus ένα ακόμη νέο διήγημα. Η πρώτη έκδοση του βιβλίου κυκλοφόρησε το 2012, από τις εκδόσεις Momentum με τίτλο «Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά και άλλες ιστορίες». Η δεύτερη και πρόσφατη έκδοση του βιβλίου έρχεται από τις εκδόσεις Λυκόφως με τίτλο «Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά».

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:

α) Συγγραφέας: Γιώργος Γιώτσας

β) Τίτλος: Εκείνος που ψιθυρίζει στα βουνά

γ) Έτος Έκδοσης: 2020

δ) Έκδοση: Εκδόσεις Λυκόφως

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Έχοντας διαβάσει τα περισσότερα βιβλία του Γιώργου Γιώτσα, έψαχνα εδώ και πάρα πολύ καιρό, το πρώτο του βιβλίο αλλά ήταν εξαντλημένο. Μετά από επικοινωνία με τον ίδιο τον συγγραφέα, ο ίδιος μού αποκάλυψε ότι το βιβλίο θα κυκλοφορήσει σε νέα έκδοση, το Δεκέμβρη του '19. Έκτοτε περίμενα ανακοίνωση από τον εκδοτικό, η οποία και δεν ήρθε ποτέ. Ήρθε ανέλπιστα όμως, από τον ίδιο τον συγγραφέα, πριν λίγο καιρό, όταν με ενημέρωσε πως το βιβλίο θα κυκλοφορήσει σε περιορισμένα αντίτυπα, με προσωπική αφιέρωση. Ε λοιπόν, το βιβλίο που τόσο ήθελα, ήρθε στα χέρια μου, ενυπόγραφα και με προσωπική αφιέρωση. Το πρώτο ενυπόγραφο βιβλίο από ένα συγγραφέα που εκτιμώ και λάτρεψα μέσα από το βιβλίο του με τίτλο «Κάτω από το κρεβάτι».

Ομολογώ πως η έκδοση αυτή είναι μοναδική. Συλλεκτική θα έλεγα. Από την πρώτη μου γνωριμία με τον Γιώργο Γιώτσα, είχα μείνει απόλυτα ικανοποιημένη. Είχα αναφέρει επίσης πως ο συγκεκριμένος συγγραφέας είναι μια κατηγορία από μόνος του, σε αυτό το είδος και για την ελληνική λογοτεχνία. Τον διαβάζω με κάθε ευκαιρία και τον συστήνω σε όσους λατρεύουν τον τρόμο και τη φαντασία. Σε αυτό το βιβλίο ωστόσο όσο σκοτεινές είναι οι ιστορίες του άλλο τόσο δεν είναι το εξώφυλλο του. Ο τίτλος του όμως είναι πετυχημένος και ενδιαφέρων.

Στη συλλογή αυτή θα βρει κανείς, έντεκα ιστορίες, με πρωταγωνιστές ανθρώπους της διπλανής πόρτας , που κατοικούν σε χωριά και πόλεις της Ελλάδας. Έντεκα ιστορίες που εξελίσσονται στην Ελλάδα. Ιστορίες που οι πρωταγωνιστές του θα παλέψουν με το άγνωστο, το αλλόκοτο, το παράξενο, το μεταφυσικό, το φανταστικό, το τρομακτικό.

Σε ακόμα μια συλλογή, ο συγγραφέας παρουσιάζει ιστορίες καλογραμμένες, καλοδομημένες, πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες. Έντεκα ιστορίες, κάποιες από αυτές βραβευμένες, διεθνώς αλλά και πανελληνίως. Ιστορίες μικρές αλλά και μεγάλες με τις περιγραφές του συγγραφέα να είναι άρτιες, μοναδικές αλλά και ταυτόχρονα ατμοσφαιρικές.

Προσωπικά μου άρεσε πολύ, η πλοκή και στα έντεκα διηγήματα. Σε κάποια ωστόσο μου έλειψε η κορύφωση. Σε κάποια άλλη ιστορία θα προτιμούσα, ο συγγραφέας να δώσει άλλο τίτλο, ενώ σε κάποια άλλη ιστορία, θεωρώ ότι ο ίδιος δίνει περιττές περιγραφές, χωρίς να χρειάζεται. Όλες τους, ωστόσο, έχουν αρχή, μέση και τέλος. Χάρηκα ανέλπιστα με το διήγημα που αποτελεί sequel του μυθιστορήματος, Εκ Νεκρών. Αγάπησα λίγο περισσότερο τα εξής διηγήματα: Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά, Η ζωή συνεχίζεται, Το τελευταίο ουρλιαχτό και Η σερενάτα της μαύρης γάτας.

Εν κατακλείδι, στην νέα έκδοση του βιβλίου του Γιώργου Γιώτσα, με τίτλο «Εκείνος που ψιθυρίζει στα βουνά» θα συναντήσει κανείς έντεκα ιστορίες σκοτεινής φαντασίας, μυστηρίου και τρόμου, με φόντο την ελληνική επαρχία. Ιστορίες για άλλους κόσμους. Τους κόσμους κάτω από τον κόσμο μας.

Πλοκή: Δέκα και μία ιστορίες για την άβυσσο γύρω μας αλλά και την άβυσσο μέσα μας. Πρωταγωνιστές, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που κάποια στιγμή έκαναν τη λάθος επιλογή ή βρέθηκαν στον λάθος τόπο τη λάθος στιγμή, και έρχονται αντιμέτωποι με το υπερφυσικό, το απόκοσμο, το αλλόκοτο, το τρομακτικό. Άνθρωποι καθημερινοί, με όνειρα και ελπίδες για τη ζωή τους, που τώρα είναι υποχρεωμένοι να αναμετρηθούν με το Κακό για να επιβιώσουν.

4 στα 5

* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει

No σχόλια

H Στέλια Σαρικά συστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό μέσα από το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Ο Φάνης και η Οθόνη με τα Μυστικά», το οποίο και κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2020, από τις εκδόσεις IWrite. Με αφορμή το βιβλίο της, για το οποίο την άποψη μου μπορείτε να βρείτε Με αφορμή το βιβλίο της, για το οποίο την άποψη μου μπορείτε να βρείτε εδώ, της έθεσα τις παρακάτω ερωτήσεις. Με την ευκαιρία να την ευχαριστήσω για την παρακάτω συνέντευξη που μου παραχώρησε.

Η Στέλια Σαρικά γεννήθηκε στον Αρχάγγελο Ρόδου. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήµιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστηµών, και Παιδαγωγικές Επιστήµες στο τµήµα Δηµοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστηµίου Αιγαίου. Το 2010 ολοκλήρωσε τη µετεκπαίδευσή της στο διδασκαλείο της Αλεξανδρούπολης. Εργάστηκε ως κοινωνιολόγος σε γυµνάσια και λύκεια. Ασχολήθηκε µε τα άτοµα µε αναπηρία και ήταν υπεύθυνη υλοποίησης ευρωπαϊκών προγραµµάτων στον Δωδεκανησιακό Σύλλογο Ατόµων µε Αναπηρία. Είναι παντρεµένη και µητέρα δύο παιδιών.

Ποια ήταν η αφορμή ή το έναυσμα για να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Γράφω εδώ και πολλά χρόνια. Πιο συστηματικά όμως από τότε που εργάζομαι ως δασκάλα. Η καθημερινή επαφή με τα παιδιά, οι σχέσεις που αναπτύσσονται στο σχολείο, τα προβλήματα που προκύπτουν από τη συνύπαρξη πολλών και διαφορετικών προσωπικοτήτων, η ποικιλία των εκπαιδευτικών προβλημάτων που προκύπτουν από την καθημερινή τριβή με τους μαθητές και πάνω από όλα η αγάπη μου μου για τα παιδιά ήταν μερικοί από τους λόγους που με ώθησαν να ασχοληθώ με τη δημιουργική γραφή. Πάντα με ενδιέφεραν θέματα που σχετίζονται με γενικότερα κοινωνικά προβλήματα της σύγχρονης εποχής. Η διαφορετικότητα, η προστασία του περιβάλλοντος, η βία, η αλλοίωση του χαρακτήρα των παραδοσιακών θεσμών κοινωνικοποίησης και ο αντίκτυπός τους στη συμπεριφορά και την ψυχοσύνθεση των παιδιών, το προσφυγικό, ο ρατσισμός είναι μερικά από τα θέματα που έχω καταπιαστεί κατά καιρούς κι έχω γράψει μικρές ιστορίες για να τις εντάξω στη μαθησιακή διαδικασία.

Πώς πήρατε την απόφαση να εκδώσετε το πρώτο σας βιβλίο και πώς αισθανθήκατε όταν το πήρατε στα χέρια σας και το είδατε πλέον τυπωμένο;

Το θέμα του βιβλίου με ώθησε από μόνο του να πάρω αυτή την απόφαση. Βέβαια σε αυτό συνετέλεσε και η παρότρυνση μιας αγαπημένης φίλης και συναδέλφου στην οποία το έχω αφιερώσει. Δεν κρύβω ότι η συγκίνηση και η χαρά μου όταν πήρα το βιβλίο στα χέρια μου, ήταν μεγάλη. Το να μεταμορφωθούν απλές γραμμές ενός κειμένου σε ένα εικονογραφημένο βιβλίο, είναι πραγματικά κάτι μαγικό. Απόλαυσα όλη τη διαδικασία, από το αρχικό στάδιο της αξιολόγησης του βιβλίου από έμπειρο αναγνώστη, τη σελιδοποίηση, την εικονογράφηση και τη δημιουργία του εξώφυλλου μέχρι την ημέρα που ενημερώθηκα ότι θα κυκλοφορήσει… Ως πρωτόπειρη σε αυτόν τον χώρο, θα χαρακτήριζα αυτό το ταξίδι συναρπαστικό! Κι αν με ρωτούσατε αν το επιχειρούσα ξανά θα απαντούσα με μεγάλη μου χαρά…

«Ο Φάνης και η Οθόνη με τα μυστικά» είναι το πρώτο σας παιδικό βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις IWrite. Τι σας ώθησε να γράψετε αυτήν την ιστορία;

Στα περισσότερα βιβλία που σχετίζονται με το διαδίκτυο παρουσιάζεται συνήθως το πρόβλημα από την πλευρά των ενήλικων. Οι γονείς είναι τα αλάθητα πρότυπα και τα παιδιά αυτά που πρέπει να μπουν στο σωστό δρόμο. Εγώ ήθελα να δώσω μια διαφορετική οπτική στο θέμα. Ο εθισμός στα ηλεκτρονικά μέσα δεν αποτελεί κατά τη γνώμη μου πρόβλημα μόνο των παιδιών και των εφήβων αλλά και των ίδιων των γονέων. Αυτή τη διαφορετική προσέγγιση του θέματος ήθελα να επικοινωνήσω στο κοινό και να θέσω προβληματισμούς γύρω από τον γονεϊκό ρόλο και τη λειτουργία του στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και της ψυχοσύνθεσης των παιδιών.

Πόσο απαιτητική είναι η συγγραφική διαδικασία και πόσο χρόνο σας πήρε η ολοκλήρωση του νέου σας βιβλίου;

Για να είμαι ειλικρινής, το βιβλίο προέκυψε αβίαστα χωρίς να καταβάλλω προσπάθεια για να είναι κάτι ξεχωριστό ή μεγαλειώδες. Αποτύπωσα στο χαρτί σκέψεις και προβληματισμούς πάνω σε ένα θέμα που με απασχολούσε και ως μητέρα και ως εκπαιδευτικό. Από τη στιγμή που έγινε η σύλληψη της ιδέας ενημερώθηκα από διάφορα άρθρα για το θέμα και για έρευνες που έχουν γίνει, προκειμένου να έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα. Στη συνέχεια άρχισα τη συγγραφή της ιστορίας η οποία δεν μου πήρε αρκετό χρόνο γιατί ήδη στο μυαλό μου είχα κατασταλάξει για το πώς θα προσέγγιζα το θέμα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο και τους ήρωες του.

Το βιβλίο όπως ανέφερα και παραπάνω διαπραγματεύεται το πρόβλημα της εξάρτησης των παιδιών από τα ηλεκτρονικά μέσα και τον ρόλο των γονέων στην καλλιέργεια στάσεων και αξιών για τη ζωή τους. Σκοπός μου ήταν να τσαλακώσω τα ωραιοποιημένα γονεϊκά πρότυπα που συχνά προβάλλονται σε παιδικά βιβλία και να δώσω την αφορμή για μια συζήτηση κι έναν προβληματισμό γύρω από τη χαμένη παιδικότητα και την αλλοίωση της ψυχοσύνθεσης των παιδιών ως αποτελέσματα της αλόγιστης χρήσης της τεχνολογίας. Ο Φάνης , ο μικρός ήρωας, της ιστορίας είναι ένα σύγχρονο παιδί που παρασύρεται από ένα δελεαστικό για την ηλικία του μέσο, το τάμπλετ. Από τη στιγμή που το αποκτά χάνεται στο γκρίζο τοπίο της εικονικής πραγματικότητας και απομακρύνεται από το νόημα και την αξία των αυθεντικών, πολύχρωμων στιγμών που απολαμβάνουμε με αγαπημένα μας πρόσωπα. Κι έτσι εμφανίζεται ο Ταϊφόν, ένα τάμπλετ με φωνή και συναίσθημα που του δείχνει τον δρόμο για να ανακαλύψει ξανά, μαζί με τους γονείς του, τα μυστικά για μια ευτυχισμένη, πολύχρωμη ζωή. Στην ουσία αυτό που κάνει είναι να παρουσιάσει στον μικρό ήρωα το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις. Η ρεαλιστική παρουσίαση των επιπτώσεων που έχει η υπερχρήση της τεχνολογίας, θα θέσει στον Φάνη το πρόβλημα, καθιστώντας τον συνυπεύθυνο για την αντιμετώπισή του. Στην ουσία αυτό που ήθελα να τονίσω είναι η σημασία της συζήτησης και του διαλόγου στην επίλυση των προβλημάτων και η αξία τους στην ωρίμανση των παιδιών.

Όταν γράφατε το βιβλίο είχατε από την αρχή στο μυαλό σας το φινάλε, ή διαμορφώθηκε στην πορεία;

Το τέλος ήταν προκαθορισμένο από την αρχή… Ήθελα η ιστορία να κλείνει τονίζοντας την αξία των ανθρώπινων σχέσεων. Τα μηχανικά αγγίγματα μετατρέπονται στο τέλος σε αγγίγματα αγάπης που μεταμορφώνουν τη γκρίζα, χωρίς εναλλαγές ζωή σε μια πολύχρωμη γεμάτη συναισθήματα συνύπαρξη με τους «σημαντικούς άλλους» στην πορεία της ζωής μας…

Υπάρχουν επόμενα συγγραφικά σχέδια;

Αυτό το διάστημα ασχολούμαι με το επόμενο μου βιβλίο. Ήδη έχω ολοκληρώσει τη συγγραφή της ιστορίας και ασχολούμαι με κάποιες δραστηριότητες που θα προτείνονται στο τέλος του βιβλίου. Το θέμα αφορά ένα πρόβλημα που απασχολεί πολλούς μαθητές και χρήζει προσοχής τόσο από εκπαιδευτικούς όσο κι από γονείς. Εν αναμονή λοιπόν…

No σχόλια

Η Patricia Cornwell συστήθηκε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, με το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Η φάρμα της σιωπής», το οποίο κυκλοφόρησε το 1998, από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Μέχρι το 2010 κυκλοφόρησε άλλα έξι βιβλία από τον ίδιο εκδοτικό. Έκτοτε βιβλία της κυκλοφορούν μεταφρασμένα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Το «Postmortem» είναι το δεύτερο βιβλίο της συγγραφέας που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και το ένατο βιβλίο της συνολικά, που κυκλοφορεί στα ελληνικά. Το βιβλίο πούλησε πάνω από 100.000.000 αντίτυπα διεθνώς και έγινε μπέστ σελλερ ενώ κέρδισε πέντε λογοτεχνικά βραβεία μέσα στην ίδια χρονιά (Edgar, John Creasey, Anthony, MacAvity και το γαλλικό Prix du Roman d' Aventure). Τον Απρίλιο του 2009 η Fox απέκτησε τα κινηματογραφικά δικαιώματα για τα μυθιστορήματα της Patricia Cornwell, με το ρόλο της Κέι Σκαρπέτα να ενσαρκώνει η Angelina Jolie.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:

α) Συγγραφέας: Patricia Cornwell

β) Τίτλος: Postmortem

γ) Έτος Έκδοσης: 2014

δ) Έκδοση: Εκδόσεις Μεταίχμιο

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Ομολογώ πως δεν είχα υπόψιν μου τη συγκεκριμένη συγγραφέα, πόσω μάλλον το συγκεκριμένο βιβλίο. Το «Postmortem» ήρθε στα χέρια μου, πριν τρία χρόνια, όταν και μου το έκαναν δώρο γενεθλίων, μαζί με ένα άλλο βιβλίο, που ήταν σε πακέτο. Για καιρό ήταν αδιάβαστο στη βιβλιοθήκη μου, πάντα το προσπερνούσα και κατέληγα να διαβάζω άλλο. Να λοιπόν που ήρθε η ώρα του.

Εντύπωση προκαλεί το εξώφυλλο του, με τα ψαλίδια και τις λαβίδες του, προιδεάζοντας τον αναγνώστη, ότι η ιστορία που θα διαβάσει είναι μέσα από τα μάτια μιας ιατροδικαστή. Της κεντρικής πρωταγωνίστριας της ιστορίας την ιατροδικαστή Κέι Σκαρπέτα. Η Patricia Cornwell έρχεται να «αλλάξει το σκηνικό στη σύγχρονη αστυνομική λογοτεχνία». Αυτός ο χαρακτηρισμός, στο οπισθόφυλλο είναι ικανός να σε κάνει να μην αφήσεις πράγματι το βιβλίο από τα χέρια.

Η Patricia Cornwell παρουσιάζει μια αστυνομική ιστορία που διαδραματίζεται στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια. Τέσσερις γυναίκες βρίσκονται στραγγαλισμένες και βιασμένες, μέσα στο σπίτι τους. Οι δολοφονίες τους είναι αποτρόπαιες, με τον δολοφόνο να μην αφήνει πίσω του στοιχεία για την ταυτότητα του. Το έργο της αστυνομίας μοιάζει να είναι δύσκολο, αφού όπως φαίνεται δεν υπάρχει καμία σύνδεση και κανένα κοινό στοιχείο μεταξύ των γυναικών. Γυναίκες λευκές αλλά και μαύρες. Γυναίκες διαζευγμένες ή μόνες. Το μόνο κοινό που τις συνδέει είναι ότι ο δολοφόνος χτυπάει Παρασκευή βράδυ και πρωινές ώρες του Σαββάτου. Η αστυνομία πρέπει να βιαστεί γιατί ο δολοφόνος θα ξαναχτυπήσει. Στο έργο αυτό, πολύτιμη βοήθεια η ιατροδικαστής Κέι Σκαρπέτα, και η ομάδα της, όπου με τις αναλύσεις του DNA που βρέθηκε στα θύματα αλλά και τα προγράμματα τους, μπορούν να ανακαλύψουν το δολοφόνο. Όμως κάποιος βάζει εμπόδια στην ομάδα της, προσπαθώντας είτε να αποκρύψει την αλήθεια είτε ακόμη και να βλάψει την ίδια την ιατροδικαστή.

Η Patricia Cornwell έγραψε την συγκεκριμένη ιστορία πριν ακόμα η τεχνολογία εξελιχθεί. Σε μια εποχή που ακόμα δεν υπήρχαν ούτε κινητά ούτε ηλεκτρονικά μηνύματα. Ακόμα και το τεστ DNA ήταν κάτι καινούριο. Αυτό το αναφέρω καθώς πολλές φορές διερωτήθηκα για κάποια αυτονόητα πράγματα, όσο διάβαζα το βιβλίο. Ερωτήματα που απαντιούνται στον επίλογο, εκεί που η ίδια η συγγραφέας αναφέρει ότι η ιστορία του «Postmortem» δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1990. Την ιστορία, εμπνεύστηκε η συγγραφέας από έναν πραγματικό serial killer.

H ιστορία του «Postmortem» αποτελεί την πρώτη περιπέτεια της ιατροδικαστή Κέι Σκαρπέτα. Η ίδια ζει με την ανιψιά της. Η δουλειά της είναι να εξετάζει πτώματα, σε μια κρύα αίθουσα, όπως είναι αυτή του νεκροτομείου. Ανίσχυρη, περιμένει κάθε φορά το επόμενο θύμα της. Περισσότερο ωστόσο την φοβίζουν οι ζωντανοί. Αυτοί που προσπαθούν να την βλάψουν και να της καταστρέψουν την καριέρα, που έχτισε μόνη της.

Εμένα ποτέ δεν με φόβισαν οι νεκροί. Τους ζωντανούς φοβάμαι.

Η Patricia Cornwell με μαεστρία, παρουσιάζει μια αστυνομική ιστορία, μέσα από τα μάτια ενός ιατροδικαστή. Δυνατή πλοκή, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, γεμάτη στοιχεία ιατροδικαστικής και εγκληματολογίας. Δεν εστιάζει τόσο στον δολοφόνο, όσο στα θύματα, στον τρόπο που αυτά πέθαναν και στους ανθρώπους που άφησαν πίσω τους. Πάνω σε ένα κρύο τραπέζι, εκεί που τοποθετεί τα θύματα της, η ιατροδικαστής με επιστημονικά τεκμηριωμένες αναλύσεις εξετάζει όλα τα στοιχεία, που έχει αφήσει ο δολοφόνος πίσω του. Σε μια εποχή που δεν υπάρχουν τα σημερινά τεχνολογικά μέσα για την εξιχνίαση των φόνων, η συγγραφέας αρέσκεται στο να χρησιμοποιεί ορολογίες της ιατροδικαστικής επιστήμης και εγκληματολογίας. Εμένα αυτό μου άρεσε, όντας στον κλάδο της υγείας.

Χωρίς εντυπωσιακές ανατροπές και σκιαγράφηση των χαρακτήρων της ιστορίας αλλά με απλή αφήγηση, η συγγραφέας μάς παρουσιάζει ένα γρήγορο μυθιστόρημα γεμάτο δράση, ένταση, μυστήριο και αγωνία. Παράλληλα αναφέρεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια γυναίκα σε ένα ανδοκρατούμενο επαγγελματικό χώρο είτε αυτός είναι της Ιατροδικαστικής Επιστήμης είτε ακόμα και της Δημοσιογραφίας. Επιπλέον αναφέρεται και στο ρόλο του Τύπου, που συμβάλλει σημαντικά στην εξιχνίαση των δολοφονιών καθώς και την γνώμη που έχει ο κόσμος για το επάγγελμα του ιατροδικαστή.

Ο ιατροδικαστής είναι εύκολος στόχος, είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Η κοινή γνώμη δεν καταλαβαίνει το έργο του ιατροδικαστή, το θεωρεί αποτρόπαιο....το βλέπουν σαν ακρωτηριασμό, σαν την έσχατη απρέπεια.

Τέλος, κατά την εξέταση των θυμάτων από την ιατροδικαστή, η ίδια αναφέρεται σε ανάλογες περιπτώσεις όπου οι δολοφόνοι ήταν κατά συρροή και βιαστές. Παρά το γεγονός πως η ιατροδικαστής αναφέρεται ονομαστικά σε αυτούς, η μεταφράστρια του βιβλίου, θεώρησε χρήσιμο να αναφερθεί πιο εκτενέστερα, με υποσημείωση στην εκάστοτε υπόθεση. Αυτό το βρήκα ενδιαφέρων, μιας που έμαθα λίγο περισσότερο, υποθέσεις που συγκλόνισαν την Αμερική.

Εν κατακλείδι, στην πρώτη μου γνωριμία με την συγγραφέα, ενθουσιάστηκα. Το «Postmortem» είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που ασχολείται με την εγκληματολογική ιατρική. Ο αναγνώστης θα δυσκολευτεί να βρει τον δολοφόνο (αν και η αποκάλυψη του είναι λίγο βιαστική), αλλά θα παρασυρθεί σε ένα αναγνωστικό ταξίδι γεμάτο σασπένς και μυστήριο. Ένα βιβλίο που δημιούργησε μια διαφορετική κατηγορία στο είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας. Προσωπικά θα ήθελα να διαβάσω και άλλες περιπέτειες της Κέι Σκαρπέτα αλλά και γενικότερα βιβλία της συγγραφέας. Συστήνεται ανεπιφύλακτα για τους λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας!!!

Πλοκή: Το Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια συγκλονίζεται από μια σειρά φόνων. Τρεις γυναίκες έχουν βρεθεί στραγγαλισμένες μέσα στην κρεβατοκάμαρά τους. Δεν υπάρχουν κοινά στοιχεία που να συνδέουν τα εγκλήματα μεταξύ τους, ο δολοφόνος μοιάζει να διαλέγει τυχαία τα θύματά του, αλλά χτυπά πάντα τις πρωινές ώρες του Σαββάτου. Έτσι, όταν η ιατροδικαστής Κει Σκαρπέτα λαμβάνει ένα τηλεφώνημα στις δυόμισι τη νύχτα, ξέρει πως δεν είναι για καλό. Υπάρχει και τέταρτο θύμα. Θα καταφέρει άραγε η δυναμική επιστήμονας, εκμεταλλευόμενη τις τελευταίες εξελίξεις της ιατροδικαστικής, να βοηθήσει την έρευνα της αστυνομίας ή το γαϊτανάκι των φόνων θα συνεχιστεί; Ποιος δεν χαίρεται καθόλου με την επαγγελματική εξέλιξη της Κει Σκαρπέτα και δεν θα διστάσει ακόμα και να βλάψει την καριέρα της ή να σπιλώσει τη φήμη της;.

5 στα 5

No σχόλια

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Λίγες ώρες έχουν απομείνει πριν κλείσω τα 31 και μπω επισήμως στα 32 μου. Για δεύτερη χρονιά προβλέπεται να περάσω τα γενέθλια μου, σχεδόν μόνη μου, οικογενειακά μεν αλλά χωρίς φίλους και φίλες, καθώς αυτοί επέλεξαν για διάφορους λόγους είτε να αποτραβηχτούν από εμένα είτε να φύγουν στα ξένα για μια καλύτερη ζωή.

Κάθε χρόνο, στις 5 Ιουλίου, μοναδική μου παρέα η θάλασσα. Σημείο που επισκέπτομαι χειμώνα καλοκαίρι. Εκεί λοιπόν αναπολώ τις στιγμές που έχω ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τα πρόσωπα που ήρθαν και ενδεχομένως να έφυγαν από τη ζωή μου. Για τους στόχους που έθεσα, τα όνειρα που είχα και αν αυτά πραγματοποιήθηκαν. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν έχω κάνει κάτι στη ζωή μου, που να αξίζει. Σκέψεις πολλές αλλά σίγουρα καταλυτικές.

Κλείνοντας τα 31 μου, δεν περνάω μια κάποια κρίση ηλικίας, όπως συμβαίνει σε άλλους. Δεν κρύβω την ηλικία μου. Άλλωστε αν με δει κάποιος μόνο για 31 δεν με κάνει. Μάλλον για 26χρονη θα με περάσει. Κλείνοντας τα 31 μου, χαμογελάω. Χαμογελάω για τις στιγμές που έχω ζήσει. Χαμογελάω που ζω σε μια πόλη που την περιτριγυρίζει πράσινο και θάλασσα.

Κλείνοντας τα 31 μου, αναθεωρώ για πολλά πράγματα και βλέπω τη ζωή με άλλα μάτια. Ξέρω ακριβώς τι θέλω πραγματικά στην ζωή μου. Μιλάω με τον εαυτό μου. Δεν φοβάμαι. Το κυριότερο ότι δεν είμαι ανασφαλής. Έμαθα να είμαι ανεξάρτητη και προχωράω.

Κλείνοντας τα 31 μου και μπαίνοντας στα 32 χαίρομαι για τις επιτυχίες μου, που αφορούν κυρίως τα επαγγελματικά μου. Έμαθα να συγχωρώ πρωτίστως τον εαυτό μου, και μετά τους άλλους. Κάνω λάθη και μέσα από αυτά μαθαίνω. Δεν ακούω τις γνώμες των άλλων. Δεν αφήνω κανέναν και τίποτα να με στενοχωρεί. Είμαι ξεχωριστή, όπως ο καθένας μας. Πάτησα delete σε πράγματα και ανθρώπους που με πλήγωσαν και με έβλαψαν, χωρίς να μου εξηγήσουν ποτέ τον πραγματικό λόγο.

Κλείνοντας τα 31 μου και μπαίνοντας στα 32, δεν τρέφω αυταπάτες για τίποτα και για κανέναν. Θέλω δίπλα μου ανθρώπους που μου φτιάχνουν τη διάθεση, που με κάνουν να χαμογελάω, που με αγαπούν και με νοιάζονται. Που όταν τους χρειάζομαι, ένα τηλέφωνο τους, είναι ικανό να με πνίξει από χαρά και κλάματα μαζί. Κλάματα χαράς.

Κλείνοντας τα 31 μου και μπαίνοντας στα 32, θέλω να έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο - σύντροφο που να με κάνει πραγματικά χαρούμενη, να χαμογελάω, και να με κάνει ευτυχισμένη. Ακόμα δεν τον έχω βρει, αλλά ελπίζω σε λίγο τύχη.

Κλείνοντας τα 31 μου, παρατηρώ ότι χρόνο με το χρόνο γίνομαι πιο δημιουργική, πιο δραστήρια και πιο κοινωνική. Παλιότερα δεν ήμουν, ήμουν πιο κλειστή και πιο επιλεκτική. Στα 31 μου, πήρα τις περισσότερες πρωτοβουλίες, σε σχέση με άλλες χρονιές. Άρπαξα τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν και τις εκμεταλλεύτηκα στο έπακρον.

Τέλος, μπαίνοντας στα 32, διαπιστώνω ότι είμαι στα καλύτερα μου από κάθε άλλη φορά. Έχω χάσει 14 ολόκληρα κιλά (για το πως τα κατάφερα, θα μιλήσω σύντομα), με την αυτοπεποίθηση μου να έχει ανέβει κατακόρυφα. Πραγματοποίησα αρκετούς στόχους, που έθεσα την προηγούμενη χρονιά, σταματώντας να αναβάλλω τα "θέλω" μου. Παράλληλα κατάφερα επιτέλους, να επιλεχθώ σε μεταπτυχιακό, συναφές με το αντικείμενο μου. Ακόμα και η σελίδα μου, ναι αυτή εδώ, είναι στα καλύτερα της. Ποτέ μου δεν πίστευα, κάτι που ξεκίνησα από περιέργεια και μόνο, να φτάνει να κλείνει μια δεκαετία στη blogοσφαιρα. Χάρη σε αυτή τη σελίδα απέκτησα συνεργασίες με εκδοτικούς, χάρη στους οποίους έχω γεμίσει την βιβλιοθήκη μου. Επίσης έχω γνωρίσει και συνομιλήσει με αναγνώστες από όλες τις γωνιές της Ελλάδας, με αγαπημένους προορισμούς τα Χανιά, τη Χίο, τη Ζάκυνθο, τη Θεσσαλονίκη και τα Τρίκαλα, με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα τα πούμε και από κοντά. Εσείς ξέρετε ποιες/οι είστε.

Αυτές τις σκέψεις μου, ήθελα να σου πω, αγαπητό μου ημερολόγιο. Ξέρω πως σε έχω παραμελήσει αρκετά. Έχει περάσει καιρός που ήθελα να γράψω κάτι και να το μοιραστώ. Σύντομα θα επανέλθω. Καλό καλοκαίρι...γλυκό καλοκαιράκι αγαπημένο με πόση εγω λαχτάρα σε προσμένω!!!!

Η εορτάζουσα

4 σχόλια

Ο Kerry Wilkinson συστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό, με το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Κλειδωμένοι», το οποίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2013, από τις εκδόσεις Bell, με το οποίο αναδείχτηκε ανάμεσα στους 10 κορυφαίους σε πωλήσεις βρετανούς συγγραφείς του Amazon διεθνώς το 2011, ενώ ήταν μέσα στους δέκα πρώτους του Kindle και το 2012. «Το κορίτσι που γύρισε πίσω» είναι το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα που κυκλοφορεί στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Μάτι.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:

α) Συγγραφέας: Kerry Wilkinson

β) Τίτλος: Το κορίτσι που γύρισε πίσω

γ) Έτος Έκδοσης: 2017

δ) Έκδοση: Εκδόσεις ΜΑΤΙ

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Είχα το συγκεκριμένο βιβλίο, πάρα πολύ καιρό στη βιβλιοθήκη μου. Συγκεκριμένα από τότε που κυκλοφόρησε, το είχα αγοράσει κατευθείαν γιατί με κέρδισε τόσο από το εξώφυλλο του, όσο και από την περίληψη του στο οπισθόφυλλο. Το βασικότερο είναι ότι οι εκδόσεις Μάτι, δεν άλλαξαν το εξώφυλλο όπως συνηθίζεται με τα ξένα βιβλία.

Η Ολίβια Ελίζαμπεθ Άνταμς, στην ηλικία των έξι, εξαφανίζεται από τον πίσω κήπο του σπιτιού της. Παρά το γεγονός ότι το χωριό που κατοικούσε ήταν ένα ήσυχο μέρος χωρίς ποτέ να έχει προβλήματα, από τη μέρα της εξαφάνισης της Ολίβια, τα πάντα χάθηκαν. Ο κύριος ύποπτος φαίνεται πως είναι ο πατέρας της, που την άφησε να παίζει μόνη της, ωστόσο το εξάχρονο κορίτσι δε θα βρεθεί ποτέ και η υπόθεση θα κλείσει. Δεκατρία χρόνια μετά, η Ολίβια, θα επιστρέψει πίσω στο σπίτι της. Κάποιοι θα προτιμούσαν να μην είχε εμφανιστεί ποτέ. Το ήσυχο χωριό που ήταν κάποτε, τώρα κινδυνεύει να χάσει την ησυχία του. Μυστικά από το παρελθόν θα βγουν στο φως και η υπόθεση με την εξαφάνιση του κοριτσιού που χάθηκε πριν χρόνια, θα ανοίξει ξανά. Αν και οι γονείς είναι πεπεισμένοι πως το κορίτσι τους γύρισε, κάποιοι θεωρούν ότι πρόκειται για μια απατεώνισσα που ήρθε να αποσπάσει χρήματα. Ποια είναι η αλήθεια; Η Ολίβια Ανταμς επέστρεψε ή αυτή που γύρισε πίσω είναι μια απατεώνισσα.

O Kerry Wilkinson παρουσιάζει μια ιστορία εξαφάνισης που θα επηρεάσει τόσο την οικογένεια της 6χρονης εξαφανισθείσας όσο και της κοινωνίας ολόκληρης. Περιγράφει αναλυτικά τους χαρακτήρες, τον ψυχισμό τους, το φόβο τους αλλά και τα μυστικά του καθενός. Χρησιμοποιώντας πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ο συγγραφέας παρουσιάζει παράλληλα ακόμα μια ιστορία, αυτή της Λίλλυ, που φαινομενικά δεν συνδέεται με την ιστορία της εξαφάνισης της Ολίβια. Ο αναγνώστης θα δυσκολευτεί να κατανοήσει τι είναι αλήθεια και τι όχι.

Ο χαρακτηρισμός της ιστορίας στο οπισθόφυλλο "Συναρπαστικό και καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ, είναι λίγο βαρύς. Δε θα χαρακτήριζα σε καμία περίπτωση την ιστορία θρίλερ, παρά ένα κοινωνικό - ψυχολογικό βιβλίο. Η ιστορία μέχρι την μέση, είναι μέτρια, με κάποιες περιττές λεπτομέρειες που προσωπικά προσπέρασα αφού δεν πρόσφεραν κάτι στην πλοκή, απλά γέμισε περισσότερες σελίδες το βιβλίο. Αν και το μυστήριο κυριαρχεί από τις πρώτες σελίδες, η αγωνία και η δράση έρχονται από τη μέση και μετά και είναι καταλυτικές. Το φινάλε σίγουρα είναι ανατρεπτικό και μη αναμενόμενο.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως οι αγγλικές αστυνομικές αρχές καθυστέρησαν να φανούν στην ιστορία ακόμα και μετά την επιστροφή της εξαφανισθείσας. Το ίδιο συνέβη και με την ταυτοποίηση της καθώς η εξέταση DNA γίνεται λίγο πριν το φινάλε. Ενώ η ιστορία που παρουσιάζεται εξελίσσεται στο σήμερα, οι διαδικασίες που έπρεπε να ακολουθηθούν δεν είναι αυτές που αρμόζουν, με αποτέλεσμα να υπάρχουν ερωτηματικά ως προς αυτό.

Παράλληλα με την ιστορία, ο συγγραφέας αναφέρεται και σε κοινωνικά θέματα όπως αυτό της ενδοοικογενειακής βίας.

Εν κατακλείδι, στην πρώτη μου γνωριμία με τον συγγραφέα, «Το κορίτσι που γύρισε πίσω» είναι ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο που το μυστήριο και η αγωνία δεν απουσιάζουν. Αν και τα στοιχεία που παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της ιστορίας είναι προφανής, υπάρχουν ανατροπές που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον μέχρι τέλους, εκεί που η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο, με ένα ανατρεπτικό φινάλε.

Πλοκή: Πριν από δεκατρία χρόνια, η Ολίβια Άνταμς εξαφανίστηκε. Τώρα γύρισε… ή μήπως όχι; Όταν η εξάχρονη Ολίβια Άνταμς εξαφανίστηκε από τον πίσω κήπο του σπιτιού της, η μικρή κοινότητα στο Στόουνριτζ βυθίστηκε στην αναταραχή. Πώς μπόρεσε να χαθεί ένα παιδί καταμεσής ενός ήσυχου αγγλικού χωριού; Έχουν περάσει δεκατρία χρόνια, και η Ολίβια τώρα έχει επιστρέψει. Η μητέρα της είναι πεπεισμένη ότι είναι εκείνη, αλλά δεν είναι όλοι σίγουροι. Αν πρόκειται για το χαμένο κορίτσι, τότε πού ήταν, και τι της συνέβη εκείνο το ηλιόλουστο απόγευμα; Αν είναι απατεώνας, τότε ποιος θα τολμούσε να κοροϊδέψει την ίδια τη μητέρα ενός παιδιού, και γιατί; Επίσης, υπάρχουν κι εκείνοι που θα προτιμούσαν να παραμείνει η Ολίβια αγνοούμενη. Το παρελθόν είναι παρελθόν, και κάποια μυστικά πρέπει να παραμένουν χαμένα. Ένα συναρπαστικό και καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ, που θα σας κρατήσει με κομμένη την ανάσα μέχρι την τελευταία σελίδα.

3 στα 5

No σχόλια

Το καλοκαίρι μπήκε αλλά όχι με ζέστες. Μουσικά είχε πολλές νέες κυκλοφορίες, κάποιες αυτές τις περιμέναμε, μιας που από τον προηγούμενο μήνα, είχαν κυκλοφορήσει κάποια teaser. Μπορεί ο Ιούνιος να έφυγε ωστόσο έφερε τραγούδια που ξεχώρισαν με το πρώτο τους άκουσμα. Τραγούδια με όλο νόημα, τραγούδια δυνατά και ξεχωριστά, που θα ακούγονται το φετινό καλοκαίρι. Τραγούδια που τα αγαπήσαμε, και παίζονται ήδη σε πολλούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Ο Ιούνιος ήταν ένας μήνας, που δισκογραφικά, είχαμε αρκετές κυκλοφορίες άλμπουμ. Ο Βασίλης Λέκκας ερμηνεύει τραγούδια του καταξιωμένου συνθέτη Γιώργου Καζαντζή στο δίσκο με τίτλο «Κατάρτι κι ατμός». Ο δίσκος κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group. Ο Δημήτρης Σαμόλης, που έγινε γνωστός από τις Άγριες Μέλισσες, παρουσιάζει τον τρίτο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Πινόκιο», με το ομώνυμο τραγούδι καθώς και το τραγούδι «Σχέσεις από απόσταση», να ξεχωρίζουν. Νέος δίσκος και για τον τραγουδοποιό Δημήτρη Μεσημέρη με τίτλο «Έχω Του Κόσμου Ποιήματα». Ο δίσκος κυκλοφορεί από την Heaven και ήδη έχει ξεχωρίσει το τραγούδι «Προφητεία», ντουέτο με τον Παντελή Θαλασσινό. Ο Γιώργος Περρής, έρχεται με ένα άλμπουμ φτιαγμένο με ατόφια αγάπη και σεβασμό για τη μουσική, τα όνειρα και την ίδια την τέχνη του τραγουδιού. Τίτλος του «Σταθερά στα Όνειρα». Ο δίσκος κυκλοφορεί από την MINOS EMI/ UNIVERSAL και ξεχωρίζει ήδη το τραγούδι «Γύρνα».

Πολλά είναι τα τραγούδια, που ακούστηκαν και ξεχώρισαν. «Διαφέρω» της Κ.Στικούδη, «Επτά» του Ν.Δούρου, «Στο Παλάτι Της Καρδιάς Μου» του Η.Γκρέκου, «Δεν Φταις Εσύ» του Stan, «Σκάσε ένα φιλί» του Ν.Οικονομόπουλου, «Τρέμω Μη Σε Δω Τυχαία» των Manos Del Mago & Mr. Bachata, «Ξενιτιά» του Σ.Γονίδη, «Ναι ή Ναι» του Μ.Μαρέλη, «Ψέμα κι Όνειρο» της Χ.Πανοπούλου, «Μ' αγαπάς» της Α.Ζώη, «Άλλος Άνθρωπος» του Κ.Μαρτάκη, «Βράδια Ερωτευμένα» του Ε.Σκιτίνη, «Σε λίγα τετραγωνικά» του ΛΕΠΑ, «Αυτό θα πει καλοκαίρι» του Α.Λάμπρου, «Μη χανόμαστε» του Δ.Αναστασιάδη, «Σαν το νησί του καθενός» των Κ.Λειβαδά και Ε.Τσαλιγοπούλου, «Μια λέξη πέντε γράμματα» των Σ.Κονιτοπούλου και Σ.Μπικάκη, «Το καλοκαίρι» της Μ.Ρίζου, «Δεν το χω μακριά σου» των ΙΝCO, «Παιδί από σπίτι» του Β.Κακουριώτη, «Τοξικός Εραστής» των Δ.Δεγαμινιώτη και Γ.Χουβαρδά, «Πάλι Ξημέρωμα» του Χ.Σεβαστού, «Χορεύω» του Μ.Χατζηγιάννη, «Φλυτζάνι» της Πάολα, «Δε βάζεις μυαλό» της Μ.Ασλανίδου, «Τα πιο μεγάλα Σ' αγαπώ» του Γ.Χαιρέτη, «Να μ' αγαπάς όσο κανείς» του Κ.Μακεδόνα, «Σε χρειάζομαι» του Γ.Σταματάρη, «Μοναξιά» της Η.Χατζηιωαννίδου, «Η Επανάσταση μου» της Η.Ζέρβα, «Μπορεί» του Χ.Μενιδιάτη, «Να διαδοθεί» των Stavento και Θ.Αδαμαντίδη, «Κάψε» του Θ.Φέρρη, «Τέρμα τa Ψέματα», των Alcatrash, «Πάμε» των Π.Ίμβριου και Τριαντάφυλλου, «Πάμε απ΄ την Αρχή» του Λ.Γιώρκα, «Σου φωνάζω» του Δ.Χριστοδουλάκη, «Φήμη» της Josephine με τον Mad Clip, «Καλημέρα» των Π.Βαγιόπουλου, ΣΟΥΑΡέ και Ορφέα Περίδη και τα «Ψάρια» του Θ.Μαυρογιώργη.

Ένα τραγούδι όμως, από το πρώτο του teaser, φάνηκε πολλά υποσχόμενο. Ο Γιώργος Σαμπάνης επιστρέφει με νέο τραγούδι που θα σας κάνει να τρέχετε το φετινό καλοκαίρι. «Άγρια Θάλασσα» σε μουσική του ίδιου του καλλιτέχνη και στίχους της Ελεάνα Βραχάλη.