Όλα αρχίζουν μ’ ένα αγκυροβολημένο πλοίο, σ’ ένα πολύβουο λιμάνι, κάπου στη Μεσόγειο. 

Θα ήταν λάθος αν λέγαμε ότι πρόκειται για ένα φορτηγό πλοίο που μεταφέρει εκατοντάδες εμπορευματοκιβώτια με κάθε λογής αγαθά, έχοντας διασχίσει τον Ινδικό Ωκεανό, την Ερυθρά Θάλασσα και το Σουέζ. 

Θα ήταν επίσης λάθος αν εικάζαμε ότι πρόκειται για το πολυτελές γιοτ ενός Ρώσου ολιγάρχη, από εκείνα που κοστίζουν έναν πακτωλό χρημάτων, που έχοντας διαφύγει τις αιματηρές οικονομικές κυρώσεις της Δύσης απέναντι στον αιμοσταγή χασάπη του Κρεμλίνου, κόβει βόλτες στη Μεσόγειο, κάτω από τον λαμπερό ήλιο του Σεπτέμβρη. 

Όπως θα ήταν λάθος αν υποθέταμε ότι πρόκειται για ένα παράνομο αλιευτικό σκάφος, από εκείνα τα ταλαιπωρημένα σαπιοκάραβα που δίχως τύψεις μεταφέρουν παστωμένους μετανάστες και πρόσφυγες από την αφρικανική ήπειρο και τις οδύνες της ληστεμένης γης προς την ανερυθρίαστη λάμψη της Ευρώπης, έχοντας συρθεί από σκάφη του ιταλικού λιμενικού, υπό τις διαταγές άλλων χασάπηδων στη Δύση. 

Στην πραγματικότητα είναι κρουαζιερόπλοιο. Και το όνομά του, Conte di Salerno. Κόμης του Σαλέρνο. 

Συνεχίζοντας τον προηγούμενο συλλογισμό, θα ήταν μέγιστο λάθος να υποθέσουμε πως το πλοίο λικνίζεται στο λιμάνι της Μεσσήνης, χορεύοντας στον ρυθμό της πρωινής αύρας που φτάνει από τα ανοιχτά φέρνοντας μαζί της αδύναμα κύματα∙ πως οι μηχανές του στέκουν σιωπηλές στο μηχανοστάσιο, αυτήν την τόσο μικρή ώρα της όψιμης ημέρας, οι λέβητες σιωπηλοί σαν κοιμώμενοι δράκοι∙ πως είναι το μόνο κρουαζιερόπλοιο, δεμένο στους κάβους της προβλήτας, πλάι στον τερματικό σιδηροδρομικό σταθμό και στο μεσαιωνικό οχυρό της πόλης, ατενίζοντας αφ’ υψηλού το μικρό πλήθος που κινείται στην παραλιακή λεωφόρο, τη Βία Βιτόριο Εμανουέλε ΙΙ. 

Ορίστε πώς έχει η αλήθεια. Ο Κόμης δεν λικνίζεται. Σε καμία περίπτωση. Με το μεγάλο μήκος του, κάτι λιγότερο από εκείνο τριών γηπέδων ποδοσφαίρου, με οχτώ και μισό μέτρα βύθισμα και ασφαλισμένος στον εξωτερικό βραχίονα του λιμανιού, το μεταλλικό αυτό κτήνος στέκεται, σχεδόν εξ ολοκλήρου, ακίνητο σαν γιγάντιο θαλάσσιο φάντασμα. Ένας τερατώδης λεβιάθαν των μακρινών, ειδυλλιακών ταξιδιών. Το ζευγάρι των πανίσχυρων μηχανών του δουλεύουν σταθερά, παράγοντας αρκετή ισχύ για να τροφοδοτήσουν τη μισή ιταλική πόλη της βορειοανατολικής Σικελίας, και παρά το περασμένο της τουριστικής σεζόν, τον Κόμη συντροφεύουν άλλα δύο κρουαζιερόπλοια, και τα δύο μεγαλύτερα από τον ίδιο. Ψηλότερα, με μεγαλύτερο εκτόπισμα και πολυτελέστερα. Και κυρίως νεότερα. 

Ο Conte έχει νηολογηθεί το μακρινό 1991. Και λέγοντας μακρινό για τον κόσμο της ναυσιπλοΐας, πολλώ δε μάλλον για το λαμπρό εκείνο πεδίο της ναυσιπλοΐας που ασχολείται με το αντικείμενο της κρουαζιέρας, ένα πλοίο νηολογημένο τη χρονιά της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, με το παρθενικό του ταξίδι να λαμβάνει χώρα την ίδια χρονιά με τον Πόλεμο του Κόλπου, είναι κάτι που σημαίνει μονάχα ένα πράγμα: ο Κόμης είναι δραματικά γερασμένος. Ξεπερασμένος, επισκιασμένος περίτρανα από τα νεότερα σκάφη της ναυτιλιακής εταιρείας και των ανταγωνιστών της. 

Είναι κάτι που μπορούμε εύκολα να παραδεχθούμε. Το ναυπηγείο στο οποίο συναρμολογήθηκε και συγκολλήθηκε από έμπειρους οξυγονοκολλητές έχει κλείσει από καιρό, θύμα της οικονομικής κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας που σάρωσε τον μεσογειακό κόσμο. Κάτω από τις στρώσεις της εκτυφλωτικής μπογιάς που κάνει τα μάτια να πονάνε όταν πάνω τους πέφτει το φως του ήλιου τις μέρες με αίθριο ουρανό όπως τώρα, κρύβεται η φθορά του χρόνου, η αργή μα ασταμάτητη και άοκνη επέλαση της σκουριάς που κατατρώει τα μεταλλικά του μέρη. Παρά τις αλλεπάλληλες ανακαινίσεις και τη μοντέρνα διακόσμηση για να καλύπτει το χαμένο έδαφος της κούρσας στο πεδίο της λάμψης, των ανέσεων και των προσφερόμενων υπηρεσιών, παρά τη ζωντάνια που προσελκύει πλήθη κόσμου κάθε σεζόν, το πράγμα μιλάει από μόνο του: τα ψωμιά του Κόμη είναι μετρημένα. 

Ακόμα κι έτσι, η Sapphire Cruise Line, η πλοιοκτήτρια εταιρεία που εδρεύει σ’ έναν γυάλινο ουρανοξύστη στην περιοχή Πόρτα Νουόβα στο Μιλάνο, σκοπεύει να αφήσει το πλοίο να τριγυρίζει στα θερμά νερά της Μεσογείου για δύο επιπλέον χρόνια, μεταφέροντας σμήνη προνομιούχων και ευκατάστατων επιβατών. Δύο τελευταίες τουριστικές σεζόν, τις οποίες όταν θα αφήσει ολοκληρωτικά πίσω του, το σκαρί του γιγάντιου πλωτού θηρίου θα μεταφερθεί σ’ ένα από τα εξειδικευμένα υπαίθρια διαλυτήρια του Κιτακόνγκ στο Μπαγκλαντές, όπου θα μετατραπεί με χαμηλό κόστος σε παλιοσίδερα για ανακύκλωση. 

Ωστόσο αυτή η ιστορία ξεκινάει μ’ ένα πλοίο που παραμένει αξιόπλοο. Πολυτελές. Γοργοτάξιδο. Πολλά υποσχόμενο. Και θα τελειώσει σ’ έναν άδειο δρόμο, σε μια έρημη ακτή. Με μια χούφτα ανθρώπους. Θαλασσοδαρμένους. Απελπισμένους. Που οφείλουν να παλέψουν για να ζήσουν. Αλλά ο δρόμος μέχρι εκεί είναι μακρύς και δύσβατος, επομένως επιβιβαστείτε και καθίστε αναπαυτικά. 

Το πλοίο είναι έτοιμο προς αναχώρηση..

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Ένα σπάνιο αστρονομικό φαινόμενο που πλήττει τη Γη. Ένα πολυτελές κρουαζιερόπλοιο στη μέση της θάλασσας. Όταν οι μηχανές σβήνουν, ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Είναι το τέλος της τουριστικής σεζόν και στο κρουαζιερόπλοιο «Κόμης του Σαλέρνο» επιβαίνουν χίλιες τριακόσιες ψυχές. Στα καταγάλανα νερά της Μεσογείου ελπίζουν πως θα απολαύσουν τις μοναδικές εμπειρίες που υπόσχεται η πλοιοκτήτρια εταιρεία. Ώσπου έρχεται η καταστροφή. Ένα θεωρητικά ακίνδυνο φαινόμενο θα ακινητοποιήσει το πλοίο καταμεσής της θάλασσας. Οι μηχανές σβήνουν, η παροχή ενέργειας διακόπτεται και οι επικοινωνίες με τη στεριά σιγούν. Κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει τα ακριβή αίτια της καταστροφής. Πλήρωμα και επιβάτες θα αγωνιστούν για τη ζωή τους σ’ ένα ακυβέρνητο πλοίο όπου κυριαρχεί ο φόβος, όσο τα σύννεφα της καταιγίδας πυκνώνουν και η μέρα δίνει τη θέση της στη νύχτα. Μόνο που στην ανοιχτή θάλασσα, ο κίνδυνος δεν βρίσκεται ποτέ μακριά και ο πανικός ξεγυμνώνει τις ανθρώπινες ψυχές, φέρνοντας στην επιφάνεια το φως αλλά και το σκοτάδι που κρύβουνε μέσα τους. Ένα καταιγιστικό θρίλερ ναυτικού τρόμου και μία θαλασσινή περιπέτεια επιβίωσης, βαθιά ανθρώπινη. Επιβιβαστείτε. Το πλοίο είναι έτοιμο προς αναχώρηση...

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα. 

Ο Μανώλης Παλαβούζης γεννήθηκε το 1994 στον ακριτικό Έβρο. Σπούδασε την Επιστήμη του Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Διατήρηση και Αποκατάσταση Χερσαίων Οικοσυστημάτων, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Διαβάζει βιβλία σε καθημερινή βάση από τα μαθητικά του χρόνια, γράφει με την πρώτη ευκαιρία, φτιάχνει παζλ, παρακολουθεί ξένες σειρές και ταινίες και ζωγραφίζει φανταστικούς χάρτες και φυσικά τοπία. Έργα του η διλογία βιολογικού τρόμου Ο Τέταρτος Καβαλάρης (2018-2019), το κλιματικό θρίλερ Έτος Χωρίς Καλοκαίρι (2020), το τρομοκρατικό θρίλερ Αττική Καταιγίδα (2021), το μυθιστόρημα επικής φαντασίας Το Τραγούδι των Σκλάβων (2023) και η νουβέλα φαντασίας και τρόμου Σιβηρία (2024). Δεκατρία διηγήματά του έχουν βραβευθεί και συμπεριληφθεί σε πλήθος συλλογικών ανθολογιών και λογοτεχνικών περιοδικών, ανήκει στη συγγραφική ομάδα του ηλεκτρονικού περιοδικού για το φανταστικό Will o’ Wisps και συντονίζει τη Λέσχη Ανάγνωσης Ενηλίκων στο Σουφλί. Ο Παλμός είναι το έβδομο κατά σειρά λογοτεχνικό του έργο.