Από το Blogger.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 2016. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 2016. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Αν λοιπόν έχετε διαβάσει το πρώτο βιβλίο της συγγραφέας "Στο πίσω κάθισμα" και το αγαπήσατε τότε τις "Αλκυονίδες Μέρες" θα τις λατρέψετε!!! Αν δεν έχετε διαβάσει το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως, κάντε την αρχή με ένα από τα δύο βιβλία. Οι ιστορίες είναι αυτοτελείς, οπότε και δεν υπάρχει θέμα. Αν όμως θέλετε να γνωρίσετε καλύτερα και από την αρχή τον Αστυνόμο Χάρη Κόκκινο και όλους τους χαρακτήρες που τον περιτριγυρίζουν στη ζωή του, τότε πιάστε τα βιβλία από την αρχή.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Ευτυχία Γιαννάκη
β) Τίτλος: Αλκυονίδες Μέρες
γ) Έτος Έκδοσης: 2017
δ) Έκδοση: Εκδόσεις Ίκαρος
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Προσωπικά, μετά και την πρώτη μου επαφή με τη συγγραφέα, μέσα από το πρώτο της βιβλίο «Στο πίσω κάθισμα», δεν ήθελα πολύ για να ξαναβάλω την ίδια και το επόμενο της βιβλίο, στις φετινές καλοκαιρινές μου επιλογές. Άλλωστε, η Ευτυχία Γιαννάκη άφησε πολλές υποσχέσεις με το πρώτο της αστυνομικό βιβλίο, με το πρώτο δείγμα να είναι θετικότατο. Κι αν το «Στο πίσω κάθισμα» ήρθε στα χέρια μου, με τη μορφή δανεισμού, οι «Αλκυονίδες Μέρες» βρέθηκαν στη βιβλιοθήκη μου, άμεσα, σχεδόν από τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας του.
Η Ευτυχία Γιαννάκη, όπως στο πρώτο, έτσι, και μέσα από το δεύτερο βιβλίο της, καταφέρνει να μας κάνει να συμπαθήσουμε πολύ, τον ήρωα της, τον Αστυνόμο Χάρη Κόκκινο. Οι «Αλκυονίδες Μέρες», σε μαγνητίζουν, από το αιχμηρό εξώφυλλο τους, από την περίληψη στο οπισθόφυλλο τους αλλά και από τις πρώτες σελίδες. Η συγγραφέας από τις πρώτες σελίδες και με την εξαιρετική γραφή της, ξεδιπλώνει άριστα την τελευταία σκηνή ενός φόνου. Το μυστήριο και η δράση δεν λείπουν από αυτό το βιβλίο αλλά εντείνονται κυρίως στις τελευταίες σελίδες, όπου δίνεται η τελική λύση σε αυτό το παζλ, με την ανακάλυψη της αλήθειας αλλά και του δολοφόνου.
Στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Αθήνας, μια 17χρονη κοπέλα από τη Γκάνα, η Άμι Σάφο, βρίσκεται νεκρή στις τουαλέτες ενός καλόφημου εστιατορίου, στον τρίτο όροφο. Είναι η πρώτη μέρα των εκπτώσεων, αλλά μετά τον φόνο, το πλήθος παραμένει στο εμπορικό, με την αστυνομία να μην αφήνει κανέναν να φύγει μέχρι να γίνει η ταυτοποίηση. Ο Διευθυντής του Εμπορικού Κέντρου, ο Υπεύθυνος Διαχείρισης Εγκαταστάσεων και ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος με την ομάδα του, ψάχνουν με κάθε τρόπο....τον τρόπο διαφυγής του δολοφόνου αλλά και τα πραγματικά του κίνητρα. Σχεδόν ταυτόχρονα, ένας ακόμη φόνος διαδραματίζεται στο γκαράζ του εμπορικού. Παράλληλα με την ιστορία, ο αστυνόμος Κόκκινος συνεχίζει το προσωπικό του δράμα, με το γιο του, που βρίσκεται στις φυλακές της Τρίπολης. Δεκαπέντε χρόνια πριν, το 1999, ένας εργάτης μετά από ένα ατύχημα, μένει φυτό. Πως μπορεί να σχετίζεται ένα εργατικό ατύχημα, που έγινε πριν απο χρόνια, με δύο φόνους; Ποια τα πραγματικά κίνητρα του δολοφόνου; Θα φτιάξουν οι σχέσεις του Αστυνόμου Κόκκινου με το γιο του?
Από την αρχή του μέχρι το τέλος, η ιστορία του βιβλίου σε καθηλώνει, με τη συγγραφέα να στήνει για άλλη μια φορά, το όλο σκηνικό, στην Αθήνα και στους δρόμους της. Παράλληλα με την εξέλιξη της ιστορίας και τις πληροφορίες που δίνονται ώστε να εξιχνιαστούν τα εγκλήματα, η συγγραφέας μας παρουσιάζει, μέσα από τις λεπτομερείς και χωρίς να κουράζουν, περιγραφές της, την Ελληνική πραγματικότητα. Μια Ελλάδα που βασανίζεται από την οικονομική κρίση, τη βία αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους της. Μέσα από το βιβλίο θίγονται αρκετά επίκαιρα αλλά και κοινωνικά ζητήματα.
Εν κατακλείδι, οι «Αλκυονίδες Μέρες» είναι ένα από τα καλύτερα ελληνικά αστυνομικά βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει το τελευταίο χρόνο και αξίζει να διαβαστεί απ όλους. Ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει το αστυνομικό με το κοινωνικό στοιχείο, με τη συγγραφέα να ανεβάζει τον πήχη, λίγο πριν την ολοκλήρωση της Τριλογίας. Η Ευτυχία Γιαννάκη συνεχίζει να εκπλήσσει ευχάριστα τους λάτρεις του αστυνομικού αλλά και του νουάρ, οι οποίοι και αναμένουν την ολοκλήρωση της τριλογίας αλλά όχι και των ιστορίων του Αστυνόμου Κόκκινου. Γιατί....Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος και η Ευτυχία Γιαννάκη ήρθαν για να μείνουν ... με τη συγγραφέα να μην έχει σε τίποτα να ζηλέψει κορυφαίους ξένους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας.
Ήρθε επιτέλους η μέρα που θα αποχαιρετίσουμε τον παλιό χρόνο και θα γιορτάσουμε τη νέα χρονιά. Λίγες ώρες έμειναν για να φύγει το 2016, και πριν φύγει θυμάμαι τις στιγμές μου, τις στιγμές αυτής της χρονιάς κάνοντας έτσι μια ανασκόπηση, αποτίμηση του 2016. Ναι μπορώ να πάω ότι για μένα προσωπικά ήταν μια σχετικά καλή χρονιά και προσωπικά αλλά και επαγγελματικά. Ξεκίνησε άλλωστε με τους καλύτερους οιωνούς.
Το 2016 με βρήκε με πολλές αλλαγές. Σε επαγγελματικό επίπεδο, είχα την τύχη να δουλέψω ως σχολική νοσηλεύτρια σε δύο δημοτικά σχολεία. Το ένα μάλιστα εξ αυτών ήταν το σχολείο όπου και πέρασα και φοίτησα έξι ολόκληρα χρόνια...με πολλές αναμνήσεις να έρχονται στο μυαλό μου. Επιπλέον και στα δυο σχολεία είχα την τύχη να κερδίσω και το φλουρί....και τα δώρα να είναι βιβλία της επιλογής μου από συγκεκριμένο κατάστημα της πόλης μου. Σε προσωπικό επίπεδο αλλαγές έγιναν και στον δικό μου εσωτερικό κόσμο. Ναι έγινα πιο εγκρατής, πιο δυναμική και πιο αισιόδοξη. Αλλά και πιο υπομονετική με τα παιδιά...η δουλειά μου βλέπεται σε παιδότοπο δεν μου άφηνε άλλα περιθώρια. Τέλος πραγματοποίησα και την πιο σημαντική αλλά και ουσιαστική αλλαγή στο ιστολόγιο μου, όπου κατέληξα σε συγκεκριμένο templetate με την τελευταία αλλαγή να πραγματοποιείται στο banner μου και σε κάποια άλλα μικροπράγματα ώστε να φτάσω σε αυτό που βλέπεται σήμερα.
Το 2016 ήταν η χρονιά που βρήκα χρόνο για την μεγάλη μου αγάπη, τον κινηματογράφο. Στην πλειοψηφία είδα πολύ καλές ταινίες. Μακράν η καλύτερη ταινία που είδα, τη φετινή χρονιά, ήταν Ο Λογιστής με τον Ben Affleck. Άλλες πολύ καλές ταινίες που είδα και αξίζουν πραγματικά να τις δει ο οποιοσδήποτε ήταν τα: Μην Ανασαίνεις, Μην σβήσεις το φως, Sully, Underworld:Blood Wars, Inferno, Το Λονδίνο έπεσε, H Επιστροφή, . Λιγότερο καλές φάνηκαν οι ταινίες Doctor Strange, Το Κάλεσμα 2, Somnia, Deadpool, Batman V Superman και Στην καρδιά της Θάλασσας. Από ελληνικής πλευράς η Ρόζα της Σμύρνης και οι Τέλειοι Ξένοι, ξεχώρισαν.
Το 2016 ήταν η χρονιά που διάβασα πολλά καλά βιβλία. Και λέω καλά βιβλία διότι κάποια που ήρθαν στα χέρια μου με τη μορφή δανεισμού, αν και ο τίτλος δε με τράβηξε εξ αρχής να τα πιάσω στα χέρια μου και να αρχίσω την ανάγνωση, τελικώς με διέψευσαν πανηγυρικά. Αυτά τα βιβλία ήταν, του πολύ καλού μου φίλου, πλέον, Δημήτρη Σίμου, Τα Βατράχια και το Στο Πίσω κάθισμα της Ευτυχία Γιαννάκη. Τα εν λόγω βιβλία συμπεριλήφθηκαν ανάμεσα στα 22 αστυνομικά που διάβασα το φετινό καλοκαίρι και πρέπει να διαβάσεις κι εσύ, αν είσαι φίλος αστυνομικής λογοτεχνίας. Ακόμη, τελείωσα μετά βαΐων και κλάδων, τον 2ο Μαραθώνιο Ανάγνωσης Αστυνομικής Λογοτεχνίας και αυτό γιατί είχα ένα καλοκαίρι γεμάτο με δανεισμένα βιβλία που έπρεπε να επιστρέψω από αρχές Οκτώβρη. Ήταν όμως και μια χρονιά που σημαδεύτηκε από τον θάνατο του αλχημιστή της λογοτεχνίας, Ουμπέρτο Έκο. Επιπλέον ήταν μια χρονιά, που είχα την ευκαιρία να συναντήσω και να γνωρίσω, μια από τις λίγες Ελληνίδες συγγραφείς που διαβάσω, την αγαπημένη μου Μαρία Τζιρίτα και να αποκτήσω δύο ενυπόγραφα αντίτυπα της. Τέλος, το 2016 και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ ανακοίνωσαν την επιστροφή του αγαπημένου μου ντετέκτιβ Χάρι Χόλε, με νέα περιπέτεια δια χειρός Jo Nesbo. Αναμονή για τη Δίψα του, λοιπόν.
Σε μουσικό επίπεδο, το 2016 δεν ξεκίνησε καλά αφού ξαφνικά έφυγε από τη ζωή ένας τραγουδιστής που ο κόσμος και ειδικά η νεολαία τον είχε βάλει στην καρδιά της. Ο Παντελής Παντελίδης ήταν ένας τραγουδιστής, που ο θάνατος του μας συγκλόνισε όλους, ήταν ένας τραγουδιστής που μπήκε έτσι ξαφνικά στη ζωή μας, όπως και έφυγε. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, τα τραγούδια του ακούγονται ακόμα, ακυκλοφόρητα κυκλοφορούν, δίσκοι επανακυκλοφορούν και ο κόσμος ακόμα σιγοτραγουδά τραγούδια του. Δείγμα ότι θα ακούμε για αρκετό καιρό ακόμα Παντελίδη. Αφού είναι ένας τραγουδιστής που ακόμα λείπει πολύ!!!
Γύρω εκεί του Μαΐου, αποκλειστικά από το ιστολόγιο μου, μέσα από ανάρτηση της Ελένης Τσακαλδήμη, γνωρίσαμε όλοι την αληθινή ιστορία του Γιάννη του Δήμαρχου από το χωρίον Μεταξάδες, που λέει και το τραγούδι. Επιπλέον κυκλοφόρησε η νέα δουλειά του, για πολλούς, καλύτερου συγκροτήματος στη Θράκη, της Εβριτικής Ζυγιάς σε συνεργασία τον Πολιτιστικό Σύλλογο ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΤΕΙΧΗ, με τίτλο Νερ για δγείτι αφιγκραστείτι που σημαίνει Κάντε ησυχία και ακούστε. Τέλος η σελίδα μου, και λόγω συγγένειας, εξασφάλισε αποκλειστικότητα με τη κυκλοφορία του νέου τραγουδιού, του Σταύρου Χαλιαμπάλια, με τίτλο "Αχ Αγάπη μου Παλιά".
Από αθλητικής άποψης, φυσικά σαν ΑΕΚτσου, δεν θα μπορούσα να παραλείψω αναφορά στην ομάδα μου, αφού το 2016, ήταν η χρονιά της ΑΕΚ, με επιστροφή στο πρωτάθλημα της Super League αλλά και να σηκώνει το κύπελλο, μετά από χρόνια. Επίσης στην πόλη μου πραγματοποιήθηκε για τρίτη χρονιά το Run Greece όπου δε θα μπορούσα να λείπω. Τέλος, 12 χρονιά μετά και με αφορμή τους 31ους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο, αναπόλησα την Ολυμπιάδα της Αθήνας και τους λόγους που έχει μένει αξέχαστη.
Τρία αγαπημένα μου τοπ5 είδαν το φως της δημοσιότητας. Έ ναι ήταν μια στήλη που είχα παραλείψει, όπως και κάποιες άλλες, οι οποίες επανέρχονται κι αυτές. Αν και στον αρχικό προγραμματισμό ήταν να γίνουν τέσσερις αναρτήσεις στη στήλη αυτή, τελικώς έγιναν τρεις. Σε κάποια από αυτά δυσκολεύτηκα σε κάποια όχι τόσο...σημασία έχει ότι κατέληξα για πέντε αγαπημένους ξένους συγγραφείς, αγαπημένες ελληνικές σειρές και αγαπημένες γυναίκες ηθοποιούς από την Ελλάδα.
Το 2016, ήταν όμως και η χρονιά, που πραγματοποίησα τον πρώτο διαγωνισμό στη σελίδα μου, με τις συμμετοχές να φτάνουν τις 75...καθόλου άσχημα για πρωτάρα. Παράλληλα έκανα δύο τυχερούς να χαμογελάσουν με το πρόωρο χριστουγεννιάτικο δώρο που έλαβαν, και χάρηκα απίστευτα. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως χάρηκα που γνώρισα και συνάντησα τρεις αναγνώστες μου, μιας που βρέθηκαν στα μέρη μου τις φετινές γιορτές των Χριστουγέννων, δίνοντάς μου και δωράκια.
Το τέλος της χρονιάς μου επιφύλασσε, μια μοναδική, ευχάριστη και γλυκιά έκπληξη από έναν λιλιπούτειο φίλο μου, που με μια ζωγραφιά του και ένα ποιηματάκι του, μου άλλαξε ολόκληρη τη διάθεση. Το τέλος της χρονιάς, η σελίδα μου κλείνει με νέα στήλη-συνεντεύξεις. Η πρώτη συνέντευξη έρχεται από τον δημιουργό του τραγουδιού "Αχ Αγάπη μου Παλιά", Πασχάλη Μπούρα....ενώ έρχεται και δεύτερη από τον μουσικό συνθέτη και μπουζούκι του Σταμάτη Γονίδη, Ευρυπίδη Στυλιανίδη.
Στο κλείσιμο αυτής της αποτίμησης, όπως και την περσινή χρονιά, έτσι και φέτος κλείνω τη χρονιά, ανακοινώνοντας νέα συνεργασία. Αυτή τη φορά έρχεται από Ιταλία, η συνεργασία. Πλέον ο ιατρός-ορθοπεδικός Στέφανος Πάχος, εκτός από αναγνώστης της σελίδας, έρχεται και μας τα λέει ένα χεράκι για την υγεία μας. Αποκλειστικός αρχισυντάκτης και συνεργάτης της σελίδας Top News, βάζει την υπογραφή του στο ιστολόγιο μου και μας δίνει το στίγμα του από την Ιταλία, για τα νεότερα δεδομένα στον τομέα της υγείας και όχι μόνο.
💕Εύχομαι το 2017 να είναι γεμάτο από όμορφες στιγμές για όλους. Υγεία, ευτυχία, δύναμη, αγάπη, αισιοδοξία και πολλά χαμόγελα. Όλα τα όνειρα σας να γίνουν πραγματικότητα!!!💕
Είναι από αυτές τις στιγμές που πραγματικά με κάνουν να χαμογελώ και να συγκινηθώ μαζί ταυτόχρονα. Τέτοια συναισθήματα δεν νιώθω συχνά...τουλάχιστον και τα δύο μαζί, χαρά και συγκίνηση. Ίσως είναι βέβαια από τα καλά αυτής της δουλειάς. Στα δύο χρόνια και κάτι που δουλεύω σε παιδότοπο, έχω πάρει κι έχω μάθει πολλά. Έχω μάθει να ελέγχω τα νεύρα μου, να κάνω υπομονή αλλά και να έχω επιμονή. Πάνω απ΄όλα όμως παίρνω πολλές αγκαλιές και φιλιά από μικρά παιδιά, που με έχουν μάθει....και κάθε φορά που έρχονται και με βλέπουν σκάνε ένα όμορφο γλυκό χαμόγελο και έρχονται κατά πάνω σου.
Σήμερα, λίγα 24ωρα πριν αλλάξει η χρονιά, τελευταία στιγμή με ενημερώνουν από τη δουλειά, πως πρέπει να πάω να δουλέψω, διότι είχε κόσμο το μαγαζί...από τα πλην αυτής της δουλειάς. Σαφώς είχα αρχίσει να τα "παίρνω στο κρανίο" αλλά στη συνέχεια έπρεπε να υποχωρήσω και να πάω. Λεφτά θα έβγαζα θα έπαιρνα ένα δώρο στη μάνα μου, που την ημέρα των Φώτων, γιορτάζει.
Από τη στιγμή που μπήκα στο παιδότοπο, ακούω φωνές και παιδάκια να τρέχουν πέρα δώθε. Αφού ζήτησα ένα καφέ από την υπεύθυνη, μπαίνω στον παιδότοπο και ρωτώ, όπως κάθε φορά, ονόματα παιδιών, τι τάξη πάνε, σε ποιο σχολείο και φυσικά τι ομάδες είναι.
Δύο ώρες μετά, με πλησιάζει ένας μικρός φίλος και με ένα γλυκό χαμόγελο, μου ζητάει δυο χαρτιά για να ζωγραφίσει. Του τα δίνω, χαμογελώντας κι εγώ με τη σειρά μου, λέγοντας του πως αν θέλει μπορεί να κάνει μια ζωγραφιά και να την κολλήσω στον τοίχο, που έχουμε με τις ζωγραφιές, διαφορετικά μπορεί να την πάρει σπίτι μαζί του...Συνεχίζει να μου χαμογελάει τόσο γλυκά λέγοντας μου εντάξει....Και εγώ να θέλω να του πιάσω τα μάγουλα και να τον φιλάω με τις ώρες....Λίγα λεπτά αργότερα έρχεται και μου δίνει τη ζωγραφιά ρωτώντας με, αν την κολλήσω στον τοίχο. Η απάντηση μου φυσικά και δεν ήταν αρνητική. Πριν προλάβω να κολλήσω τη ζωγραφιά του, έρχεται και μου δίνει το δεύτερο χαρτί που του είχα δώσει, λέγοντας μου ότι ήταν για μένα.
Θεώρησα πως ήταν ζωγραφιά, μου την είχε διπλώσει κιόλας. Αυτό που αντίκρισα όμως όταν άνοιξα το χαρτί δεν ήταν ζωγραφιά αλλά ένα όμορφο ποίημα, που δεν περίμενα ότι θα γραφόταν από ένα παιδί, 7 ετών. Ο Δημήτρης, ο μικρός μου φίλος, είχε γράψει ένα ποίημα για μένα...γράφοντας μου, κάτω από το ποίημα, σαν σημείωση, ότι είμαι πολύ καλή κυρία και ότι με συμπάθησε πολύ, από την ώρα που ήρθε. Ε ναι όπως είναι λογικό, έφυγε και μου δώσε μια μεγάλη αγκαλιά, ένα γλυκό φιλί και μου είπε και τα κάλαντα. Κι εγώ του έδωσα δώρο ένα τρελομπαλάκι. Υπόσχεση που μου έδωσε ήταν ότι θα ξανάρθει...Υπόσχεση που του έδωσα εγώ...Αυτό το ποιηματάκι που μου έγραψε θα το κρατήσω για πάντα....δεν θα το πετάξω ποτέ!!!
Και ναι το δημοσιεύω κιόλας...κάτι τέτοιες στιγμές είναι να τις μοιράζεσαι!!!
Ένας θαυμαστής σου
Πίσω από κάθε σου σκέψη
πίσω από κάθε σου βήμα
Πίσω από κάθε σου πράξη
είναι ο φύλακας άγγελος σου
Μπορεί απλά ένας κρυφός θαυμαστής!!!
Στην θέα σου κάποιος χαίρεται
και νιώθει την πνοή σου
Είναι η λαχτάρα της ζωής σου
Απλά ένας θαυμαστής σου!!!
Στην χαρά σου κάποιος χαίρεται
στην ευτυχία σου, ευτυχεί
Μην ψάξεις να τον βρεις
Είναι αυτός, είναι εκείνος
Πάντα πίσω σου ένας θαυμαστής!!!
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Ταινία: Η Ρόζα της Σμύρνης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κορδέλλας
Πρωταγωνιστούν: Τάσο Νούσια, Ευγενία Δημητροπούλου, Λήδα Πρωτοψάλτη, Γιούλικα Σκαφίδα, Πέτρος Λαγούτης, κ.α
Είδος Ταινίας: Δράμα
Έτος Παραγωγής: 2016
Διάρκεια: 97΄
ΥΠΟΘΕΣΗ: Σμύρνη 1922: Η Ρόζα (Λήδα Πρωτοψάλτη), κόρη εύπορης οικογένειας, παντρεύεται εσπευσμένα. Aθήνα 1987: H Ρόζα ζει με την εγγονή της Μαριάννα (Ευγενία Δημητροπούλου) κουβαλώντας ένα επτασφράγιστο μυστικό που δε θέλει να μοιραστεί με κανέναν. Το συλλεκτικό πάθος του Δημήτρη (Τάσος Νούσιας), ενός αρχιτέκτονα, τον οδηγεί στα παράλια της Μικράς Ασίας και στα χνάρια της αινιγματικής Ρόζας. Μια παλιά φωτογραφία και ένα νυφικό είναι αρκετά για να ανασυρθεί μια ερωτική ιστορία από το παρελθόν και να γεννηθεί μια καινούργια.
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Η «Ρόζα της Σμύρνης» εξιστορεί μια ερωτική ιστορία με αφετηρία τη Σμύρνη του 1922 και προορισμό την Αθήνα της δεκαετίας του ’80. Ένα νυφικό λερωμένο με αίμα και μια παλιά φωτογραφία θα είναι η αφορμή να ανασυρθούν κρυμμένα μυστικά του παρελθόντος την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής, που είχαν ως αποτέλεσμα την Καταστροφή της Σμύρνης, εκεί που έζησε η Ρόζα.
Η αναπαράσταση των δύο εποχών γίνεται μοναδικά, υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη Γιώργου Κορδέλλα, είτε ενδυματολογικά είτε σκηνογραφικά είτε μουσικά. Από τα συν φυσικά, ότι όλες οι μουσικές επιλογές που έπαιξαν κατά τη διάρκεια της ταινίας, γράφτηκαν αποκλειστικά και μόνο για αυτήν....Χάρις Αλεξίου, Μανώλης Μητσιάς και Αρετή Κετιμέ, ερμηνεύουν μοναδικά. Ένα ταξίδι, Αθήνα-Κωνσταντινούπολη-Σμύρνη, άψογα σκηνοθετημένο, χαρίζοντας στην ταινία την αυθεντική αλλά και νοσταλγική ατμόσφαιρα, που έπρεπε. Οι σκηνές γυρισμένες μέσα στην Αγιά Σοφιά απλά σε ανατριχιάζουν - λέγοντας για ακόμη μια φορά έστω και μέσα από τα δόντια "δικιά μας είναι".
Η «Ρόζα της Σμύρνης» είναι μια γλυκιά ερωτική και συνάμα όμορφη ιστορία όπου, ωστόσο, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της, οδηγούνται σε επαναδιαπραγμάτευση με το παρελθόν τους. Η ιστορία εξελίσσεται γρήγορα, έχει ρυθμό, υπάρχει το δραματικό στοιχείο και δεν κουράζει. Ανατρεπτικό φινάλε. Η μεταφορά του βιβλίου (πάνε και χρόνια που το διάβασα) στις αίθουσες του κινηματογράφου είναι αρκετά ικανοποιητική.
Ερμηνευτικά, το κάστ από το Νησί, με εξέπληξε αλλά όχι και τόσο ευχάριστα. Ο Τάσος Νούσιας για ακόμη μια φορά, μοναδικός στο ρόλο που του δόθηκε. Για τρίτη φορά μάλιστα συνεργάζεται με την Ευγενία Δημητροπούλου (Νησί, Αγάπα σαν μην υπάρχει αύριο) που υποδύθηκε την Μαριάννα, εγγονή της Ρόζα αλλά και τη Ρόζα, σε νεαρή ηλικία. Παρόλα αυτά η ερμηνεία της δεν με συνεπήρε. Από τη Γιούλικα Σκαφιδά περίμενα κάτι παραπάνω αλλά δε βοηθούσε και το σενάριο. Εξαιρετική και μοναδική ως Ρόζα, η Λήδα Πρωτοψάλτη.
Εν κατακλείδι, η ταινία βλέπεται ευχάριστα από όλες τις ηλικίες και δεν κουράζει, που είναι πολύ σημαντικό. Υπάρχει άλλωστε και ένα εξαιρετικό καστ αγαπημένων ηθοποιών, που βλέπεις και έχεις καιρό να δεις στην ελληνική τηλεόραση. Ο ελληνικός κινηματόγραφος, έστω και με μεταφορές βιβλίων (Βλέπετε και Ουζερί Τσιτσάνης), καταφέρνει για άλλη μια φορά, να κρατηθεί στο ύψος του και να κερδίσει το ελληνικό κοινό.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΩ: Δώστε μια ευκαιρία στον ελληνικό κινηματογράφο, ίσως να αλλάξετε γνώμη με αυτήν την ταινία.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7/10
TRAILER:
Στη Θράκη, το έθιμο της Μπάμπω, δεν λείπει από κανένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Όπως επίσης δεν λείπει και από το τραπέζι των Θρακιωτών, που έχουν ξενιτευτεί και συνεχίζουν να κρατούν την παράδοση. Είναι άλλοι που ετοιμάζουν γεμιστή γαλοπούλα ή γεμιστό κοτόπουλο, για το τραπέζι των Χριστουγέννων. Εμείς στη Θράκη, κάθε χρόνο τιμάμε τη Μπάμπω, δεόντως.
Για την ιστορία η «Μπάμπω» είναι καθαρά θρακιώτικο έδεσμα και παραδοσιακό φαγητό των Χριστουγέννων. Κατά την παράδοση θέλει να έχει πάρει το όνομά της από την μπάμπω, που σημαίνει γιαγιά. Όπως η γιαγιά είναι γριά και οδεύει προς το τέλος της ζωής, έτσι και η "ΜΠΑΜΠΩ" τρώγεται προς το τέλος του έτους.Ή κατά άλλους, οφείλει την ονομασία της στο υλικό παρασκευής, το χοιρινό έντερο, που είναι η κατάληξη. Παραμονές Χριστουγέννων έσφαζαν τα γουρούνια και έπρεπε κάπως να εκμεταλλευτούν όλα τα κομμάτια του ζώου. Τα έντερα του ζώου καθαρίζονταν, πλένονταν, διατηρούνταν σε νερόξυδο και αποτελούσαν τη βάση για την παρασκευή της "ΜΠΑΜΠΩΣ".
Σε όλη τη Θράκη, μαγειρεύεται με παραλλαγές. Παρακάτω είναι η συνταγή όπως την φτιάχνουν οι γονείς μου και φέτος για πρώτη φορά, έβαλα κι εγώ το χεράκι μου και έμαθα τα μυστικά της θρακιώτικης «Μπάμπω». Εδώ μπορείτε να δείτε πως φτιάχνεται στο χωριό μου, το Τριφύλλι Έβρου. Ενώ για παραλλαγές του συγκεκριμένου φαγητού δείτε και εδώ
Υλικά:
Έντερα (μοσχαρίσια & χοιρινά) κατά προτίμηση περισσότερα χοιρινά
Κρέας (700gr χοιρινό & 300gr μοσχαρίσιο) - ψιλοκομμένα
Συκώτι (500gr μοσχαρίσιο) - ψιλοκομμένα
Πράσο (3 κατά προτίμηση) - ψιλοκομμένα
Φρέσκα κρεμμύδια (2 κατά προτίμηση) - ψιλοκομμένα
Μαϊντανό - ψιλοκομμένα
Πληγούρι (1 χούφτα)
Ρύζι (1/2 χούφτα)
Αλάτι, πιπέρι, ρίγανη, κόκκινο πιπέρι, μπούκοβο
Λάδι
Εκτέλεση:
ΠροΠαραμονές Χριστουγέννων ετοιμάζουμε τα έντερα, τα πλένουμε πολύ καλά μέσα έξω και τ΄ αφήνουμε μια ώρα (όχι περισσότερο γιατί θα κόβονται στο γέμισμα) σε νερό με ξύδι και λεμόνι. (Δείτε και την παρακάτω εικόνα) ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΑ τα ξαναπλένουμε καλά και τα βάζουμε μισή ώρα στο γάλα, κατόπιν τα στραγγίζουμε και τα έχουμε έτοιμα για γέμισμα.
Πλύσιμο εντέρων
Για τη γέμιση: Σε ένα ταψί ή μια κούπα μεγάλη, ανακατεύομαι όλα τα υπόλοιπα υλικά, αφού τα έχουμε ψιλοκόψει. Κρέας, πράσα, κρεμμυδάκια, συκώτι, μαϊντανό, ρύζι, πληγούρι(προαιρετικά), αλάτι πιπέρι, ρίγανη, κόκκινο πιπέρι, μπούκοβο.
Ανακάτεμα των υλικών
Στη συνέχεια, γεμίζουμε προσεκτικά και όχι μέχρι πάνω, τα έντερα, και τα δένουμε, ώστε να κλείσουν, με μια κλωστή. Έπειτα τα τρυπάμε και τα βάζουμε σε μια κατσαρόλα με νερό για να βράσουν.
Γέμιση των εντέρων
Αφού βράσουν, μπορούμε να τοποθετήσουμε και στο φούρνο ώστε να ξεροψηθούν. Προσθέτουμε και ένα ποτηράκι νερό και ψήνουμε σε 170 βαθμούς. Μόλις ροδοκοκκινήσουν, τα βγάζουμε. Καλή όρεξη & Καλά Χριστούγεννα!!!
Αυτό είναι το αποτέλεσμα!!!
Φτιάξτε κι εσείς τη συνταγή αυτή και πείτε μου τα σχόλια σας!!!
Μια φορά και έναν καιρό, ή μάλλον, κάπου στο μακρινό μέλλον, ζούσε μια όχι ακριβώς όμορφη κοπέλα, αλλά τι σημασία έχει αν ήταν όμορφη ή όχι; Σημασία έχει πως η εποχή της ήταν άσχημη, πολύ άσχημη. Ήταν μια εποχή χωρίς χρώμα, χωρίς χιόνι, χωρίς Χριστούγεννα. Τη θέση τους είχαν πάρει μηχανές με αναπτυγμένη ευφυΐα, κομπιούτερ με ανθρώπινα συναισθήματα και κατασκευές από...φίνο ατσάλι. Σε μια από αυτές τις κατασκευές, ένα κτίριο 237 ορόφων, εργαζόταν η Πέπερ. Μόνο που εκείνη, παράταιρη μέσα στο αποστειρωμένο της περιβάλλον, έμοιαζε να ανήκει αλλού. ίσως στην εποχή της αγαπημένης της ανάμνησης...
Βλέπετε η Πέπερ κρατούσε καλά φυλαγμένη στην καρδιά της, την εικόνα της γιαγιάς της, που μέσα από μια πελώρια γιγαντοοθόνη, της διηγιόταν ιστορίες για την λαμπερή γιορτή που οι άνθρωποι αποκαλούσαν Χριστούγεννα. Από τότε που είχε ακούσει για τα εορταστικά τραπέζια, όπου όλη η οικογένεια αντάλλαζε δώρα και για τα πελώρια χριστουγεννιάτικα δέντρα γεμάτα στολίδια, η εικόνα είχε μείνει στο μυαλό της και η Πέπερ δεν ήθελε με τίποτα να τη διώξει.
Εκείνο το Δεκέμβρη, τα πράγματα γύρω της ήταν μουντά, όπως συνήθως. Το όνειρο, όμως, ενός στολισμένου δέντρου την ξύπνησε ένα βράδυ και από τότε τη Πέπερ αποφάσισε για πρώτη φορά να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα. Το πρωί πήγε στη δουλειά και το χέρι της έπιασε το μολύβι που είχε κρύψει καλά στο συρτάρι της και το οποίο είχε βρει μια φορά πεταμένο στην άκρη του δρόμου. Πάνω στο γραφείο της άρχισε να χαράζει το σχήμα ενός δέντρου με μπάλες, ακριβώς όπως το φανταζόταν. Όμως, όσο και να αναζήτησε κάτι τέτοιο, δεν μπόρεσε να το βρει στη μεταλλική πόλη που ζούσε.
Είχε αρχίσει πια να απογοητεύεται και να συνειδητοποιεί ότι το δέντρο που τόσο ονερευόταν θα παρέμενε ακριβώς αυτό...ένα όνειρο. Βυθίστηκε στις σκέψεις της και χωρίς να το καταλάβει, άρχισε να μουντζουρώνει με το μολύβι την εικόνα που είχε φτιάξει. Τότε την ξύπνησε μια φωνή: «Μην το κάνεις αυτό! Είναι πολύ όμορφο...» είπε ένα ανθρωπόμορφο ρομπότ που έτυχε εκείνη την ώρα να περνά δίπλα από το γραφείο της. Η Πέπερ το είχε προσέξει και άλλες φορές. Δούλευε στο τμήμα γραφιστικής αλλά έμοιαζε να βρίσκεται...αλλού. «Δεν έχει νόημα να το κρατήσω. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να το αποκτήσω ποτέ», του απάντησε απογοητευμένη. «Αν θέλεις, μπορώ να σε βοηθήσω», της απάντησε εκείνο. «Μετά τις 5, που όλοι θα έχουν φύγει, έλα στο γραφείο μου». Τα λεπτά κυλούσαν, οι ώρες περνούσαν και η κοπέλα συνέχιζε να παίζει με το σχέδιο της. Στις 5 με υπνωτισμένα βήματα, κατευθύνθηκε στο τμήμα της γραφιστικής.
Την ώρα που οι υπάλληλοι της Kryptoncom εγκατέλειπαν την εταιρεία, η Πέπερ έμπαινε στην αίθουσα και προσπαθούσε να εντοπίσει τη φιγούρα του ανθρωπόμορφου ρομπότ....μα πως το λένε; Ένιωσε μια ανάσα πίσω της και ένα χέρι να αγγίζει τον ώμο της. Μπροστά της στεκόταν ο κύριος...ρομπότ. «Λετζ 7, με λένε αν αναρωτιέσαι , έφερες το σχέδιο;» Δεν το έφερε, το είχε σκανάρει, και το είχε ρίξει στο Δίκτυο. Ο Λετζ έπιασε το ποντίκι και το σχέδιο άρχισε να αποκτά χρώμα...Και σαν να μην έφτανε το πράσινο του δέντρου, ο Λέτζ άρχισε να το φορτώνει με φωτεινές κόκκινες μπάλες, με στολίδια κάθε λογής και ροζ ζαχαρωτά.
Μαγεία....Τα μάτια της Πέπερ πλημμύρισαν από φανταχτερά χρώματα...Όμως κάτι τη στενοχωρούσε. Ακόμα και η εικόνα αυτή, δεν ήταν παρά μια εικόνα...χωρίς ζωή. Ξαφνικά είδε την οθόνη του υπολογιστή να ραγίζει και να από μέσα να πετάγονται τα καταπράσινα κλαδιά του δέντρου!!! «Έγώ δεν έκανα τίποτα...εσύ το έκανες;» «Μα πως;» «Το ήθελες τόσο πολύ που έγινε». Μια ζεστή αύρα χύθηκε στο κρύο δωμάτιο, τα χείλη τους πλησίασαν και....Τα Χριστούγεννα ήταν εδώ, δηλαδή εκεί, στην εταιρεία του Λετζ και της Πέπερ, στον 185ο όροφο.
Η «Ιστορία Αγάπης», γράφτηκε από την δημοσιογράφο Τατιάνα Στεφανίδου, που εμπνεύστηκε από το πνεύμα των Χριστουγέννων. Η ιστορία αυτή γράφτηκε αποκλειστικά και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Τηλεκοντρόλ", τον Δεκέμβριο του 2003, στη στήλη "Σαν παραμύθι".
Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε το 2016, κλείνουμε τη χρονιά με τη συνέντευξη ενός εκ των δύο δημιουργών που υπέγραψαν το νέο τραγούδι του Εβρίτη Σταύρου Χαλιαμπάλια με τίτλο «Αχ Αγάπη Μου Παλιά», που κυκλοφόρησε προ ημερών. Μάλιστα τέθηκαν και στους δύο Εβρίτες δημιουργούς του τραγουδιού, Ευρυπίδη Νικολίδη και Πασχάλη Μπούρα, ερωτήσεις για τα ενδιαφέροντά τους, τη σχέση που έχουν με τη μουσική καθώς και πως προέκυψε η συνεργασία τους με τον τραγουδιστή, Σταύρο Χαλιαμπάλια.
Σε πρώτη φάση, τέθηκαν ερωτήσεις στον στιχουργό του τραγουδιού, Πασχάλη Μπούρα. Διαβάστε παρακάτω την αποκλειστική συνέντευξη που μου παραχώρησε.
1.Ποιος είναι ο Πασχάλης Μπούρας;
Γεννήθηκα στην Αλεξανδρούπολη όπου και ζω μαζί με την σύζυγο μου Δήμητρα και τα δύο μου παιδιά, την Αθανασία και την Σοφία. Είμαι υπαξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά ασχολούμαι και με άλλα πράγματα. Είμαι προπονητής σε ακαδημία ποδοσφαίρου σε παιδικές αναπτυξιακές ηλικίες και ραδιοφωνικός παραγωγός στον Μaximum fm 93.6.Τις ελεύθερες ώρες μου αρέσει να παίζω ποδόσφαιρο, να διαβάζω βιβλία και να περπατάω σε όμορφες διαδρομές ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική! Και φυσικά να παίζω με τις κόρες μου!
2. Τι μουσική προτιμάς να ακούς; Έχεις κάποιον αγαπημένο καλλιτέχνη.
Ακούω σχεδόν τα πάντα και ανάλογα την διάθεση και την παρέα στην οποία βρίσκομαι. Κυρίως όμως ακούω ελληνική μουσική. Αγαπημένοι καλλιτέχνες πολλοί αλλά ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Πασχάλης Τερζής και η Ελένη Βιτάλη είναι φωνές που με συνεπαίρνουν!
3. Ποιο τραγούδι είναι αυτό που ακούς συνέχεια τώρα τελευταία; Και ποιο αυτό που σε εκφράζει;
Αν εξαιρέσω το “Αχ Αγάπη Μου Παλιά” το τραγούδι που με εκφράζει και ακούω συνέχεια είναι το “Όταν Έχω Εσένα”. Υπάρχουν όμως και άλλα τραγούδια εξίσου όμορφα.
4. Πως η στιχουργική έγινε μεγάλη σου αγάπη;
Η στιχουργική είναι για μένα ψυχοθεραπεία, εκτόνωση, διαφυγή από την καθημερινότητα. Από πιο νεαρή ηλικία θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει στιχάκια απλά δεν το ήξερε κανείς, το κρατούσα για τον εαυτό μου γιατί ντρεπόμουν να το πω, φοβόμουν και ενώ ήταν το μεγάλο μου όνειρο και απωθημένο να τραγουδηθεί στίχος δικός μου η απογοήτευση με κυρίευε και έτσι το όνειρο παρέμενε απλώς όνειρο!
5. Από πού προέρχονται οι ιδέες / τα θέματα για τους στίχους σου;
Έχω πει και παλιότερα πως η μούσα είναι η ίδια η ζωή! Όχι απαραίτητα η δική μας αλλά και των φίλων και συγγενών. Η έμπνευση μπορεί να σου έρθει από εμπειρίες δικές σου, από μαρτυρίες και εξομολογήσεις άλλων από οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς. Για παράδειγμα μια προσωπική μου φίλη έπρεπε να πάρει μια αρκετά σημαντική απόφαση που την αφορούσε και όπως μου διηγούνταν την ιστορία της έκατσα επί τόπου και έγραψα έναν στίχο μου με τίτλο “Μια Απόφαση” που στο μέλλον ίσως γίνει τραγούδι και το ακούσει ο κόσμος γιατί στην ζωή όλα μια απόφαση είναι!
6. Γνωριμία με τον μουσικό Ευρυπίδη Νικολίδη;
Την γνωριμία μου με τον Ευριπίδη Νικολίδη την χρωστάω στην κυρία Ελένη Τσιαούση η οποία τον γνωρίζει πολλά χρόνια και σε μια κουβέντα που είχαμε περί στιχουργικής και για κάποιες προσπάθειες που ήδη είχα ξεκινήσει να κάνω από μόνος μου με έφερε σε επαφή μαζί του πιστεύοντας απ την αρχή σε μένα! Η συνεισφορά της ήταν μεγάλη και θέλω μέσα από αυτή την συνέντευξη να την ευχαριστήσω για όλα όσα έκανε για μένα από την πρώτη στιγμή μέχρι και τώρα που βγήκε το πρώτο τραγούδι σε στίχους δικούς μου. Επίσης ευχαριστώ και την κυρία Χριστίνα Ρουσσίδου που πήγε δείγμα των στίχων μου στο σπίτι του Ευριπίδη στην Αθήνα και από εκεί ξεκίνησε αυτή η σχέση που δεν ήταν μόνο επαγγελματική αλλά και ανθρώπινη! Για αυτό θέλω να τον ευχαριστήσω δημόσια για όσα έκανε για μένα! Γίναμε πολύ καλοί φίλοι, κάνουμε παρέα, διαπιστώσαμε πως έχουμε πολλά κοινά και από τότε έχουμε καθημερινή επικοινωνία. Μετράμε σχεδόν δύο χρόνια φιλίας και εύχομαι να συνεχιστεί έτσι σε όλα τα επίπεδα!
7. Πως προέκυψε το ραδιόφωνο και η συνεργασία με τον ραδιοφωνικό σταθμό MAXIMUM 93,6; Ποιανού ιδέα ήταν το όνομα Jukebox;
Το ραδιόφωνο ήταν άλλο ένα απωθημένο! Ήθελα από μικρή ηλικία να το κάνω αλλά δεν τολμούσα να κάνω το βήμα. Ώσπου στα σαράντα μου χρόνια χωρίς καμιά εμπειρία και γνώση του αντικειμένου έκλεισα ραντεβού με τον κύριο Δημήτρη Κολιό του είπα ποιος είμαι, τι θέλω να κάνω, ότι δεν έχω ιδέα από ραδιόφωνο, ούτε ως ακροατής είχα βγει στον αέρα ποτέ και εκείνος με πίστεψε, με εμπιστεύθηκε και μου έδωσε την ευκαιρία να δημιουργήσω την δική μου εκπομπή. Ένας ακόμη άνθρωπος που θέλω να ευχαριστήσω θερμά από αυτό το βήμα όχι μόνο για την εκπομπή αλλά και για την στήριξη που μου παρέχει! Την ονομασία της εκπομπής την οφείλω στον συμπαραγωγό του maximum fm 93.6 Γιώργο Γρηγοριάδη. Ήταν δική του ιδέα και τον ευχαριστώ και για την βοήθεια που μου προσέφερε όπως και όλους τους συμπαραγωγούς του σταθμού.
8. Ποια ήταν η αφορμή για να γραφτεί το τραγούδι «Αχ Αγάπη Μου Παλιά» που ερμηνεύει ο Σταύρος Χαλιαμπάλιας;
Προφανώς θα εννοείτε από πού εμπνεύστηκα τους στίχους. Όταν άκουσα την μελωδία την οποία ο Ευριπίδης εμπνεύστηκε σε ένα ταξίδι του στην Κων/πόλη μου ήρθαν εικόνες από την Αγία Σοφιά, τον Βόσπορο με τα στενά του και όλα όσα μας θυμίζουν τις αλησμόνητες πατρίδες, σύμβολα, πατρικό σπίτι, την παλιά γειτονιά μας αλλά και μια χαμένη αγάπη ενός αγαπημένου προσώπου! Τον ρώτησα αν μπορώ να γράψω στίχους πάνω στην μουσική του και μου είπε φυσικά και μπορείς! Την άλλη μέρα στην κυριολεξία βρισκόμενος λίγα μέτρα από τον ποταμό Έβρο έγραψα τους στίχους εμπνευσμένος από όλα αυτά που σας είπα αλλά και με αφορμή μια ιστορία αγάπης ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου που είχε πολλά κοινά! Ο στίχος μου βγήκε αβίαστα λες και “πληκτρολογούσε” η ψυχή μου εκείνη την ώρα τι να γράψω! Ζούμε στην εποχή που ο κόσμος φεύγει, ξενιτεύεται πηγαίνει κάπου για ένα καλύτερο αύριο και αφήνει κάτι! Εγώ αυτό το “κάτι” προσπάθησα να αποτυπώσω με τους στίχους μου και σε συνδυασμό με την εξαιρετική σύνθεση του Ευριπίδη αλλά και την υπέροχη ερμηνεία του Σταύρου πιστεύω πως κάτι καταφέραμε. Και αυτό δεν το λέω εγώ αλλά ο κόσμος που με σταματάει στον δρόμο και μου λέει πόσο έχει αγγίξει την ψυχή τους το συγκεκριμένο τραγούδι.
9. Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Σταύρο Χαλιαμπάλια;
Όταν ο Ευριπίδης διάβασε τους στίχους δημιούργησε το τραγούδι που από το πρώτο άκουσμα μας συγκίνησε, μας ταξίδεψε και μας έκανε να αισθανόμαστε υπερήφανοι για αυτό το αποτέλεσμα. Λόγω της κοινής μας καταγωγής και μεγάλης αγάπης για τον τόπο μας αλλά και για τις αλησμόνητες πατρίδες σκεφτήκαμε από κοινού να το ερμηνεύσει ο Σταύρος Χαλιαμπάλιας κατά πρώτον γιατί κατάγεται και εκείνος από τον Έβρο! Ίσως είναι και η πρώτη φορά που σε ένα τραγούδι και οι δημιουργοί αλλά και ο ερμηνευτής κατάγονται από τον ίδιο τόπο! Κατά δεύτερον η κοινή αγάπη για τις αλησμόνητες πατρίδες και τον τόπο καταγωγής. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ για την φωνή του Σταύρου η οποία είναι καταπληκτική γιατί το τραγούδι αυτό ήθελε μια φωνή υψηλών προδιαγραφών και έτσι καταλήξαμε στον Σταύρο που του ταίριαζε απόλυτα. Ο Ευριπίδης όταν έβαλε να ακούσει το τραγούδι ο Σταύρος εκείνος το αγάπησε από την πρώτη στιγμή και έτσι προέκυψε η συνεργασία.
10. Οι πρώτες εντυπώσεις για το νέο τραγούδι, είναι πολύ θετικές αφού ο κόσμος το έχει αγαπήσει. Σε δικαιώνει αυτό το αποτέλεσμα;
Σαφώς και με δικαιώνει! Όπως είπα και πριν με σταματούν στον δρόμο, μου στέλνουν μηνύματα, με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε πόσο τους αγγίζει αυτό το τραγούδι. Το μεγαλύτερο κέρδος για μένα είναι το ψιθύρισμα των στίχων από το στόμα τους, να το τραγουδάνε, να το αφιερώνουν, να τους θυμίζει δικές τους καταστάσεις. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση για μένα!
11. Θα ακούσουμε στο μέλλον κι άλλα τραγούδια δια χειρός Πασχάλη Μπούρα;
Αν με ρωτάτε σαν επιθυμία φυσικά και θέλω να ακουστούν! Από εκεί και πέρα δεν είναι αποκλειστικά στο δικό μου χέρι να πραγματοποιηθεί. Αυτό που μπορώ να πω μόνο είναι πως είμαστε σε καλό δρόμο!
12. Ποια τα δικά σου μελλοντικά σχέδια;
Όταν κάνεις σχέδια τα βλέπει ο Θεός και γελάει! Υπάρχουν πράγματα που θέλω να κάνω το 2017 αλλά με αργά και σταθερά βήματα. Την υγεία μου να έχω και όλα θα γίνουν. Αρκεί να έχεις πίστη, αγάπη και υπομονή σε ότι κάνεις.
13. Μια ευχή για την νέα χρονιά.
Εύχομαι υγεία για όλο τον κόσμο! Η νέα χρονιά να είναι δημιουργική για όλους και να πραγματοποιηθεί κάθε τους όνειρο και στόχος.
Aκούστε ξανά το νέο τραγούδι, του Σταύρου Χαλιαμπάλια
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Ταινία: Sully
Σκηνοθεσία: Clint Eastwood
Πρωταγωνιστούν: Tom Hanks, Aaron Eckhart, Laura Linney, Jerry Ferrara, κ.α
Είδος Ταινίας: Δράμα/Βιογραφία
Έτος Παραγωγής: 2016
Διάρκεια: 96΄
ΥΠΟΘΕΣΗ: Στις 15 Ιανουαρίου του 2009, ο κόσμος είδε το "Θαύμα στο Hudson", όταν ο πιλότος Sully Sullenberger κατάφερε να προσθαλασσώσει το αεροπλάνο του πάνω στα παγωμένα νερά του ποταμού Hudson, σώζοντας τις ζωές και των 155 επιβατών της πτήσης θρίλερ. Ωστόσο παρόλο του ότι ο Sully εκθείαστηκε από το παγκόσμιο κοινό και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για τον πρωτοφανή άθλο και της δεξιότητας του στους αιθέρες, παράλληλα εκτυλισσόταν μια έρευνα που απειλούσε όχι μόνο να καταστρέψει τη φήμη αλλά και ολόκληρη την καριέρα του.
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Ταινίες βασισμένες σε αληθινή ιστορία έχω δει ουκ ολίγες φορές. Κάποιες από αυτές ήταν αρκετά καλές, κάποιες άλλες απλά ήταν μια απογοήτευση. Το Sully, αν και ήταν μια ταινία που είχα τις επιφυλάξεις μου, τελικώς άξιζε με το παραπάνω την προσοχή μου.
Ο Clint Eastwood επιλέγει να μεταφέρει στην οθόνη αυτή τη φορά, το «θαύμα του Χάντσον», δηλαδή την αναγκαστική προσυδάτωση ενός Airbus 320 στον παγωμένο ποταμό της Νέας Υόρκης. Η είδηση ταξίδεψε άμεσα σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ολόκληρου του πλανήτη και ο κυβερνήτης μετατράπηκε σε ήρωα της διπλανής πόρτας. Μετατράπηκε; Αν και αποδείχτηκε στο τέλος ήρωας για όλους, αρχικά δέχτηκε πόλεμο από το Συμβούλιο Ασφαλείας Εθνικών Μεταφορών που με εξονυχιστικούς ελέγχους προσπάθησε να αποδείξει ότι υπήρχε άλλη καλύτερη σωτήρια επιλογή. Πάνω σε αυτό το δίλημμα χτίζεται ολόκληρη η ιστορία της ταινίας.
Σκηνοθετικά, ο Clint Eastwood αποδεικνύει για άλλη μια φορά, ότι είναι πολύ καλός σε αυτό που ξέρει καλά να κάνει. Όλες οι σκηνές είναι πολύ καλή δομημένες και δοσμένες και σε κρατάνε σε αγωνία. Επιπλέον η σκηνή της προσυδάτωσης, είναι η καλύτερη ρεαλιστική απεικόνιση ενός αεροπορικού ατυχήματος, που μάλιστα την είδαμε από αρκετές οπτικές πλευρές. H ταινία έχει αγωνία, ρυθμό σε κάποια σημεία αλλά και ένταση. Δεν κουράζει τον σινεφίλ μιας που η διάρκειας της είναι μόλις 96 λεπτά. Επιπρόσθετα έχει και έναν μοναδικό, σε ένα ακόμη ρόλο του, και απολαυστικό Tom Hanks καθώς και έναν καταπληκτικό Aaron Eckhart, που έδεσε απίστευτα ως συγκυβερνήτης του Sully. Απίστευτη χημεία των δύο ηθοποιών, καλύτερες επιλογές δε θα μπορούσαν να υπάρξουν για αυτούς τους ρόλους.
Εν κατακλείδι, το Sully είναι μια αξιοπρεπέστατη ταινία που βλέπεται με μεγάλο ενδιαφέρον, αφού το κοινό μπαίνει στις θέσεις των επιβατών και αισθάνεται μαζί του, την αδρεναλίνη της απογείωσης, την αγωνία της επιβίωσης αλλά και τον φόβο της πτώσης.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΩ: Ναι. Πρόκειται για μια ταινία βασισμένη σε αληθινή και γνωστή ιστορία. Αν τώρα έχετε φοβίες με τα αεροπλάνα, αποφύγετε να τη δείτε.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9/10
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Social Icons