Είδαμε τη θεατρική παράσταση «Δον Ζουάν» στο θέατρο Αλτιναλμάζη.
Η παράσταση «Δον Ζουάν» της Λητώς Τριανταφυλλίδου και του Πάνου Βλάχου αποτελεί μια ριζοσπαστική προσέγγιση του μύθου του Δον Ζουάν, ενός χαρακτήρα που γοήτευσε διαχρονικά μεγάλους δημιουργούς όπως ο Μολιέρος και ο Λόρδος Μπάιρον. Παρότι το όνομά του συνδέθηκε με την ερωτική ασυδοσία και την αλαζονική ανηθικότητα, ο Δον Ζουάν είναι ένας παρεξηγημένος και εξοστρακισμένος ήρωας. Αντιπροσωπεύει την ελευθερία, τη φιλαλήθεια και τον αντικομφορμισμό, αποτελώντας τελικά τον καθρέφτη όλων των δήθεν ηθικών και ενάρετων.
Ο ηθοποιός Πάνος Βλάχος και η σκηνοθέτις Λητώ Τριανταφυλλίδου συνθέτουν μια νέα αφήγηση γύρω από τον εμβληματικό αντιήρωα, επανεξετάζοντας τη θέση του άντρα στον σύγχρονο κόσμο. Σε αυτή τη ριζοσπαστική εκδοχή, ο μεγάλος καρδιοκατακτητής μεταμορφώνεται σε έναν χαρισματικό αλλά επικίνδυνο ηγέτη. Η παράσταση, έχοντας σημειώσει συνεχόμενα sold-out στην Αθήνα, περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα, δίνοντας στο κοινό τη δυνατότητα να απολαύσει μια μοναδική θεατρική εμπειρία.
Η υπόθεση της παράστασης εκτυλίσσεται σε ένα παρηκμασμένο μπαρ του πατέρα του Δον Ζουάν, το οποίο βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής. Ο Δον Ζουάν, ένας ανερχόμενος αλλά ανεπιτυχής καλλιτέχνης, βρίσκει εκεί καταφύγιο, έχοντας εγκαταλείψει την Ελβίρα λίγο πριν τον γάμο τους, μετά από ένα ειδύλλιο με την αδελφή της. Το μπαρ αποτελεί το πεδίο δράσης για μια σειρά από χαρακτήρες, όπως ένα ζευγάρι θαμώνων, μια άσημη τραγουδίστρια και δύο νεαρά κορίτσια, των οποίων η παρουσία πυροδοτεί τις εξελίξεις της ιστορίας. Ο Δον Ζουάν γοητεύει τους θαμώνες του μπαρ και τους μετατρέπει σε πιστούς ακόλουθους μιας νέας αίρεσης. Όλοι γίνονται οπαδοί του Δον Ζουάν για να αποκτήσουν αυτό που θέλουν. Καθώς ο χώρος μεταμορφώνεται σε μια ιδιότυπη «Εκκλησία», τα όρια μεταξύ της πίστης και της χειραγώγησης γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα, οδηγώντας σε απρόβλεπτες συνέπειες για όλους.
Η παράσταση διαθέτει μια ξεκάθαρη, σύγχρονη αισθητική, με τη σκηνοθεσία της Λητώς Τριανταφυλλίδου να χαρακτηρίζεται από έναν ιδιαίτερο τόνο που εναλλάσσει γέλιο, συγκίνηση και ένταση. Το έργο εμβαθύνει σε ένα πλήθος καίριων κοινωνικών θεμάτων, θίγοντας παράλληλα κρίσιμα ζητήματα όπως ο φεμινισμός και η κακοποίηση ενώ επιχειρεί να συνθέσει ένα σύγχρονο αφήγημα για την ανδρική ταυτότητα, τον έρωτα και τις σχέσεις. Παρά την πλούσια θεματολογία, η μεγάλη διάρκεια της παράστασης, μαζί με τις συχνές σουρεαλιστικές καταστάσεις και τις περιττές βωμολοχίες, κουράζει τον θεατή μετά τα μισά του έργου.
Από την άλλη, τα σκηνικά του Δημήτρη Πολυχρονιάδη, τα κοστούμια της Ματίνας Μέγκλα, η μουσική του Αλέξανδρου Κούρου και οι φωτισμοί της Βαλεντίνα Ταμιωλάκη λειτουργούν υποδειγματικά, δημιουργώντας το κατάλληλο περιβάλλον τόσο του παρακμειακού μπαρ όσο και του τόπου λατρείας του Δον Ζουάν.
Ερμηνευτικά ο Πάνος Βλάχος ανέλαβε έναν από τους πιο απαιτητικούς ρόλους. Δεν παρουσιάζει έναν γοητευτικό Δον Ζουάν, αλλά έναν κυνικό άνθρωπο που αδιαφορεί πλήρως για τις συνέπειες των πράξεών του. Η ερμηνεία του έχει στιγμές έντασης και δύναμης, ιδιαίτερα στους διαλόγους με τον πατέρα του. Ωστόσο, σε κάποιες στιγμές, η ερμηνεία του χάνει σε συναισθηματικό βάθος, αφήνοντας την αίσθηση ενός Δον Ζουάν που δεν πονά, δεν παθιάζεται, αλλά απλώς υπάρχει. Φωνητικά ήταν καταπληκτικός. Ο Κώστας Φιλίππογλου που υποδύεται τον πατέρα του Δον Ζουάν ερμηνεύει εξαιρετικά. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί, αν και αξιόλογοι, φαίνεται να περιορίζονται σε ρόλους που δεν αναδεικνύουν πλήρως τις υποκριτικές δυνατότητές τους.
Εν κατακλείδι ο «Δον Ζουάν» με τον Πάνο Βλάχο είναι μια παράσταση που επιχειρεί μια τολμηρή, σύγχρονη ανάγνωση του κλασικού έργου. Πρόκειται για μια διαφορετική οπτική πάνω στον μύθο του Δον Ζουάν.
ΠΛΟΚΗ: Προσπαθώντας να ξεφύγει τις συνέπειες των πράξεων του, ένας αποτυχημένος καλλιτέχνης, ο Δον Ζουάν καταφεύγει στο μπαρ του πατέρα του. Εκεί, σε εκεί σε μια διαστρεβλωμένη απεικόνιση της κοινωνίας μας, ο Δον Ζουάν ανακαλύπτει ότι το πραγματικό του ταλέντο είναι να κερδίζει ακολούθους. Γοητεύει τους αποπροσανατολισμένους θαμώνες και σχηματίζει μια λατρεία γύρω από την προσωπικότητά του. Καθώς το μπαρ μετατρέπεται σε “Εκκλησία”, χώρος έκφρασης μιας New Age Cult (αίρεση), και οι ακόλουθοι του γίνονται όλο και πιο αφοσιωμένοι, τα όρια μεταξύ πίστης και χειραγώγησης γίνονται θολά. Σε αυτήν την ανανεωμένη εκδοχή του ήρωα, ο Δον Ζουάν γίνεται το απόλυτο σύμβολο της εποχής μας, κατέχοντας δύο κρίσιμα "ταλέντα": την απουσία ιδεολογίας και την αμετροεπή φιλοδοξία. Αποδεσμευμένος από κάθε ηθικό φραγμό, ο Δον Ζουάν επιδίδεται σε ένα εμπόριο ελπίδας, προσφέροντας τον εύκολο δρόμο προς την ευτυχία σε κάθε ακόλουθό του. Έτσι, γίνεται ένας καθοδηγητής χωρίς ηθικό πυρήνα, ένας έμπορος ονείρων που υπόσχεται ελευθερία χωρίς όρια, αδυνατώντας όμως να προβλέψει τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει η ρηχότητα των διδαχών του.
Παίζουν (αλφαβητικά): Δον Ζουάν: Πάνος Βλάχος, Κώστας Φιλίππογλου, Παναγιώτης Κατσώλης, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Ειρήνη Μπούνταλη και Μελίνα Βαμπούλα, Τερέζα Καζιτόρη, Κατερίνα Γαλανάκη. Παραγωγή Θεατρικές Επιχειρήσεις Ταγάρη
Δημοσίευση σχολίου