24 ώρες στην Ικαρία: Εκεί που ο χρόνος σταματά

Κάποιοι λένε ότι για να φτάσεις στην Ικαρία πρέπει να το θέλεις πολύ. Ίσως. Το ταξίδι μου ξεκίνησε από την Καβάλα και κράτησε 20 ώρες πάνω στο πλοίο. Αλλά κάθε ώρα άξιζε, γιατί με έφερε στο νησί όπου δεν χωράνε ρολόγια, άγχος και ταλαιπωρία.

Με τελικό προορισμό την Ρόδο, βρέθηκα για σχεδόν 24 ώρες, σε έναν τόπο όπου ο χρόνος σταματά. Έφτασα στον Άγιο Κήρυκο στις 6 το απόγευμα και μετά από μια στάση στο ξενοδοχείο, ήρθε η πρώτη γνωριμία με την ηρεμία του νησιού. Ένας βραδινός περίπατος στο λιμάνι, η αγορά αναμνηστικών καρτ ποστάλ και ικαριώτικου μελιού από τα τοπικά καταστήματα και μια παγωμένη ικαριώτικη μπύρα σε μαγαζί με θέα όλον τον Άγιο Κήρυκο. Το βράδυ έκλεισε ιδανικά, με φαγητό, παρέα με γνωστούς φίλους, που βρίσκονταν στο νησί.

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με καφέ σε παραλιακή καφετέρια και πρωινό από έναν φούρνο που μου σύστησαν. Μετά, με προτροπή ντόπιου, επισκέφτηκα το Αρχαιολογικό Μουσείο, το οποίο στεγάζεται στο ιστορικό κτίριο του Παλαιού Γυμνασίου. Η είσοδος είναι δωρεάν και οι επισκέπτες έχουν την δυνατότητα να κάνουν ένα ταξίδι στον χρόνο. Μέσα, τα ευρήματα αφηγούνται την ιστορία του νησιού από τα αρχαία χρόνια, με ιδιαίτερη αναφορά στα ταφικά έθιμα της Δυτικής Ικαρίας και στο έθιμο των Ανεμοταφίων. Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Αίολος έκλεισε τους ανέμους σε έναν ασκό και τον παρέδωσε στον Οδυσσέα για να διευκολύνει την επάνοδό του στην Ιθάκη. Το τελετουργικό του ενταφιασμού των ανέμων ήταν διαδεδομένο κυρίως σε χωριά της Ικαρίας πχ Νέγια και Μονοκάμπι. σε θέσεις που αργότερα αποκαλύφθηκαν αρχαία νεκροταφεία. 

Έπειτα, ο δρόμος με οδήγησε σε μέρη γεμάτα ιστορία και ομορφιά.  Η διαδρομή προς την περιοχή του Δράκανου ήταν μια αποκάλυψη, καθώς εξερεύνησα τα ερείπια και τον καλοδιατηρημένο Πύργο. Η πρόσβαση απαιτούσε προσοχή, αφού ο δρόμος είναι στενός και χωμάτινος, αλλά η εμπειρία άξιζε. 

Στη συνέχεια, βουτιές σε κρυφές παραλίες, και συγκεκριμένα στην παραλία Ιερό, μια ήσυχη παραλία, που θεωρείται από τις καλύτερες για τους ντόπιους. Η παραλία Φάρος νωρίτερα ήταν ακατάλληλη λόγω αέρα. Τέλος, μια επίσκεψη στις ιαματικές πηγές στα Θέρμα πρόσφερε την απαραίτητη χαλάρωση, ειδικά στη σπηλιά, όπου το νερό είναι πιο ζεστό και έχει θεραπευτικές ιδιότητες.

Για γλυκό, ακολούθησα την πρόταση ντόπιου και επισκέφτηκα το ζαχαροπλαστείο Μέλισσα στα Θέρμα, όπου δοκίμασα εξαιρετικούς λουκουμάδες με ικαριώτικο μέλι και πορτοκαλόπιτα.

Λίγο πριν την αναχώρηση, επέστρεψα στον Άγιο Κήρυκο για μια τελευταία βόλτα στο λιμάνι. Εκεί, δεσπόζει ένα μεταλλικό γλυπτό που απεικονίζει την πτώση του Ίκαρου. Κάτω από το έργο υπάρχει μια επιγραφή του Ικαριώτη γλύπτη Νίκου Ίκαρη που φιλοτέχνησε το έργο που λέει: "Η αρμύρα από τη θάλασσα, το βουητό του ανέμου κι αυτό το αρχιπέλαγος ας γίνουν συντροφιά μου. Άμα αναπαυθώ εδώ ίσως δεν αποθάνω." 

Μέσα σε σχεδόν 1440 λεπτά, η Ικαρία δεν μου έδειξε μόνο τα αξιοθέατά της. Μου έδειξε πώς να χαλαρώνω, να ζω το τώρα και να εκτιμώ την απλότητα. 

Η Ικαρία είναι ένας τόπος που σε καλεί να ξεχάσεις. Να ξεχάσεις το ρολόι, το άγχος της καθημερινότητας και το τι "πρέπει" να κάνεις. Είναι το νησί που σε καλεί να αφήσεις στην άκρη τη βιασύνη και να ακολουθήσεις τον δικό της, μοναδικό ρυθμό. Η Ικαρία δεν είναι ένας τόπος για να βρεις την εσωτερική σου γαλήνη—είναι ένας τόπος για να την αναστήσεις, γλεντώντας μέχρι το πρωί, κολυμπώντας σε κρυστάλλινα νερά και ζώντας απλά, όπως κάνουν οι άνθρωποί της. Είναι το νησί που σε μαθαίνει να ζεις, όχι απλά να υπάρχεις. (=& το ταξίδι συνεχίζεται).