Ο Γιώργος Πολυχρονίδης γεννήθηκε στη Νέα Βύσσα Έβρου στις 27 Μαρτίου του 1956. Πήγε τρία χρόνια στο εξατάξιο γυμνάσιο Ορεστιάδας και μετά ήρθε στην Αθήνα όπου έβγαλε την τεχνική σχολή Ηράκλειτος. Πριν πάει φαντάρος, γνώρισε τον συγγραφέα Κώστα Ταχτσή, οπότε αντί να πάει στον στρατό, με παρότρυνσή του, πήρε αναβολή και ξαναπήγε σχολείο, στις σχολές Δοξιάδη. Eκεί, δεν έμαθε να διακοσμεί εσωτερικούς χώρους ούτε να ζωγραφίζει, γνώρισε όμως τη γυναίκα του, τη Μύριαμ. Στη συνέχεια φοίτησε στη Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών εκπληρώνοντας το πρώτο του όνειρο που ήταν να γίνει ηθοποιός. Έπαιξε δυο χρονιές στο θέατρο Έρευνας του Δημ. Ποταμίτη αλλά κι από κει έφυγε και προτίμησε το εμπορικό, μουσικό θέατρο. Τη δεκαετία 1980-'90 πήρε μέρος σε κινηματογραφικές ταινίες εκπληρώνοντας το δεύτερο μεγάλο του όνειρο να βγει στο σινεμά. Την ίδια εποχή συμμετείχε σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές. Στο θέατρο εργάστηκε και ως βοηθός σκηνοθέτη, σκηνοθέτης, βοηθός σκηνογράφου, σκηνογράφος. Δεν του δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστεί με κάποιο θέατρο πρόζας κι έτσι σιγά-σιγά λίγο το βαρέθηκε ο ίδιος πολύ τον βαρέθηκε εκείνο, παράτησε το εμπορικό θέατρο και μπήκε στο εμπόριο, όπου και έμεινε. Παραμένει παντρεμένος με την κοπέλα που γνώρισε στη σχολή Δοξιάδη κι έχουν δυο παιδιά.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Γιώργος Πολυχρονίδης
β) Τίτλος: Κατάρες
γ) Έτος Έκδοσης: 2018
δ) Έκδοση: Εκδόσεις Φίλντισι
Πλοκή: Έξι κατάρες ξεστομίστηκαν κι έφεραν την καταστροφή στην οικογένεια. Η κατάρα της Χρυσούλας, η κατάρα της κυρα Δόμνας, η κατάρα της Χρυσής, η κατάρα της Σταυριανής, η κατάρα της Βουλγάρας και η κατάρα των κοριτσιών του Ζήση. Κι όλες αυτές με φόντο την κατάρα του Πολέμου και της προσφυγιάς των κατοίκων του Μποσνάκιοϊ στην Νέα Βύσσα Έβρου το 1923.
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω τον συγγραφέα, τον οποίο και δεν ήξερα. Αφορμή για να γνωρίσω έναν ακόμη συγγραφέα συντοπίτη μου, αποτέλεσε η ανάρτηση της Βίκυ Ζηλιασκοπούλου, εδώ. Από τότε μέχρι σήμερα, έχει περάσει ένας χρόνος, με το βιβλίο του συγγραφέα να έρχεται στα χέρια μου, δώρο, στα φετινά μου γενέθλια.
Τίτλος πρωτότυπος και ευρηματικός. Εξώφυλλο, σκοτεινό, μυστηριώδες και ταυτόχρονα ατμοσφαιρικό. Η υπόθεση στο οπισθόφυλλο είναι απλά το "κερασάκι στην τούρτα". Οι «Κατάρες» του Γιώργου Πολυχρονίδη δεν είναι κάποιο βιβλίο τρόμου ή μυστηρίου, αν και ο τίτλος του αλλά και το εξώφυλλο του σε προϊδεάζουν για κάτι τέτοιο. Το βιβλίο αποτελεί κάτι σαν ένα εγχειρίδιο λαογραφίας των παραποτάμιων χωριών του Έβρου αλλά και ολόκληρης της Θράκης.
Μέσα από τις «Κατάρες» ο συγγραφέας, αναφέρεται στην καθημερινότητα των κατοίκων του Μποσνάκιοϊ, σημερινή Νέα Βύσσα Έβρου. Η ιστορία ξεκινά από το 1836, τότε που γεννήθηκε ο Στέφανος. Το 1861 από το γάμο του Στέφανου με τη Χρυσούλα, γεννήθηκε ο γιος του Γιάννης. Το 1869 ο Στέφανος αγάπησε μιαν άλλη, την Ελένη τη Κυρισχανιώτισσα και έδιωξε από το σπίτι τη Χρυσούλα και το γιο του. Τότε η Χρυσούλα φώναξε στον άντρα της και τον καταράστηκε. Η κατάρα έπιασε λίγο καιρό μετά, το 1878, όπου ο Στέφανος και Ελένη βρίσκουν τραγικό τέλος, στο ποτάμι, λίγο έξω από την Αδριανούπολη. Το 1886, ο γιος της Χρυσούλας, ο Γιάννης αποφασίζει να νοικοκυρευτεί και γυναίκα του παίρνει τη Σουλτάνα, την κόρη της Δόμνας. Από το γάμο αυτό γεννιούνται ο Στέφανος, που αργότερα γίνεται δάσκαλος στο σχολείο του χωριού, και η Χρυσή. Τα χρόνια θα περάσουν, ο Στέφανος και η Χρυσή θα παντρευτούν και θα φτιάξουν την δική τους οικογένεια. Τα παιδιά τους θα συνεχίσουν και έτσι ένα μεγάλο γενεαλογικό δέντρο μόλις έχει χτιστεί. Κάποιες γυναίκες θα ρίξουν κατάρες στους άντρες τους και όχι μόνο. Όλες θα πιάσουν, έστω και μετά από χρόνια, όταν αυτές θα έχουν πια ξεχαστεί.
Ο Γιώργος Πολυχρονίδης γράφει απλά αλλά συγκλονιστικά. Η εξέλιξη της ιστορίας, είναι γρήγορη, κάτι που την κάνει να διαβάζεται με περισσότερο ενδιαφέρον. Τα πολλά ονόματα όμως δε θα κουράσουν, αφού ο συγγραφέας από την πρώτη σελίδα κάνει γνωστό, το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας του κυρ Γιάννη, ώστε να μη χαθεί ο αναγνώστης στις σελίδες που θα ακολουθήσουν. Ιδιαίτερη μνεία, έκανε ο συγγραφέας, στον Στέφανο Καραθεοδωρή, ιατρό και λόγιο, που γεννήθηκε στο Μποσνάκιοϊ, σημερινή Νέα Βύσσα. Το όνομα του σημερινού Πολιστικού συλλόγου δόθηκε προς τιμήν του γένους ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ το όποιο με γενέτειρα το παλιό χωριό Μπόσνα, σημερινή Ν. Βύσσα, έχει αναδείξει σημαντικές προσωπικότητες γιατρών και διπλωματών, σε όλη την ιστορική πορεία της χώρας μας, με αποκορύφωμα τον μαθηματικό διεθνούς φήμης Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή. Στην κεντρική πλατεία της Νέας Βύσσας υπάρχει η προτομή του Στεφάνου Καραθεοδωρή.
Όλα τα γεγονότα διαδραματίζονται σε μια περίοδο που δύσκολα θα ξεχαστεί από τους κατοίκους των χωριών του Έβρου. Ο συγγραφέας αναφέρεται σε γεγονότα που στιγμάτισαν την ελληνική ιστορία και θορύβησε τους κατοίκους του Μποσνάκιοϊ, που κινδύνεψαν να χάσουν όχι μόνο τη δουλειά τους αλλά και τα σπίτια τους αφού αναγκάστηκαν να μετοικήσουν σε διπλανά χωριά, έστω και προσωρινά. Γεγονότα όπως ο Ρωσο-τούρκικος πόλεμος (1877), η κατάκτηση της Ανδριανούπολης από τους Ρώσους (1878) και Βούλγαρους, η κατάκτηση του Κάραγατς-Μποσνάκιοϊ και τα χωριά μέχρι το Ορτάκιοι από τους Τούρκους (1913), ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914), η κατάκτηση του Μποσνάκιοϊ μέχρι το Διδυμότειχο από τους Βούλγαρους (1915), το συνεχόμενο αλισβερίσι Τούρκων - Βουλγάρων για τα χωριά του Έβρου.
Οι περιγραφές του συγγραφέα συγκλονίζουν, συγκινούν και δημιουργούν εικόνες μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Εικόνες που είναι ικανές να ταξιδέψουν και να σε γυρίσουν πίσω στο χρόνο. Ένα ταξίδι στον Έβρο. Μέσα σε όλα αυτά δεν λείπουν οι «Κατάρες» που άλλες φορές λειτουργούν ως ύβρη κι άλλες ως λύτρωση και τιμωρία μαζί.
Εν κατακλείδι, οι «Κατάρες» του Γιώργου Πολυχρονίδη προέρχονται από γυναίκες πραγματικά ηρωίδες. Γυναίκες που έζησαν πολέμους, ξεριζωμούς και εγκατάλειψης. Γυναίκες που έζησαν στο βορειότερο άκρο του χάρτη της Ελλάδας...στη Βύσσα του Έβρου. Μια ολόκληρη οικογένεια, πολλές γενιές, που έζησαν συνταρακτικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας. Μια ολόκληρη οικογένεια που έζησε πόνο, χαρά, ζωή και θάνατο. Ένα ταξίδι στον Έβρο και στα χωριά του. Μια καταγραφή εθίμων, γλεντιών καθώς και του τρόπου ζωής των κατοίκων της.
Τίτλος πρωτότυπος και ευρηματικός. Εξώφυλλο, σκοτεινό, μυστηριώδες και ταυτόχρονα ατμοσφαιρικό. Η υπόθεση στο οπισθόφυλλο είναι απλά το "κερασάκι στην τούρτα". Οι «Κατάρες» του Γιώργου Πολυχρονίδη δεν είναι κάποιο βιβλίο τρόμου ή μυστηρίου, αν και ο τίτλος του αλλά και το εξώφυλλο του σε προϊδεάζουν για κάτι τέτοιο. Το βιβλίο αποτελεί κάτι σαν ένα εγχειρίδιο λαογραφίας των παραποτάμιων χωριών του Έβρου αλλά και ολόκληρης της Θράκης.
Μέσα από τις «Κατάρες» ο συγγραφέας, αναφέρεται στην καθημερινότητα των κατοίκων του Μποσνάκιοϊ, σημερινή Νέα Βύσσα Έβρου. Η ιστορία ξεκινά από το 1836, τότε που γεννήθηκε ο Στέφανος. Το 1861 από το γάμο του Στέφανου με τη Χρυσούλα, γεννήθηκε ο γιος του Γιάννης. Το 1869 ο Στέφανος αγάπησε μιαν άλλη, την Ελένη τη Κυρισχανιώτισσα και έδιωξε από το σπίτι τη Χρυσούλα και το γιο του. Τότε η Χρυσούλα φώναξε στον άντρα της και τον καταράστηκε. Η κατάρα έπιασε λίγο καιρό μετά, το 1878, όπου ο Στέφανος και Ελένη βρίσκουν τραγικό τέλος, στο ποτάμι, λίγο έξω από την Αδριανούπολη. Το 1886, ο γιος της Χρυσούλας, ο Γιάννης αποφασίζει να νοικοκυρευτεί και γυναίκα του παίρνει τη Σουλτάνα, την κόρη της Δόμνας. Από το γάμο αυτό γεννιούνται ο Στέφανος, που αργότερα γίνεται δάσκαλος στο σχολείο του χωριού, και η Χρυσή. Τα χρόνια θα περάσουν, ο Στέφανος και η Χρυσή θα παντρευτούν και θα φτιάξουν την δική τους οικογένεια. Τα παιδιά τους θα συνεχίσουν και έτσι ένα μεγάλο γενεαλογικό δέντρο μόλις έχει χτιστεί. Κάποιες γυναίκες θα ρίξουν κατάρες στους άντρες τους και όχι μόνο. Όλες θα πιάσουν, έστω και μετά από χρόνια, όταν αυτές θα έχουν πια ξεχαστεί.
Ο Γιώργος Πολυχρονίδης γράφει απλά αλλά συγκλονιστικά. Η εξέλιξη της ιστορίας, είναι γρήγορη, κάτι που την κάνει να διαβάζεται με περισσότερο ενδιαφέρον. Τα πολλά ονόματα όμως δε θα κουράσουν, αφού ο συγγραφέας από την πρώτη σελίδα κάνει γνωστό, το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας του κυρ Γιάννη, ώστε να μη χαθεί ο αναγνώστης στις σελίδες που θα ακολουθήσουν. Ιδιαίτερη μνεία, έκανε ο συγγραφέας, στον Στέφανο Καραθεοδωρή, ιατρό και λόγιο, που γεννήθηκε στο Μποσνάκιοϊ, σημερινή Νέα Βύσσα. Το όνομα του σημερινού Πολιστικού συλλόγου δόθηκε προς τιμήν του γένους ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ το όποιο με γενέτειρα το παλιό χωριό Μπόσνα, σημερινή Ν. Βύσσα, έχει αναδείξει σημαντικές προσωπικότητες γιατρών και διπλωματών, σε όλη την ιστορική πορεία της χώρας μας, με αποκορύφωμα τον μαθηματικό διεθνούς φήμης Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή. Στην κεντρική πλατεία της Νέας Βύσσας υπάρχει η προτομή του Στεφάνου Καραθεοδωρή.
Είναι δυνατόν να πιάνουν οι κατάρες, είναι δυνατόν;
Όλα τα γεγονότα διαδραματίζονται σε μια περίοδο που δύσκολα θα ξεχαστεί από τους κατοίκους των χωριών του Έβρου. Ο συγγραφέας αναφέρεται σε γεγονότα που στιγμάτισαν την ελληνική ιστορία και θορύβησε τους κατοίκους του Μποσνάκιοϊ, που κινδύνεψαν να χάσουν όχι μόνο τη δουλειά τους αλλά και τα σπίτια τους αφού αναγκάστηκαν να μετοικήσουν σε διπλανά χωριά, έστω και προσωρινά. Γεγονότα όπως ο Ρωσο-τούρκικος πόλεμος (1877), η κατάκτηση της Ανδριανούπολης από τους Ρώσους (1878) και Βούλγαρους, η κατάκτηση του Κάραγατς-Μποσνάκιοϊ και τα χωριά μέχρι το Ορτάκιοι από τους Τούρκους (1913), ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914), η κατάκτηση του Μποσνάκιοϊ μέχρι το Διδυμότειχο από τους Βούλγαρους (1915), το συνεχόμενο αλισβερίσι Τούρκων - Βουλγάρων για τα χωριά του Έβρου.
Οι περιγραφές του συγγραφέα συγκλονίζουν, συγκινούν και δημιουργούν εικόνες μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Εικόνες που είναι ικανές να ταξιδέψουν και να σε γυρίσουν πίσω στο χρόνο. Ένα ταξίδι στον Έβρο. Μέσα σε όλα αυτά δεν λείπουν οι «Κατάρες» που άλλες φορές λειτουργούν ως ύβρη κι άλλες ως λύτρωση και τιμωρία μαζί.
Ποτέ, μα ποτέ μην πείτε κακιά κουβέντα, ποτέ μην ξεστομίσετε κατάρα, ο διάολος ακούει και δεν αργεί να κάνει τη ζημιά. Ποτέ!
Πλοκή: Έξι κατάρες ξεστομίστηκαν κι έφεραν την καταστροφή στην οικογένεια. Η κατάρα της Χρυσούλας, η κατάρα της κυρα Δόμνας, η κατάρα της Χρυσής, η κατάρα της Σταυριανής, η κατάρα της Βουλγάρας και η κατάρα των κοριτσιών του Ζήση. Κι όλες αυτές με φόντο την κατάρα του Πολέμου και της προσφυγιάς των κατοίκων του Μποσνάκιοϊ στην Νέα Βύσσα Έβρου το 1923.
5 στα 5
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Δημοσίευση σχολίου