Book Review: Ο γιος του δάσκαλου – Γιάννης Ξανθούλης

Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης είναι από τα μέρη μου και στην πόλη μου αλλά και γενικά σε όλο το νομό μας, το χαιρόμαστε αυτό. Έχουμε να καυχιόμαστε ότι αυτός ο μακρινός και ξεχασμένος τόπος, ο Έβρος, έχει βγάλει δυο κορυφαίους συγγραφείς στο είδος που γράφει ο καθένας φυσικά. Εκτός από τον Γιάννη Ξανθούλη κάνω αναφορά και στον Θοδωρή Παπαθεοδώρου. Για τον τελευταίο θα μιλήσω όμως σε άλλη ανάρτηση.

Δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτει στα χέρια μου βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη. Έχω διαβάσει το «Ταγκό των Χριστουγέννων», όταν πρωτοκυκλοφόρησε πριν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και μου άρεσε. Το ίδιο μετέπειτα και η ταινία. Επίσης έχω διαβάσει από βιβλία του τα : «Ύστερα, ήρθαν οι μέλισσες», «Του φιδιού το γάλα», «Το τρένο με τις φράουλες». Όλα του τα βιβλία είναι ιδιαίτερα και αξίζουν πραγματικά την προσοχή του καθενός. Προσωπικά είναι από τους λίγους Έλληνες συγγραφείς που διαβάζω. (είναι γνωστόν πλέον ότι είμαι λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας)

Αυτή τη φορά και ενώ είχα στο πρόγραμμα να διαβάσω το νέο και τελευταίο του βιβλίο, «Την Κυριακή έχουμε γάμο», τελικά το μάτι μου έπεσε στον Γιό του δάσκαλου (Δεν είναι να μπαίνω σε ξένα σπίτια…για άλλο βιβλίο πάντα πάω να δανειστώ και με άλλο φεύγω ή με άλλα για την ακρίβεια).

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:

α) Συγγραφέας: Γιάννης Ξανθούλης

β) Τίτλος: Ο γιος του δάσκαλου

γ) Έτος Έκδοσης: 2012

δ) Έκδοση: Εκδόσεις Διόπτρα

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Όσα βιβλία του συγγραφέα έχουν πέσει στα χέρια μου, διαβάστηκαν εύκολα…ωστόσο κάποια με άφηναν με κενό σαν κάτι να μου έλειπε. Στο βιβλίο με τίτλο «Ο γιος του δάσκαλου» νομίζω αυτό το κάτι το βρήκα. Μετά και το Ταγκό των Χριστουγέννων, που είναι και το αγαπημένο μου από τον συγγραφέα, θεωρώ ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ακόμα καλύτερο, ίσως και το καλύτερο του. Το βιβλίο βεβαίως κυμαίνεται στο ίδιο επίπεδο με τ΄άλλα βιβλία του. Τα συστατικά της επιτυχίας άλλωστε δεν μπορεί να τ΄αλλάξει κανείς συγγραφέας που γίνεται γνωστός. Η πένα του Γ.Ξανθούλη είναι μοναδική, ξεχωριστή αλλά και πρωτότυπη. Η ιστορία του βιβλίου είναι καλογραμμένη, απλή, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου, απλά πρέπει να φτάσεις στο τέλος και να το τελειώσεις. Η ιστορία μιας οικογένειας με έναν πατέρα αυστηρό που επιβάλει τάξη και πειθαρχία στα παιδιά του και ιδιαίτερα στο μεγάλο του γιου και η ιστορία αυτού του γιού μέσα στο στρατό (μέσα από το βιβλίο μπορεί κανείς να καταλάβει τι περνούν οι φαντάροι(τα καψόνια) που υπηρετούν οπουδήποτε ακόμα και στον Έβρο, αν και δεν είναι πάντα όπως τα περιγράφει ο συγγραφέας – δεν παύει όμως να είναι κι αληθινή ιστορία σε άλλο μέρος στην Ελλάδα) και οι ανατροπές που διαδέχονται η μία την άλλη. Ίσως το πιο όμορφο σημείο σε όλο το βιβλίο είναι όταν ο αδερφός του γιού του δάσκαλου ανακαλύπτει ένα βιβλίο όπου η ιστορία του είναι όλη η ζωή του αδερφού του (η ζωή στο στρατό, οι δυσκολίες που αντιμετώπισε και οι λόγοι που τον οδήγησαν σε μια λάθος πράξη με κόστος την ίδια του τη ζωή.)

Ο συγγραφέας σε κάποια σημείο γίνεται αρκετά περιγραφικός και ίσως να κουράζει ωστόσο το βιβλίο διαβάζεται εύκολα και γρήγορα λόγω του μικρού του όγκου. Επιπλέον ο συγγραφέας έχει ένα μοναδικό τρόπο να μας κάνει να ταυτιστούμε με τους πρωταγωνιστές της ιστορίας και να αναζητήσουμε μαζί του, την πραγματική αιτία πίσω από την αυτοκτονία του γιού του δάσκαλου.

Πλοκή: Δεν υπήρχε τρόπος να ξεφύγει κανείς από τις συμπτώσεις. Μια ξαφνική καλοκαιρινή βροχή και... η ζωή του αλλάζει. Το τυχαίο γίνεται κάτι παραπάνω από σημαντικό, σε βαθμό που να ξεκλειδώνει ένα προ σαράντα ετών μυστήριο. Ο Νικόδημος είναι ο μικρός γιος, αλλά κυρίαρχος της οικογενειακής μυθολογίας είναι ο Άλλος. Ο μεγάλος απών. Ο αυτόχειρας αδερφός και "γιος του δάσκαλου", που συνέχισε να υπάρχει εντατικά και στις δεκαετίες που ακολούθησαν το χαμό του. Μια ξαφνική καλοκαιρινή βροχή θα θέσει συνειδησιακά διλήμματα στον μεσήλικα πλέον μικρότερο αδερφό, που ως τότε ήταν μόνο παρατηρητής. Τώρα, όμως, είναι εκείνος που θα ψάξει εξαρχής τη ζωή του -μέσα από δύσβατες διαδρομές- και θα έρθει αντιμέτωπος με μια αμείλικτη, κάποτε, στην έπαρσή της παρέα αγοριών. Όσο κι αν πονάει η αλήθεια και τα αντιφατικά γεγονότα που παρεμβαίνουν στην αναζήτησή του, εκείνος θα ακολουθήσει τα ίχνη που πιστεύει πως καθορίζουν το αίσθημα του δικαίου. Για να δικαιώσει την ηθική του πένθους που τον πονά. Αμυνόμενος στο βαρύ κλίμα μιας μίζερης Αθήνας, θα παραμείνει αμετακίνητος στις εμμονές του. Τώρα, όμως, πρέπει να σταθεί απέναντί τους. Μόνος. Όπως πάντα....

4 στα 5